Καρδιά Από Πέτρα

Ο γιατρός

Αγάπης POV

Άνοιξα την πόρτα με σκοπό να έρθω αντιμέτωπη με έναν αξιοπρεπή γιατρό. Αλλά τελικά με τι ήρθα; Για να μαντέψουμε όλοι μαζί...

Αφήστε το βασικά θα το πάρει το ποτάμι.

Με τον πέφτουλα γιατρό από το νοσοκομείο της μικρής! Αν είναι δυνατόν δηλαδή. Μουντζωμένη με έχει ο Θεός αυτόν το χρόνο.

«Ωωω ήταν της μοίρας μας γραφτό να ξανασυναντηθούμε» μου είπε ο γιατρός ενώ τα μάγουλα του είχαν ροδοκοκκινίσει. Καλέ πουλιά στον αέρα πιάνει αυτός. Τσακάλι μιλάμε. Γάτα με πέταλα. Αν και στην περίπτωσή του πιο πολύ γάτα με τσόκαρα αλλά λέμε τώρα.

«Η μοίρα μου παίζει άσχημα παιχνίδια εδώ και πολλά χρόνια αλλά που θα πάει θα έρθει κάποια στιγμή στα συγκαλά της» του απάντησα άκεφα ενώ έκανα χώρο για να περάσει. Τα είχαμε όλα αυτός μας έλειπε πάντως.

«Φοβάμαι ότι δεν σας καταλαβαίνω δεσποινίς» μου απάντησε ενώ περνούσε στο εσωτερικό του σπιτιού. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα τίποτα καλύτερο αλλά όπως λένε, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Στην περίπτωσή μας μόλις έκανε ελεύθερη πτώση. Χωρίς αλεξίπτωτο. Και προσγειώθηκε με το κεφάλι. Πάνω σε ένα βράχο.

«Μετά από εσάς» μου είπε καθώς έκλεινα την πόρτα. Μωρέ το παίζει και κύριος. Αν και η αλήθεια είναι πως το πιθανότερο μου είπε να περάσω πρώτη για να κοιτάξει τον κώλο μου. Τουλάχιστον αν κρίνω από το νοσοκομείο που δεν μπορούσε να ξεκολλήσει τα μάτια του από το στήθος μου.

Χωρίς να του απαντήσω πέρασα μπροστά του και τον οδήγησα προς το σαλόνι όπου ήταν και η Σεσίλια. Σε αυτήν τη σύντομη διαδρομή ο γιατρός προσπάθησε να ξεκινήσει ψιλή κουβεντούλα αλλά πρέπει να ήμουν λίγο απότομη. Λίγο όμως. Όσο πατάει η γάτα. Το γατάκι μην πω με αποτέλεσμα μετά από 3 λέξεις σταμάτησε την προσπάθεια.

«Εδώ είναι» σχολίασα όταν φτάσαμε έξω από το σαλόνι και γύρισα να τον κοιτάξω. Τα μάτια του ανέβηκαν γρήγορα στα δικά μου ενώ ένα ανατριχιαστικό χαμόγελο στόλιζε τα χείλη του. 

Ποιος ξέρει τι σκεφτόταν το κεφάλι του αυτήν την στιγμή.

«Γιατρέ είστε κα-» την πρότασή μου την έκοψε ο Νεάντερνταλ που πετάχτηκε από το πουθενά δίπλα μου και με την αγριοφωνάρα του γκάριξε ότι πιο αγενές σχόλιο μπορούσε να σκεφτεί.

«Πάλι εσύ μπροστά μου;» τον ρώτησε απηυδισμένος. Καλά ίσως να μην ήταν και ότι πιο αγενές αλλά το ύφος του ήταν.