Zero And Counting

Κεφάλαιο 12

Απίστευτα απίστευτα
^

Η Δευτέρα ήρθε γρηγορότερα από ό,τι περίμενα.

Κάτι η σκέψη ότι θα ήταν η πρώτη μέρα που θα είχα εγώ το απουσιολόγιο και δεν ήξερα καν από πού να το πάρω. Κι αν δεν θυμόμουν πώς να το συμπληρώσω; Κι αν κάτι είχε αλλάξει και δεν το ήξερα; Τι ρεζίλι να μην καταφέρω ούτε αυτό!

Κάτι που θα έβλεπα ξανά τον Μάριο μετά τις ιδέες που μου είχαν βάλει στα καλά καθούμενα τα κορίτσια μεταξύ αστείου και σοβαρού. Κι αν όντως του είχα δώσει την εντύπωση ότι μου αρέσει; Πώς να του εξηγήσω ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει; Κι αν, λέμε αν, τέλος πάντων, ισχύει, δεν ξέρω καν τι θα ήταν διατεθειμένος να κάνει γι'αυτό. Χριστέ μου! Δεν ξέρω καν τι θα ήμουν εγώ διατεθειμένη να κάνω αν αυτός για κάποιον ανεξήγητο λόγο ήταν διατεθειμένος να κάνει κάτι, ο,τιδήποτε!

Βάλε στο μείγμα και την τρίτη ώρα, την ώρα της αργής, βασανιστικής γεύσης από επίγεια κόλαση δίπλα στον απόλυτο δαίμονα από το πυρ το εξώτερο (aka. Μαθηματικά με τις καινοτόμες μεθόδους της Αρμυρού και συνεργάτη τον ακατονόμαστο - Βλάση, που μόνο τα λαμπάκια ξέρει να μου ανάβει).

Και φυσικά, να μην ξεχάσω την φρουτοσαλάτα της Αθήνας συνοδευόμενη από υποσχέσεις για εκδίκηση που, στατιστικά μιλώντας, ισούται με την απόλυτη καταστροφή στο τετράγωνο, και το μυαλό μου να βλέπει αστεράκια από φραουλίτσες και κερασάκια, αχλάδια και όλα τα εσπεριδοειδή σε smoothie.

Και κάπως έτσι, μπαίνω στο σχολείο - με τα νεύρα τσιτωμένα και άγχος στο φουλ. Δεν έχω καν κουράγιο να σκανάρω το προαύλιο μήπως δω τη Λένια. Βρίσκω έναν κενό πάγκο δίπλα στα κάγκελα να σωριαστώ και να ασχοληθώ με το κινητό: δηλαδή, απλά να ανοίγω και να κλείνω εφαρμογές για να περάσει η ώρα ως το κουδούνι. Κάτι τέτοιες στιγμές, μπαίνω στον πειρασμό να μπω σε κανένα Facebook, σε κανένα Instagram αλλά αμέσως συνετίζομαι.

Όχι, έχω υποσχεθεί να μην ξαναπεράσω ποτέ τα ίδια, λέω στον εαυτό μου. Πιο καλή η μοναξιά, θα την κάνω φίλη μου καλή, όπως λέει και κάποιο άσμα, νομίζω!

Κάτσε και τραγούδα εσύ και περίμενε... Κοίτα μην σηκώσεις βλέφαρο, μην κουνήσεις δάχτυλο, και μ'αυτήν σε βλέπω να γίνεστε κολλητάρια... για μια ζωή, μην σου πω! φωνάζει το μαγκάκι μέσα μου.