Καρδιά Από Πέτρα

Αποκαλύψεις

Μια ερώτηση και να είναι καλή; μα γιατί μόνο μία;

Κοιτούσα τον Σταύρο στα μάτια προσπαθώντας να σκεφτώ αυτήν την μία ερώτηση που να ικανοποιεί τις περισσότερες μου απορίες. Γιατί όλες αποκλείεται να λυνόντουσαν με μία απλή ερωτησούλα. Εδώ και ολόκληρο σημειωματάριο να είχα γεμάτο και πάλι δεν θα τον κατανοούσα πλήρως σαν άνθρωπο. Και όχι δεν υπερβάλω.

«Πάρε τον χρόνο σου δεν βιαζόμαστε» σχολίασε ειρωνικά μετά από κανα δίλεπτο δικής μου σκέψης. Ναι μωρέ του τρώω και το χρόνου του. Λες και έχει πολλά πράγματα να κάνει μέσα σε ένα νοσοκομείο στις 5 η ώρα τα ξημερώματα. Να του ζητήσω και συγνώμη στην τελική που τον αργοπορώ.

«Γιατί έχεις κάτι άλλο να κάνεις και σε εμποδίζω;» απάντησα εξίσου ειρωνικά. Και πάνω που ήμουν έτοιμη να του κάνω την ερώτηση βρήκε να μιλήσει αυτός και να με κάνει να χάσω τον ειρμό της σκέψης μου. Και όχι τίποτε άλλο εδώ και δύο λεπτά προσπαθούσα να αποφασίσω αν θα τον ρωτήσω για τη συμπεριφορά του στην Αμέλια ή για την μάνα της.

«Να λείπουν οι ειρωνείες Αγάπη. Τώρα ρώτα» με το ένα του χέρι άρχισε να χαϊδεύει τα μαλλιά μου απαλά ενώ ο τόνος της φωνής του έβγαινε βραχνή και κουρασμένη. Προς στιγμήν σχεδόν τον λυπήθηκα. 

Λέξη κλειδί: σχεδόν.

«Λοιπόν σκέφτηκα μία. Είσαι έτοιμος;» τον ρώτησα αφού πέρασε άλλο ένα τρίλεπτο που απλά απολάμβανα το χάδι στο μαλλί μου και τον άφησα να βράσει στο ζουμί του . Ο Σταύρος απλά μου έκανε νόημα με το κεφάλι του να συνεχίσω με εμφανή ανυπομονησία. Πάντως μπράβο, δεν μου είπε τίποτα άσχημο.

«Γιατί συμπεριφέρεσαι σαν κάφρος στην Αμέλια και που είναι η μαμά της;» τον ρώτησα γρήγορα. Αποφάσισα μετά από πολλή σκέψη να του κάνω και τις δύο ερωτήσεις και να ελπίσω πως θα μου απαντήσει. Στο άκουσμα των λέξεων που χρησιμοποίησα ο Σταύρος μου έσκασε ένα χαμόγελο, από εκείνα τα χαμόγελα. Τα πραγματικά, τα ανέμελα που μου ρίχνει μία φορά στα χίλια χρόνια. 

«Κάφρος; Και αυτές ήταν δύο ερωτήσεις, όχι μία» απάντησε με σοβαρό τόνο αλλά δεν έκανε τίποτα για να κρύψει την ευθυμία του.

«Ναι κοίτα... όχι κάφρος. Αυτό που ήθελα να πω ήταν κα-» άρχισα να λέω  αλλά πριν προλάβω να ολοκληρώσω την σκέψη μου με διέκοψε πάλι. Έλεος. Ο ανυπόμονος να πούμε.

«Καθίκι;» αναρωτήθηκε και δεν μπορώ να πω, έπεσε κοντά αλλά δεν είχα αυτό στο νου μου.