Zero And Counting

Κεφάλαιο 47

Αναλύσεις και μη
^

"Όλα καλά με το Μάριο χτες;" ρωτάει η Λένια όταν έχει τελειώσει να χαζεύει τα πράγματα στο δωμάτιό μου. Τα περισσότερα έργα τέχνης και κατασκευές της μικρής, δηλαδή - λογικό να ξεμείνουμε γρήγορα από θέματα συζήτησης όσο περιμένουμε τη μαμά να γυρίσει από το κολυμβητήριο με την Ειρήνη, για να ξεκινήσει το επίμαχο γεύμα.

Μουγκρίζω προς απάντησή της: Ναι; Όχι; Ίσως; Όλα σε ένα αδιευκρίνιστο ήχο που βγαίνει από το λαιμό μου.

Η αλήθεια είναι ότι, κατά κάποιο τρόπο, έχω μείνει σαν παγωμένη σ' εκείνη την στιγμή και ως τώρα απλά λειτουργώ σε zombie mode: η καθημερινότητα στον αυτόματο, τελείως μηχανικά όσο το μυαλό δεν κάνει άλλη δουλειά από το να τριβελίζει την ίδια σκηνή, τον ίδιο κόμπο στο στομάχι, την ίδια κουβέντα ξανά και ξανά: 'Δεν με είχε για 'τέτοια''... 'Τέτοια'... 'Τέτοια'...

"Τι; Έγινε κάτι με το Μάριο;" ρωτάει η Αθηνά με περιέργεια ενώ παίρνει θέση δίπλα μου στην κάτω κουκέτα. Κι έχει κάτι η σιωπηλή αλλά επιτακτική προσμονή της, το έντονο βλέμμα της που με σκανάρει, η ζεστασιά του χεριού της που αρπάζει το δικό μου με το έτσι θέλω - σαν το κλειδί που ταιριάζει τέλεια στην κλειδαριά, με ξεκλειδώνει, με κάνει να θέλω να μοιραστώ σκέψεις που μέχρι πρότινος θα κρατούσα κρυφές, μυστικές, μοναχικές.

"Τα ηλίθια γράμματά σου - μπορεί να έχουν αφήσει τον Πάρη παντελώς αδιάφορο αλλά τον Μάριο τον έχουν αποτρελάνει ήδη!" απαντώ σοβαρά με αφιλτράριστη ειλικρίνεια και την παρακολουθώ να μένει άναυδη, με το στόμα ανοιχτό και, ίσως και για πρώτη φορά, χωρίς καμία έτοιμη απάντηση. Κι είναι αυτό ακριβώς που, πέρα από μια περίεργη ικανοποίηση, μου δίνει ταυτόχρονα και την ώθηση που χρειάζομαι για να συνεχίσω να μιλάω.

"Τις προάλλες που έλειπε η Λένια, έκατσε δίπλα μου μόνο και μόνο για να παρακολουθήσει τον τρόπο που ζωγραφίζω και να καταλήξει αν όντως ξέρω να φτιάχνω φράουλες και κεράσια... Ατύχησε. Χτες πάλι, με ακολούθησε μετά τη γυμναστική για να με πιάσει δήθεν στα πράσα, να αφήνω το ραβασάκι. Ατύχησε. Οπότε και κατέληξε να με ανακρίνει λες κι έχω κάνει κανένα έγκλημα και να με κατηγορεί ότι δεν με είχε για 'τέτοια'...," ολοκληρώνω την χειμαρρώδη περιγραφή μου, εμποτίζοντας την τελευταία λέξη με όλη μου την αηδία και έξτρα δόση θυμό.

Τις κοιτάζω με ευχαρίστηση να με παρακολουθούν κι οι δύο με αμείωτο ενδιαφέρον.

"Και; Τι εννοούσε με αυτό το 'τέτοια';" ρωτάει αμέσως η Λένια.