Καρδιά Από Πέτρα

Ακολούθησε με

Νεκρική σιγή έπεσε στο δωμάτιο. 3 ζευγάρια μάτια καρφώθηκαν αγχωμένα πάνω στον Σταύρο. Η Σεσίλια παρά τα νεύρα της συνειδητοποίησε ότι είχε κάνει ένα μεγάλο λάθος και ακούμπησε γρήγορα γρήγορα το ποτήρι πίσω στο τραπεζάκι. Ωστόσο παρόλα τα νεύρα της με τον αδερφό μου πριν μισό λεπτό, πήγε γρήγορα και στάθηκε πίσω από το σώμα του, έτσι ώστε να φαίνεται μόνο το μισό της σώμα. Και ο Ορφέας παρόλο που πριν μισό λεπτό πρέπει να είχε φάει στο κεφάλι πάνω από 5 μαξιλάρια, την έπιασε απαλά από το χέρι και την τράβηξε ακόμα πιο κοντά του σαν να προσπαθούσε να την προστατεύσει. 

Ναι. Λες και θα εμποδίσει τον μαινόμενο ταύρο από δίπλα μου να τους πετάξει από το παράθυρο και τους δυο. Βασικά άκυρο. Και τους 3 μας.

Ο Σταύρος δεν είχε πει κουβέντα και η αλήθεια είναι πως φοβόμουν να γυρίσω να τον αντικρίσω. Αυτή τη φορά που θα έβαζε τις φωνές θα είχε, δυστυχώς για εμένα, δίκιο. Αυτό είναι το χειρότερο. Δεν θα μπορούσα να πω τίποτα γιατί στην ουσία εγώ έφταιγα για όλον αυτόν το χαμό. Αυτός το μόνο που μου είχε ζητήσει ήταν να μην καταστρέψω τι ραντεβού του και εγώ τι είχα κάνει; Είχα μετατρέψει το σπίτι σε εμπόλεμη ζώνη. 

«Εμ. Κύριε Σταύρο, πάω να φέρω ένα πανί να τα μαζέψω εγώ, να θα δείτε σαν καινούρια θα είναι. Πεντακάθαρα» είπα με ένα αμήχανο γελάκι και έκανα να φύγω γρήγορα από δίπλα του. Που τέτοια τύχη. Που είναι ο φύλακας άγγελος μου όταν τον χρειάζομαι εε; Για πείτε μου πού έχει πάει και έχει κρυφτεί; Και όταν τον βρείτε πείτε του ότι δεν είναι ώρα τώρα για παιχνίδια, καιγόμαστε. Τι καιγόμαστε δηλαδή έχουμε ήδη καεί ένα πράγμα.

Με έπιασε από το χέρι και με κράτησε σφιχτά κοντά του. Τα δάχτυλά του πάνω στον καρπό μου με έσφιγγαν σαν μέγγενη. Θα αφήσει σίγουρα μελανιά.

«Περάστε έξω από το σπίτι μου εσείς οι δύο πριν προκαλέσετε και άλλη καταστροφή. Ορφέα θα σου τηλεφωνήσω όταν έχω πάλι έτοιμα τα συμβόλαια» ο Ορφέας κάτι πήγε να του πει ωστόσο ο κύριος Σταύρος τον πρόλαβε.

 «Πιστεύω μπορείτε να βρείτε και μόνοι σας την έξοδο» είπε τελεσίδικα και γύρισε να με κοιτάξει για πρώτη φορά μετά από όλο αυτό το φιάσκο. Το πρόσωπό του ήταν ανέκφραστο ωστόσο τα μάτια του... Τα μάτια του ήταν τόσο συννεφιασμένα που με έκαναν να προσπαθήσω να κάνω να ακολουθήσω τους άλλους δύο. 

Αλλά που τέτοια τύχη, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα λεπτά.

«Θα σου τηλεφωνήσω» μου είπε στα γρήγορα η Σεσίλια έτσι όπως περνούσε δίπλα μου με τον Ορφέα από πίσω της ο οποίος μου είπε ένα «θα ξαναπεράσω να σε δω». Και κάπως έτσι έμεινα μόνη με τον Σταύρο να με σέρνει στον καναπέ. Τα πόδια μου είχαν παραλύσει από το άγχος. Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί συνέχεια με τραβάει από δω και από κει να κάτσω;! Λες και είμαι πάνινη κούκλα μου συμπεριφέρεται.