Zero And Counting

Κεφάλαιο 33

Απ' την θεωρία στην πράξη

^

Πάντα λίγη γυμναστική βοηθάει να ανέβει κανείς ψυχολογικά, να ξεχάσει την όποια προηγούμενη μαυρίλα και να δώσει την πολυπόθητη επανεκκίνηση στον εγκέφαλο ώστε να μπορέσει κι αυτός ο δύσμοιρος να κάνει μια φρέσκια σκέψη. Αλλά είπαμε λίγη γυμναστική - όχι αυτήν την ταχεία πορεία προς βέβαιη εξόντωση που η κα. Σιδέρη ονομάζει 'ελαφρύ cardio aerobic'. Η μισή τάξη έχουν ήδη πέσει ξεροί στα στρωματάκια και είτε γελάνε είτε βογγάνε, χωρίς ίχνος ντροπής για την απόλυτα αναμενόμενη παραίτησή τους. Αλλά όχι εγώ - εγώ ακόμα εκεί, συνεχίζω να παίρνω ενός είδους διεστραμμένη νοητική ικανοποίηση από την ξεκάθαρη, εδώ και ώρα, σωματική κακοποίηση.

"Και τέλος, για τους δυνατούς που έχουν αντέξει ως τώρα, ένα λεπτό σανίδα. Για να σας δω, και μετά αποθεραπεία," ζητά η γυμνάστρια με έναν εξίσου ανεξήγητο, σαδιστικό ενθουσιασμό, απτόητη από την γενική εικόνα αποσύνθεσης γύρω της.

Φυσικά και, όσο κι αν θέλω να είμαι κι εγώ μέσα στην μειοψηφία που θα βγει από αυτό το βασανιστικό μισάωρο θεωρητικά αλώβητη, με το κεφάλι ψηλά, έχοντας ολοκληρώσει όλες τις ασκήσεις, άσχετα με τους πόσους σακατεμένους μύες θα καταλήξω, δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι είναι αυτή η σανίδα για την οποία μας μιλάει. Και κάτι μου λέει ότι δεν πρόκειται για σανίδα σωτηρίας...

Γυρνάω προς τα αριστερά, στην Λένια δίπλα μου, για λίγη έμπνευση. Με κοιτάζει χαμογελώντας, απόλυτα ευχαριστημένη από την χαλάρωση που φαντάζομαι ότι νιώθει ξαπλωμένη τέρμα μπρούμυτα πάνω στο στρωματάκι της με τα χέρια κάτω από το πηγούνι της για μαξιλάρι. Κι αν και το λες κι αυτό ένα είδος σανίδας, αμφιβάλλω πολύ ότι είναι αυτό ακριβώς που είχε η γυμνάστρια στο μυαλό της.

Της χαμογελάω κι εγώ προτού γυρίσω διστακτικά προς την άλλη μεριά, στα δεξιά μου - εκεί που βρίσκεται ο Βλάσης. Τον οποίο προσπαθώ να αγνοήσω όλη αυτήν την ώρα με την ελπίδα να μην κάνω τα πράγματα χειρότερα. Αλλά που δεν θέλω και να αγνοήσω υπερβολικά για να μην φανώ πάλι αγενής και τελείως αναίσθητη. Κι έτσι, απλά καταλήγω προσποιούμενη αδιαφορία για την βασανιστικά έντονη παρουσία του δίπλα μου, φροντίζοντας να κοιτάζω προς αυτόν - προς την γενική κατεύθυνσή του, δηλαδή, όχι ακριβώς αυτόν - μόνο όταν νιώθω το βλέμμα του στραμμένο αλλού, και πάντα σε ετοιμότητα να κάνω την απαραίτητη διορθωτική αλλαγή προς το υπέρ πέραν ώστε να περάσω όσο το δυνατόν απαρατήρητη, εφόσον πιαστώ στα πράσα.