Πάρτο μηδέν σου αγκαλιά και περπάτα καμαρωτά!
Η Ματίνα τελειώνει το Γυμνάσιο με 0 φίλους και 0 προσδοκίες για το Λυκείο μπροστά της. Έχει όμως και το μηδέν τη δική του χάρη και τη δική του δύναμη... Κι αυτή είναι έτοιμη να συνεχίσει το μέτρημα!
Ακολ...
"Μάτι! Αυτό πρέπει να το δεις!" βροντοφωνάζει η Αθηνά χωρίς ίχνος τακτ πριν καλά καλά πατήσω το πόδι μου στο προαύλιο του σχολείου. Με τραβάει με μανία προς ένα παγκάκι χωρίς να την νοιάζει αν είμαι με κάποιον άλλο (Εντάξει, ο Βλάσσης δεν μετράει - ειδικά αν απλά συμπερπατήσατε ως το σχολείο σχεδόν αμίλητοι...), αν θέλω να χαιρετήσω (Λες να παρεξηγηθεί ο Νεάντερταλ; Δες τον, ήδη πηθικίζει με την παρέα του μες στην τρελή χαρά... Μεγάλη στενοχώρια!), αν μπορώ ή αν θέλω κιόλας να την ακολουθήσω έτσι σώνει και ντε χωρίς καν να ξέρω το λόγο αυτής της ξαφνικής επίθεσης (Έλα, παραδέξου το... Πεθαίνεις για κάτι τέτοια μυστήρια, ακόμα και με την τσίμπλα στο μάτι!, συνεχίζει να σχολιάζει το αντράκι την κάθε μου σκέψη).
Η αλήθεια είναι ότι η περιέργειά μου δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα επιλεκτική - κεντρίζεται πιο εύκολα κι από ετοιμοθάνατο σκορπιό που θα χτυπήσει ακόμα κι αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνει. Χρειάζεται μόνο ελάχιστη μυστικοπάθεια και το πονηρό βλέμμα με το οποίο με κοιτάζει αυτήν τη στιγμή η Αθηνά για να παραβλέψω οποιονδήποτε πιθανό ενδοιασμό, να βάλω στο mute το αντράκι που κάπου μέσα μου και πάλι διαμαρτύρεται για το συνδυασμό ταπεινωτικά χαμηλών απαιτήσεων και αδικαιολόγητα υψηλών προσδοκιών μου, να αδιαφορήσω ακόμα και για τον, ακόμη μια φορά, γελοίο τεμαχισμό του ονόματός μου. Την κοιτάζω με τη σειρά μου με μάτια γουρλωμένα που λαμπυρίζουν από την προσμονή - αυτήν τη φορά το μυαλό μου κενό από ανούσιες, μάταιες μαντεψιές.
"Αυτό το ραβασάκι θα μείνει στην ιστορία! Το έχω κάνει ακόμα πιο τζούσι!" εξηγεί ανοίγοντας την τσάντα της για να μου δείξει το νέο της δημιούργημα.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ακόμα κι εγώ η ίδια ξαφνιάζομαι από το πόσο πολύ δεν ξαφνιάζομαι από την αποκάλυψη του 'μυστηρίου'. Εξακολουθώ να μην κατανοώ στο ελάχιστο τη σκοπιμότητα του όλου εγχειρήματος, αλλά οφείλω να της αναγνωρίσω τον επαγγελματισμό με τον οποίο το χειρίζεται. Από τον αλλαγμένο γραφικό χαρακτήρα μέχρι και την τελευταία ζωγραφική πινελιά, φαίνεται ξεκάθαρα η προσπάθεια που έχει καταβάλει. Δεν μπορώ παρά να θαυμάσω αυτήν της την επιμονή - ακόμα κι αν αρχίζει να αγγίζει τα όρια της εμμονής. Κι έχει κάτι το απολύτως απολαυστικό να παρακολουθείς ένα άτομο που πιστεύεις ότι είναι σκάλες πιο ισορροπημένο από εσένα να φτάνει - ακόμα και να ξεπερνάει - τα δικά σου προηγουμένως άφταστα επίπεδα psycho.
