Καρδιά Από Πέτρα

Ζηλεύει;

Ίσιωσα απότομα το σώμα μου και στην αρχή πήγα να αγριοκοιτάξω τον Σταύρο και τον Γρηγόρη αλλά μετά θυμήθηκα ότι η φωνή δεν ανήκε σε κανέναν από τους δύο. Μπράβο Αγάπη... 

Αμέσως γύρισα προς την πόρτα από όπου είχε ακουστεί και η φωνή. Και τι αντίκρισα; Τον ξάδερφο του Φάνη ακουμπισμένο στην κάσα της πόρτας. Δεν με κοιτούσε όμως. Όχι. Τα μάτια του ήταν ακόμη καρφωμένα στο σημείο που βρισκόταν πριν τουρλωτός, τουλωτός, ο κώλος μου.

Μα τι κύριος.

«Παύλο;! Τι κάνεις εσύ εδώ;» τον ρώτησα τελείως σαστισμένη. Αυτός με το που άκουσε τη φωνή μου σαν να ξύπνησε από κάποιο λήθαργο, κούνησε δεξιά αριστερά το κεφάλι του και επιτέλους τα μάτια του κοίταξαν τα δικά μου. 

Τουλάχιστον αυτός είναι μια αναβάθμιση από τον γιατρό...

«Δεν το πιστεύω αυτό που ζω» άκουσα τον Σταύρο να μουρμουρίζει στον Γρηγόρη ο οποίος άρχισε να γελάει σαν να έβλεπε μπροστά του το αγαπημένο του σόου. Ο Παύλος του έριξε μία, αδιάφορη θα το έλεγα ματιά και ήρθε πιο κοντά μου.

«Εγώ εδώ δουλεύω. Ήρθα να φέρω το εξιτήριο της ασθενούς. Εσύ τι κάνεις εδώ είναι το ερώτημα...» μου απάντησε χαρωπός και ήρθε ακόμα πιο κοντά, σε απόσταση αναπνοής θα έλεγα. Δουλεύει; Εδώ; Και τότε ήταν που παρατήρησα ότι ήταν ντυμένος με μία άσπρη ρόμπα και κρατούσε στο χέρι του ένα φάκελο.

«Είπε να κάνει μία βόλτα στο νοσοκομείο για να περάσει η ώρα της» απάντησε σαρκαστικά ο Σταύρος στην ερώτηση που απευθυνόταν σε εμένα. Αυτό ήταν αγενές. Γύρισα να του πω να σταματήσει αλλά η έκφραση του μου έκοψε τη φόρα. 

Φαινόταν σαν να ζηλεύει... Λες να ζηλεύει; Αποκλείεται όμως, δεν με θέλει για σχέση του. Για μια ξεπέτα με θέλει. Έτσι;

«Αστειεύεται» πετάχτηκα για να μην δώσει σημασία στα λόγια του ο Παύλος και μετά μου βραχυκυκλώσει και χαζέψει τελείως... γιατί τελευταία φορά που θυμάμαι που του είπαν δύο τρεις βλακείες τις έχαψε και μόνο που δεν με ρώτησε πόσα παίρνω την ώρα.

«Είμαι η νταντά της ασθενούς» μουρμούρισα χαμογελώντας αμήχανα. Δεν είχε σταματήσει να με κοιτάει λες και είμαι το αγαπημένο του γλυκό. Συν το ότι ήταν υπερβολικά κοντά. Στα λόγια μου είχα δύο αντιδράσεις. Ο δε Παύλος χαμογέλασε και έκανε ένα βήμα πίσω για να κοιτάξει την Αμέλια η οποία είχε χωθεί από πίσω μου και τον κοιτούσε καχύποπτα.