Καρδιά Από Πέτρα

Κουδούνι

«Καλά να περάσεις γλυκιά μου» είπα καθώς η Αμέλια έτρεχε προς την γιαγιά της. Έμεινα στο κατώφλι να κοιτάζω το αυτοκίνητο να φεύγει σιγά σιγά. Σήμερα είναι η μέρα που μου είχε πει η κυρία Παπαϊωάννου ότι θα πήγαινε με την εγγονή της στην μητέρα της. 

Που αυτό σημαίνει ότι έχω όλη τη μέρα δική μου να κάνω ότι θέλω.

 «Που πάει η Αμέλια;» άκουσα μία φωνή από πίσω μου ξαφνιάζοντας με σε σημείο που κόντεψα να πάθω ανακοπή. Αυτός ο άνθρωπος μία φορά να εμφανιστεί στον ίδιο χώρο με μένα ενώ δεν τον έχω παρατηρήσει και να μην με φρικάρει δεν υπάρχει. Καημό το έχω.

Δεν έχουμε ανταλλάξει και πολλές κουβέντες από εκείνη την επεισοδιακή νύχτα που κοιμήθηκα με ηρεμία. Δεν τον πετύχαινα και πολύ συχνά ούτως ή άλλως. Όταν σηκωνόμουν για να φτιάξω το πρωινό της Αμέλιας εκείνος είχε ήδη φύγει και το βράδυ πρέπει να γυρνούσε όσο έβαζα για ύπνο τη μικρή διότι δεν τον άκουγα καθόλου. Εδώ δεν άκουγα ούτε τις συνηθισμένες βραδινές του δραστηριότητες.

 Μία μέρα μόνο τον πέτυχα το βράδυ γύρω στις 10 καθώς πήγαινα προς την κουζίνα για ένα ποτήρι νερό. Δεν είπαμε πολλά, αλλά δεν φαινόταν να έχει και πολλή όρεξη για συζήτηση. Η αλήθεια είναι πως σχεδόν δεν με παρατήρησε ενώ περνούσε από δίπλα μου στις σκάλες και μόνο όταν του είπα εγώ καληνύχτα σήκωσε το κεφάλι για να μου μιλήσει.

«Με την γιαγιά της στην γιαγιά σας» απάντησα προσπαθώντας ακόμη να ελέγξω τον χτύπο της καρδιάς μου ωστόσο όσο τον κοιτούσα τόσο πιο ανήσυχα χτυπούσε αυτός. Περίεργα πράγματα.

«Στη γιαγιά;! Μάλιστα» μουρμούρισε σκεπτικός ο εργοδότης μου και χωρίς να μου πει κουβέντα άρχισε να απομακρύνεται από κοντά μου. Χωρίς να πει τίποτε άλλο. Έτσι απλά τελείωσε τη συζήτηση μαζί μου; Κάτι έχει αυτός. 

Έλα όμως που δεν τελείωσα εγώ μαζί του. Υπάρχει ένα πραγματάκι που πρέπει να μάθει.

«Κύριε Σταύρο! Μισό λεπτό! Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι θα περάσει σε ελάχιστη ώρα η Σεσίλια, οπότε καλό θα ήταν να κρατούσατε τα χαρτιά σας μέσα σε κάποιο φάκελο. Και κατά προτίμηση μακριά από νερά» φώναξα τρέχοντας από πίσω του να τον προλάβω πριν εξαφανιστεί πάλι και πάει ένας Θεός ξέρει που. 

Στα λόγια μου το περπάτημα του σταμάτησε απότομα κάνοντάς με να κοντέψω να πέσω πάνω του εξίσου απότομα.  Έλεος. Μια προειδοποίηση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.