Καρδιά Από Πέτρα

Μην τολμήσεις

Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στον Σταύρο ο οποίος κοιτούσε προσηλωμένος την κόρη του να τρώει. Και όταν λέμε προσηλωμένος σε φάση λες και έβλεπε μπροστά του μαθηματική εξίσωση και προσπαθούσε να τη λύσει.

Τα παιδιά είχαν φύγει εδώ και καμιά ώρα αφού ο οικοδεσπότης ξεπέρασε την αδυναμία που έδειξε βλέποντας την Αμέλια να κάνει χαρές με τον Γρηγοράκη και άρχισε να φωνάζει σαν δαιμονισμένος να περάσουν όλοι έξω από το σπίτι του εκτός από τα μέλη της οικογένειας. 

Αν και βέβαια αμέσως μετά πέταξε και την μάνα του έξω γιατί άρχισε να «του πρήζει τα άντερα» όπως είπε και ο ίδιος με τις ερωτήσεις. Οπότε μάλλον μόνο αυτοί που μένουν στο σπίτι ήθελε να πει πριν. Αν και έτσι όπως τον έκοψα αν μπορούσε θα μας πετούσε όλους απ'έξω για να ηρεμήσει. 

«Γιατί δεν πήγατε στην γιαγιά Αμάντα;» ρώτησε την κόρη του σπάζοντας την σιωπή. Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να έχει μάθει από τη μάνα του αν δεν ήταν τόσο οξύθυμος και δεν την έβγαζε από το σπίτι σηκωτή. Μαζί με τον Γρηγόρη την έπιασε ο ένας από το ένα μπράτσο ο άλλος από το άλλο και την συνόδεψαν μέχρι έξω. Ο Γρηγόρης προς μεγάλη του απογοήτευση παρέμεινε έξω από το σπίτι μαζί με την κυρία Παπαϊωάννου καθώς ο κολλητός του, τους έσπρωξε και τους δυο κλείνοντας τους την πόρτα στα μούτρα.

Καλά ίσως η μητέρα του να έφταιγε λίγο για την κατάληξη της. Αντί να πει καλημέρα ή τίποτα τέτοιο συνηθισμένο η πρώτη της φράση μπαίνοντας στην κουζίνα ήταν: δεν πιστεύω να έχεις φέρει πάλι καμιά παστρικιά ενώ είναι το παιδί εδώ μέσα. Αμέσως μετά ο Σταύρος, όντας υπομονετικός άνθρωπος, έκανε νόημα στον Γρηγόρη να κλείσει τα αυτιά της Αμέλιας και απάντησε στην μητέρα του ότι είχε κανονίσει όργιο, ότι τον διέκοψε και ότι όλοι αυτοί που βρισκόμασταν μέσα στην κουζίνα ήμασταν για αυτόν τον λόγο εκεί.

Εγκεφαλικό η κυρία Παπαϊωάννου.

«Ο Αμίρ είπε ότι χάλασε το μπουζί;» απάντησε η μικρή χωρίς να σηκώσει το κεφάλι της από το φαΐ. Δεν του χάρισε ούτε ένα βλέμμα. Έτσι γλυκιά μου. Μπράβο! Η αδιαφορία είναι το καλύτερο μέσο για να εκνευρίσεις κάποιον. Τώρα τι είναι το μπουζί ένας θεός ξέρει. Και αυτός που έφτιαξε το αυτοκίνητο. Όπως και κάτι δισεκατομμύρια ακόμα άνθρωποι αλλά δεν παίζει ρόλο. Εγώ δεν το ξέρω οπότε τέλος.

«Και πότε θα πάτε στη γιαγιά;» ρώτησε λίγο απότομα ο Σταύρος, εμφανώς προβληματισμένος που η κόρη του τον έγραφε. Η Αμέλια δεν του έκανε για ακόμα μία φορά τη χάρη να τον κοιτάξει προς μεγάλη απογοήτευση του εργοδότη μου και απλά μούγκρισε ένα «αύριο». Αχ αυτή η ευγένεια πρέπει να είναι κληρονομική στο σόι τους.