Καρδιά Από Πέτρα

Μύθος

Η πόρτα του σπιτιού άνοιξε και μία χαρούμενη Αμέλια έτρεξε μέσα σέρνοντας πίσω της έναν Γρηγόρη για να του δείξει κάτι κούκλες της. Τώρα θα έλεγα πως τον λυπάμαι αλλά έχω την αίσθηση πως το ευχαριστιέται που παίζει μαζί της. Κάθε φορά που την κοιτάει φαίνεται πόσο πολύ την λατρεύει. Την κοιτάει όπως ακριβώς την κοιτάει και ο Σταύρος όταν δεν τον βλέπει αυτή.

Τα μάτια μου πλανήθηκαν στον εργοδότη μου για να δω σε τι κατάσταση βρισκόταν. Και κρίνοντας από την έκφρασή του ωστόσο νομίζω πως τα νεύρα δεν του έχουν περάσει καθόλου.Αυτήν την στιγμή ασχολιόταν με τα κλειδιά που για κάποιο λόγο φαινόταν σαν να μην μπορούσε να τα βγάλει από την κλειδαριά.

Μαντεύω εξαιτίας των νεύρων του.

Με ανάλαφρα βηματάκια ξεκίνησα να περπατάω μακριά του για να πάω να κρυφτώ στην ασφάλεια του δωματίου μου μέχρι να του περάσουν τα νευράκια. Πολύ ώριμο το ξέρω. Ταιριάζει με την ηλικία μου που όλως τυχαίος είναι η ίδια με της Αμέλιας και του Γρηγοράκη. Στο ίδιο δημοτικό πάμε όλοι μαζί.

«Για πού νομίζεις πως το έβαλες εσύ; Μαζί μου θα έρθεις!» μουρμούρησε δυνατά ο Σταύρος από πίσω μου, λίγο πριν φτάσω την σκάλα, κόβοντάς μου τη χολή. Ένιωσα το δεξί του χέρι να τυλίγεται γύρω από την κοιλιά μου και με μία απότομη κίνηση με τράβηξε κοντά του. Η πλάτη μου ακούμπησε πάνω στο στήθος του και όποιο ουρλιαχτό ετοιμάστηκα να βγάλω πνίγηκε κάπου μέσα μου από αυτήν του την κίνηση.

«Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο νομίζεις πως θα σε ακολουθήσω» μουρμούρισα με τη σειρά μου προσπαθώντας να ακουστώ εκνευρισμένη αν και να πω την αλήθεια πιο πολύ αγχωμένη ένιωθα παρά εκνευρισμένη. 

Ποιος ξέρει τι θέλει να μου κάνει για να παραδειγματιστώ;

«Μπορώ να σου εξηγήσω με δύο απλές λεξούλες αν θέλεις» σχολίασε και χωρίς πολλά πολλά ξεκίνησε να με σπρώχνει να ανέβω τα σκαλοπάτια. Το σώμα μου από τη μία ήθελε να αφεθεί στο άγγιγμα του αλλά το μυαλό μου από την άλλη σκεφτόταν τις πιθανότητες να μην μου αρέσει ότι θα ακολουθήσει αν αφεθώ. 

«Να μαντέψω;» ρώτησα με ψεύτικο ενθουσιασμό ενώ προσπαθούσα να βάλω λίγη αντίσταση. Είχαμε ήδη φτάσει στον πρώτο όροφο και ένιωθα ότι πλησιάζαμε υπερβολικά για τα γούστα μου γρήγορα το δωμάτιο του. 

«Αν θέλεις» μου απάντησε στον ίδιο τόνο ενώ πλέον με είχε ανασηκώσει από το έδαφος και απλά περπατούσε χαλαρός προς τον προορισμό μας. Κάθε απόπειρα να ξεμπλεχτώ από τα χέρια του κατέληγε σε αδιέξοδο καθώς ένιωθα πως όσο πήγαινε η λαβή ου γινόταν καλύτερη γύρω μου αντί για χειρότερη.