Καρδιά Από Πέτρα

Μάνα είναι αυτή;

«Τι συμφωνία;» τον διέκοψα πριν προλάβει να μου πει από μόνος του. Τι να κάνουμε όμως, έχω αυτό το ελάττωμα ανάμεσα σε όλα τα άλλα να γίνομαι... ανυπόμονη, για να το θέσω κομψά, όταν θέλω να μάθω κάτι που με ενδιαφέρει πολύ. Σε φάση είμαι ικανή να διακόψω τον άλλον 50 φορές μέχρι να ολοκληρώσει την σκέψη του. Εκνευριστικό, το ξέρω αλλά δεν φταίω εγώ, έτσι είμαι. 

«Αυτό είχα σκοπό να κάνω Αγάπη» μου απάντησε γελώντας σιγανά. Το ένας του χέρι πήγε στα μαλλιά μου και απομάκρυνε μερικές τούφες που έπεφταν μες τα μάτια μου. Και ναι με μία τόσο απλή κίνηση κατάφερε να με κάνει να κοκκινίσω σαν παπαρούνα.

«Η Νταίζη λοιπόν...» ξεκίνησε να μιλάει πάλι κόβοντάς μου την οποιαδήποτε σαρκαστική απάντηση που ήμουν έτοιμη να ξεστομίσω. Γύρισα και τον κοίταξα περιμένοντας να συνεχίσει αλλά αυτός κοιτούσε έξω από το παράθυρο σαν να έφερνε εκείνη τη στιγμή τη σκηνή στο μυαλό του.

Ε έλεος!

«Ναι;» τον παρότρυνα να συνεχίσει από αυτήν τη δραματική του παύση. Γιατί είπαμε... να αναπολήσει όσο θέλει, αφού όμως μου πει και εμένα. Να αναπολήσουμε μαζί αν είναι. Τα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου και χαμογέλασε πάλι αλλά αυτή τη φορά ήταν ένα σαρκαστικό χαμόγελο.

«Η περιέργεια σκότωσε την γάτα Αγάπη... δεν σου το χουν πει ποτέ αυτό;» με ρώτησε αποφεύγοντας να μου απαντήσει αυτό που ήθελα. Σαν να το έκανε επίτηδες ο λεχρίτης μόνο και μόνο για να με εκνευρίσει.

«Ευτυχώς λοιπόν που δεν είμαι γάτα» μουρμούρισα με ψεύτικο ενθουσιασμό κάνοντάς τον να χαμογελάσει πάλι. Αυτήν τη φορά όμως αληθινό χαμόγελο. Γιατί να είναι τόσο ωραίος;

Άδικο.

«Η Νταίζη λοιπόν όσο τσακωνόμασταν είπε διάφορα για το πώς αισθανόταν απέναντί μου. Και πίστεψέ με δεν ήταν καθόλου μα καθόλου κολακευτικά. Φαίνεται ότι μόνο εγώ ζούσα τον έρωτα της ζωής μου. Της είπα και εγώ μπόλικα πράγματα. Τι πίστευα για το ποιόν της κατά κύριο λόγο» σταμάτησε πάλι και κοίταξε την κοιμισμένη κόρη του. Τα μάτια του φαινόντουσαν θλιμμένα. 

«Μέσα σε όλα αυτά που μου είπε για το πως ένιωθε για εμένα και το πόσο πιο ευτυχισμένη την έκανε ο αδερφούλης μου, μου ανέφερε το παράνομο πράγμα που είχα κάνει. Και πίστεψε με αν το έλεγε πουθενά αυτό, δεν υπήρχε περίπτωση να έπαιρνα την κηδεμονία της μικρής. Και το ήξερε. Με απείλησε λοιπόν ότι αν έκανα το λάθος να της πάρω την κηδεμονία θα το έβγαζε στην φόρα. Με αυτά τα λόγια θυμάμαι είχε σηκωθεί και είχε φύγει. Αλλά βλέπεις δεν άργησε να επιστρέψει. Στον αδερφό μου βλέπεις δεν του άρεσε η ιδέα να μεγαλώνει το δικό μου παιδί και της είπε να διαλέξει ανάμεσα σε αυτόν και την Αμέλια» ένα πικρό χαμόγελο στόλιζε τα χείλη του τώρα. Τα χέρια του είχαν σφιχτεί σε γροθιές και τα μάτια του έφυγαν απ΄την Αμέλια και καρφώθηκαν στα δικά μου.