Καρδιά Από Πέτρα

Απρόσκλητος επισκέπτης

Σταύρος POV:

Μέσα στο σαλόνι επικρατούσε ησυχία. Από τις λίγες φορές που βρισκόταν σε ένα δωμάτιο ο Γρηγόρης και δεν έκανε φασαρία. Ευτυχώς δηλαδή. Γιατί με τα νεύρα που είχα μαζί του μετά από την εξυπνάδα που πήγε και έκανε το πιθανότερο είναι να τον στείλω στο σπίτι του με μαύρο μάτι.

Πρέπει να είχε περάσει καμιά ώρα από τη στιγμή που γυρίσαμε σπίτι και ήταν λες και όσο περνούσε ο χρόνος ο πόνος στην καρδιά μου μεγάλωνε αντί να μικραίνει.

Πράγμα περίεργο γιατί ήδη ένιωθα λες και πάει να σπάσει. 

Αλλά τα γεμάτα με δάκρυα μάτια της Αγάπης δεν είχαν φύγει ούτε δευτερόλεπτο από το μυαλό μου κάνοντας με να νιώθω μεγαλύτερο σκουπίδι από ότι ένιωθα τον τελευταίο καιρό. Από όταν την έδιωξα από το σπίτι και μετά.

«Μάλιστα... καλά πήγε και αυτό» μουρμούρησε ο Γρηγόρης από απέναντί μου κάνοντάς με να τον αγριοκοιτάξω. Αλλά τι μου φταίει και αυτός; Αν δεν τα είχα κάνει εξαρχής εγώ σκατά δεν θα φτάναμε σε αυτό το σημείο.

«Δεν έπρεπε να μπλεχτείς με αυτό το θέμα» μούγκρισα ενοχλημένος που άνοιξε το στόμα του να μιλήσει. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνω μια συζήτηση που δεν θέλω και αποφεύγω εδώ και τόσες μέρες.

«Σταύρο. Είσαι ο κολλητός μου και σε έχω πιο πολύ σαν αδερφό μου. Και τον τελευταίο καιρό σε έβλεπα να σέρνεσαι στα πατώματα. Έτσι δεν ήσουν ούτε όταν έπιασες την Νταίζη να σε κερατώνει. Έπρεπε να κάνω κάτι μπας και καταλάβεις τι έχεις κάνει» σχολίασε σοβαρός κοιτώντας με στα μάτια. 

Για αρκετή ώρα δεν του απάντησα. Αλλά τι να του έλεγα; Ξέρω τι ήθελε να ακούσει. Με έχει ρωτήσει 20 φορές από όταν της ζήτησα να φύγει για να το θέσω πιο κομψά. 

«Είσαι έτοιμος τώρα να παραδεχτείς τι νιώθεις για αυτήν;» με ρώτησε με αν ανασηκωμένο το φρύδι του λες και θα ντρεπόμουν να του απαντήσω πάλι το ίδιο πράγμα που του έχω απαντήσει όλες τις προηγούμενες φορές. 

Απλά τη νοιάζομαι, τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. 

Αλλά θα ήταν ψέμα να το ξαναπώ αυτό μετά το σημερινό. Όχι ότι τις άλλες φορές που το είχα πει ήταν και 100% αλήθεια αλλά μπορούσα να θάψω στο πίσω μέρος του μυαλού μου το κομμάτι που ήθελε να διαφωνήσει με αυτήν τη δήλωση. 

«Μου αρέσει;» πιο πολύ σαν ερώτηση βγήκε παρά σαν απάντηση. Τι να κάνουμε. Ένιωθα σαν έφηβος που έλεγε στη μαμά του για το κορίτσι που του αρέσει. Και ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Ούτε εγώ είμαι έφηβος ούτε ο Γρηγόρης η μάνα μου.