Καρδιά Από Πέτρα

Ρομαντικός

Ένιωθα ένα ελαφρό κούνημα μέσα στον ύπνο σαν κάποιος να προσπαθούσε να με ξυπνήσει. Ή να με νανουρίσει. Αλλά γιατί να θέλει να με νανουρίσει από την στιγμή που κοιμάμαι ήδη; Αχ ποτέ δεν θα καταλάβω την ανθρώπινη φύση.

Οι άνθρωποι είναι απλά... περίεργοι.

«Αγάπη;» άκουσα την φωνούλα της Αμέλιας και η αλήθεια είναι πως όσο και αν ήθελα να το παίξω ότι κοιμάμαι για να φύγει και να επιστρέψω στο όνειρό μου, έναν ύπνο γεμάτο με μεγάλα μπισκότα να με κυνηγάνε και να μου λένε φάε με και λαχταριστά παγωτά να μου λένε γλύψε με- όκευ αυτό ακούστηκε περίεργο.

Αλλά πιστέψτε με, είναι ωραίο όνειρο.

«ΑΓΑΠΗ» αυτήν τη φορά φώναξε μέσα στο αυτί μου συνοδεύοντάς το με μία σφαλιάρα στα μούτρα μου. Άουτς; Υποθέτω πως δεν θα φύγει θέλω δεν θέλω. Καλέ αυτή έχει βαρύ χέρι για την ηλικία της.

«Τί έγινε;» την ρώτησα μισανοίγοντας τα μάτια μου. Τα μάτια μου κατευθύνθηκαν στο ρολόι που ήταν πάνω στο κομοδίνο και είδα ότι ήταν 3 η ώρα. Τι σκατά κάνει ξύπνιο ένα 6χρονο στις 3 τα ξημερώματα;!

Εγώ στην ηλικία της θα βρισκόμουν στο 15ο όνειρο.

«Κάποιος χτυπάει εδώ και δέκα λεπτά το κουδούνι» μου απάντησε νυσταγμένα ενώ κουλουριάστηκε δίπλα μου. Μου θυμίζει κάτι γάτες οι οποίες έρχονται ξαπλώνουν δίπλα σου και σιγά σιγά εξαπλώνονται σε όλο τον χώρο με αποτέλεσμα εσύ να μαζεύεσαι στην γωνίτσα και τελικά να φεύγεις από το κρεβάτι για να μην ενοχλείς. Απαπα εγωκεντρικά ζώα...

«Και γιατί δεν άνοιξες;» την ρώτησα νυσταγμένα και έλαβα άλλη μία σφαλιάρα από την Αμέλια. Τι έχω φταίξει Θεέ μου;

«Μου 'χετε πει να μην ανοίγω την πόρτα το βράδυ γιατί υπάρχουν κακοί άνθρωποι έξω» μου απάντησε κοιτώντας με όπως ακριβώς με κοιτάει και ο Σταύρος όταν λέω κάποια βλακεία. Η πολύ παρέα που κάνουν τα δυο τους έχει αντίκτυπο στην μικρή. Είναι σαν να έχω δύο Σταύρους μέσα στο σπίτι αυτήν τη στιγμή. Μόνο που ο ένας από τους δύο, η μικρή δηλαδή, είναι και λίγο μίξη με Γρηγόρη. Καταστροφή σας λέω.

Μία βδομάδα είχε περάσει από τη μεγάλη εξομολόγηση του εργοδότη μου και τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να πηγαίνουν καλύτερα. Για πατέρα και κόρη μιλάω πάντα. Γιατί σε προσωπικό επίπεδο πάνε κατά διαόλου. Όποτε είναι η Αμέλια σπίτι έχω και τον Σταύρο κολλημένο πάνω της σαν βδέλλα και νιώθω λες και νταντεύω δύο παιδιά αντί για ένα. Οι μόνες στιγμές που μένω μόνη μου είναι τα πρωινά που η Αμέλια πάει σχολείο και ο Σταύρος στη δουλειά του.