Zero And Counting

Κεφάλαιο 27

Σαββατόβραδο
^

"Και μετά, έσκασε μύτη ο κολλητός με καινούριο ποδήλατο και ξεχάσαμε και κορίτσια και τα πάντα, και πήγαμε στην πλατεία να κάνουμε κωλιές και σούζες. Μιλάμε ήταν τέλεια!" μας έχει ζαλίσει από την ώρα που μπήκε σπίτι ο Αντώνης.

Κλασικό Σάββατο βράδυ: αυτός βγήκε πέντε ώρες, κυριολεκτικά, με όλη την καλή παρέα, ενώ εγώ έμεινα μέσα, με μοναδική παρέα την Ειρήνη και την καινούρια παιδική ταινία που ανέβασαν στο nova on demand... Και μάλιστα, να την απολαμβάνω και περισσότερο από το μικρό, εν τέλει!

"Αφού δεν σας έβαλαν τίποτα φωνές οι γείτονες, τυχεροί είστε," σχολιάζω με τη μισή προσοχή μου στην ταινία που πλησιάζει στο τέλος.

"Μπα! Βγήκε ένας γέρος και μας είπε ότι δεν έχουμε μανάδες να μας μαζέψουν σπίτια μας και κάτι τέτοια," απαντά γελώντας.

"Και μετά ήρθατε σπίτι;" ρωτάω χωρίς ενδιαφέρον, απλά για να μην του χαλάσω την διάθεση. Είναι τόσο ορεξάτος - κάπου θέλει να τα πει κι αυτός, κρίμα.

"Όχι, μετά αρχίσαμε να του πετάμε λεμόνια," λέει και κοντεύει να μείνει από τα γέλια.

Θέλω να τον αγριοκοιτάξω, να του πω για την συμπεριφορά του προς τους μεγαλύτερους και την έλλειψη σεβασμού, αλλά είναι και το τέλος της ταινίας συγκλονιστικό και δεν θέλω να το χάσω.

"Όταν απείλησε να φέρει την αστυνομία, τότε φύγαμε," συνεχίζει απτόητος να μιλάει μόνος του.

"Ρε, Αντώνη!" αρχίζω να τον κατσαδιάζω κι ας χάσω και τη σκηνή, γιατί, απλά, ξεπέρασε κάθε όριο. Αλλά, προς στιγμήν, την γλιτώνει μιας και αρχίζει να χτυπά το κινητό μου. 

Λογικά, θα είναι η μαμά που πετάχτηκε στο σούπερ σαββατιάτικα για κάτι που θυμήθηκε στο τσακ πριν αυτό κλείσει και τώρα θα θέλει να με ρωτήσει ποια μάρκα είναι καλύτερη ή αν θέλουμε να μας φέρει το χι πράγμα ή κάτι εξίσου σημαντικό, μαντεύω βαριεστημένα.

Το σηκώνω χωρίς καν να το κοιτάξω, τα μάτια μου καρφωμένα στην τηλεόραση.

Τι ωραίες που είναι οι παιδικές ταινίες, ρε συ;! Πάντα στο τέλος ένα μήνυμα που σε βάζει σε σκέψεις, ταυτόχρονα αστείο και συγκινητικό... Δεν μπορώ... Τρελαίνομαι! σκέφτομαι.

"Ναι;" λέω απαντώντας την κλήση.

"Ματίνα;" ακούω μια φωνή, που δεν ανήκει στην μαμά μου, να ρωτάει.

"Λένια, εσύ είσαι;" απαντώ έχοντας τσεκάρει και την οθόνη του κινητού μου.

Την ακούω να ρουφάει τη μύτη της λες και κλαίει.