Καρδιά Από Πέτρα

Το συνειδητοποίησες;

Μα το Θεό σε όλη μου τη ζωή αμφιβάλλω αν έχω βρεθεί ή αν θα ξαναβρεθώ ποτέ σε τόσο άβολη και αμήχανη στιγμή. Σε λίγο θα περάσει και κάποιος γείτονες ή ο Τζον ο κηπουρός για να πάρει μάτι του τι γίνεται.

Ήθελα να ήξερα κλειδαριά δεν έχει αυτός ο Χριστιανός για να κλείδωνε την πόρτα αφού μπήκαμε;

«Εσύ αγάπη μου κράτα κλειστά τα ματάκια σου γιατί ο μπαμπάς σου κάνει το dirty αυτή την στιγμή, ή βασικά το προσπαθεί γιατί κάποιος πρέπει να του πει πως πρέπει να βγάλουν τα ρούχα τους για να το κάνουν αλλά ποιος είμαι εγώ για να τους κρίνω» έσπασε την αμήχανη σιωπή ο Γρηγόρης κάνοντας την ακόμα πιο αμήχανη αν είναι αυτό δηλαδή ποτέ δυνατό.

«Γρηγόρη αγόρι μου θέλεις να βγεις έξω;» τον ρώτησα ενώ όσο και αν προσπαθούσα να χαλαρώσω τη λαβή μου ήταν λες και το μυαλό μου περνούσε από κάποιο σοκ και δεν έλεγε να δώσει εντολή στα χέρια μου. Καλά ο δε Σταύρος είχε αλλάξει καμιά δεκαριά χρώματα και είχε κατασταλάξει σε ένα έντονο κόκκινο στα μάγουλά του.

Νομίζω δεν είναι η στιγμή να το αναφέρω, αλλά φαινόταν τόσο μα τόσο γλυκούλης που στεκόταν έτσι αμήχανος και δεν έλεγε τίποτα. 

«Μπορείς να πάρεις την κόρη μου και να κλείσεις την πόρτα; Σε ένα δεκάλεπτο θα έρθουμε και εμείς» μουρμούρησε εν τέλη ο Σταύρος μέσα από τα δόντια του με τελεσίδικο ύφος. Η φωνή του είχε βγει τραχιά κάνοντάς με να αναζητήσω τα μάτια του να δω αν είναι καλά. Αυτό που αντίκρισα όμως μου έκοψε την ανάσα.

Τα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου και είδα τόσο πολύ συναίσθημα μέσα τους. Ένιωσα λες και εισέβαλα σε κάποια υπερβολικά προσωπική στιγμή του και με έκανε να αισθανθώ άβολα. Σε σημείο που έστρεψα το κεφάλι μου πάλι προς την πόρτα γιατί δεν άντεχα να τα κοιτάω. 

«Συγνώμη μόνο 10 λεπτά θα κάνετε; Βρε Σταύρο είπαμε, αυτό είναι υπερβολικά γρήγορο, δηλαδή τι φάση; Ήρθαμε, μπήκαμε, βγήκαμε, φύγαμε;» τον ρώτησε πάλι ο Γρηγόρης και πλέον μπορούσαμε όλοι να καταλάβουμε την ευθυμία που του προκαλούσαμε. Και φυσικά αυτός μπορούσε να καταλάβει την αμηχανία που προκαλούσε σε εμάς.

Η ύπουλη αλεπού να πούμε.

«Γρηγόρη βγες έξω! Και σταμάτα να μιλάς γι αυτά τα πράγματα μπροστά στη μικρή, δεν είναι για την ηλικία της» σχολίασε ο Σταύρος αυστηρά και τον κοίταξε με ύφος περιμένοντας να βγει έξω. Αλλά σιγά που θα έκανε ότι του είπε ο κολλητός του, εδώ μέχρι και εγώ που τον ξέρω τόσο λίγο μπορώ να καταλάβω ότι δεν είναι από τους ανθρώπους που υπακούνε σαν σκυλάκια σε εντολές. Είναι από αυτούς που θα κάνει ότι του κατέβει στο κεφάλι μέχρι να είναι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα.