Καρδιά Από Πέτρα

Πρόλογος

Το σαλόνι φαινόταν σαν βομβαρδισμένο τοπίο από τα σκορπισμένα πράγματα πάνω στα τραπεζάκια, στον καναπέ και στο χαλί. Όλες οι επιφάνειες ήταν καλυμμένες είτε με ρούχα είτε με κούτες γεμάτες από πράγματα που πριν λίγο καιρό βρίσκονταν στα συρτάρια και στα ντουλάπια.

Κούραση. Μόνο αυτό ένιωθα τον τελευταίο καιρό. Κούραση και άγχος.

Ένα έχω να δηλώσω. Ο Θεός να μου έχει γυρίσει τελευταία την πλάτη. Και όταν λεω τελευταία εννοώ τα τελευταία, πόσα; 10 χρονάκια;  

Και το χειρότερο δεν μπορώ να στηριχτώ σε κανέναν για βοήθεια. Ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή και άφησε πίσω του ένα σωρό χρέη. Η τράπεζα μου έχει δώσει διορία να φύγω από το σπίτι μέσα στις επόμενες 5 μέρες και εγώ... εγώ ακόμα ψάχνω να βρω που να πάω.

Flashback 1 μήνας νωρίτερα
Αγάπης POV

Ο μόνος ήχος που ακουγόταν στην τραπεζαρία ήταν αυτός από τα μαχαιροπήρουνα που χτυπούσαν στα πιάτα. Τα βραδινό αποτελούταν από ένα πιάτο σούπα και μία σαλάτα. Δεν είχα προλάβει να φτιάξω κάτι άλλο, όχι ότι θα είχαμε, αλλά λέμε τώρα.

Ο πατέρας μου σήμερα φαινόταν πολύ ήσυχος και χλωμός. Έτρωγε το φαγητό και μερικές φορές αναστέναζε και ξεφυσούσε. Τώρα το τι είχε πάθει ένας Θεός ξέρει και προφανώς εμένα και να ρωτούσα δεν θα μου έλεγε τίποτα. Ώρες ώρες με εκνευρίζει που είναι τόσο εσωστρεφής χαρακτήρας αλλά τι να κάνουμε, δική του είναι η ζωή όπως θέλει θα τη ζήσει.

"Αγάπη εγώ πάω να ξαπλώσω... νιώθω πολύ κουρασμένος και πονάω στην πλάτη" μου είπε και σηκώθηκε. Ήρθε μου έδωσε ένα φιλί στο κούτελο και μετά εξαφανίστηκε στο δωμάτιό του χωρίς πολλά πολλά.

Για 55 χρονών άνθρωπος πάντως δεν κρατιέται καλά. Λογικό όμως... δεν έχει καλοπεράσει στη ζωή του. Από τότε που έφυγε η μαμά με τον αδερφό μου και έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους ο μπαμπάς έπαψε να είναι ο πρόσχαρος άνθρωπος που ήξερα και κατέληξε να είναι σκιά του εαυτού του από τη θλίψη.

"Αγάπη μου φέρνεις ένα ποτήρι νερό;" ίσα που άκουσα τη φωνή του πατέρα μου έτσι απορροφημένη που ήμουν από τις σκέψεις μου. 

"Ναι τώρα..." μουρμούρισα αν και δεν νομίζω να με άκουσε. 

Πήγα στο υπνοδωμάτιο του με το ποτήρι και χτύπησα απαλά την πόρτα αλλά από μέσα δεν ακούστηκε τίποτα. Ξαναχτύπησα αλλά και πάλι τίποτα και έτσι άνοιξα και τον είδα να κοιμάται. Μα καλά πότε πρόλαβε;! Προχώρησα μέσα για να αφήσω το ποτήρι και τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι κάτι πήγαινε λάθος.