Zero And Counting

Κεφάλαιο 49

Βήμα μπροστά
^

Ως τώρα, έχω υπάρξει πάντα περήφανη για την οικογένεια που έχω.

Λατρεύω την αφοσίωση της μάνας μου, τον τρόπο με τον οποίο φαίνεται να συνδυάζει αβίαστα και αγόγγυστα τη δουλειά της με το σπίτι και την οικογένεια ώστε εμείς οι λοιποί να βρίσκουμε τόσα πράγματα έτοιμα χωρίς καμία προσπάθεια από μέρους μας. Λατρεύω επίσης τον πατέρα μου για την ηρεμία και την σταθερότητά του, για τον τρόπο που συνεχίζει να αγαπάει τη μαμά μας και να της το δείχνει καθημερινά και για τον τρόπο που είναι δίπλα και σε μας όταν είναι σημαντικό χωρίς πολλά πολλά. Ξέρεις ότι μπορείς να βασιστείς σε αυτούς τους ανθρώπους σε κάθε μα κάθε στιγμή της ζωής σου, για κάθε μικρό ή μεγάλο σου θέμα, απλά και μόνο γιατί είναι πάντα εκεί.

Αλλά, ρε φίλε, είναι πάντα εκεί.

Πάντα στη μέση, να ανακατεύονται και να θέλουν να γνωρίζουν και την παραμικρή πτυχή της ζωής μου λες και παραμένω και θα παραμένω για πάντα το μικρό τους αδύναμο, ανίκανο παιδί. Καταδικασμένη να μην μπορώ να ξεφύγω τη βρεφική μου ηλικία, βρίσκομαι εγώ αυτή τη στιγμή, από τη μία, να προσπαθώ να ανακαλύψω ποια είμαι, τι θέλω και πώς να φτάσω σε αυτό που θα κάνει εμένα ευτυχισμένη κι από την άλλη, ανάμεσα σε αυτούς, αυτούς τους ανθρώπους που σε αυτήν τη φάση, με ασφυκτιούν από...
• υπερβολική αγάπη; Είναι αλήθεια αγάπη όταν ο άλλος τόσο ξεκάθαρα δεν σου αφήνει χώρο να αναπνεύσεις, να προλάβεις να σκεφτείς κάτι χωρίς την άμεση λογοκρισία και επίκριση;
• μήπως από υπερβολική αυταρχικότητα; Ήταν άραγε πάντα οι δικοί μου τόσο χειριστικοί κι εγώ απλά δεν το είχα καταλάβει;
• Ή μήπως από συνήθεια; Μια συνήθεια που κι εγώ η ίδια έχω ενισχύσει με την παθητικότητα και την δεκτικότητά μου, καθώς περιμένω μονίμως από τους άλλους να ελέγχουν την κάθε κατάσταση γύρω τους αλλά και γύρω μου; Να τους δίνω εγώ η ίδια το ελεύθερο να το κάνουν, κι ίσως να το απολαμβάνω κιόλας;!

Γιατί είναι τρομακτικό να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου, κακά τα ψέματα. Όλα είναι ευκολότερα όταν άλλος αποφασίζει, και συνήθως μάλιστα αποφασίζει βάσει των δικών σου προτιμήσεων και επιθυμιών, ευκολότερο να έχεις κάποιον άλλο να κατηγορήσεις αν κάτι πάει στραβά αντί για τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί η αλήθεια είναι ότι όταν εσύ έχεις ανοίξει την πόρτα, όταν εσύ έχεις κάνει την επιλογή αυτή, ίσως για πρώτη ουσιαστικά φορά στη ζωή σου με τόση πεποίθηση και σιγουριά, μπορεί και να βρεθείς με το βήμα μετέωρο, να αμφισβητείς τον ίδιο σου τον εαυτό που αυτήν τη στιγμή σε σπρώχνει να ξεπεράσεις τη δύναμη αυτής της συνήθειας και να ανακαλύψεις ένα νέο μονοπάτι, ακόμα και να το δημιουργήσεις εσύ. Και μόνο εσύ.