Καρδιά Από Πέτρα

Τί θες εσύ εδώ;

Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει τον Θεό του.

Μία εβδομάδα έχει περάσει τι γνωριμία μου με τον κύριο του σπιτιού. Μία βδομάδα που κάθε νύχτα γύρω στις 10 εμφανίζεται με την ξανθιά και επιδίδονται στο σπορ για καμιά ωρίτσα τη φορά. Οι φωνές της άλλο πράγμα κάθε φορά λες και ο κύριος Σταύρος είναι ο εραστής της χρονιάς και την κάνει να φτάνει στα ουράνια ένα πράγμα. 

Μέσα σε αυτήν τη βδομάδα δεν έχουμε ανταλλάξει ούτε λέξη. Σχεδόν δεν συναντιόμαστε αλλά και να με πετύχει στον διάδρομο δεν λέμε ούτε γειά. Δεν ξέρω γιατί περίμενα να μου πει αλλά λίγη ευγένεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Με την Αμέλια μπορώ να πω πως έχουμε δεθεί αρκετά. Από τη Δευτέρα ξεκίνησε και το σχολείο και έτσι το πρωί πάει σχολείο και μετά όταν γυρίσει τρώμε, κάνει τα μαθήματά της με τη βοήθειά μου και μετά πάμε και παίζομαι. Τυχαίνει το πρόγραμμά μας να μην συμπίπτει με το πρόγραμμα του πατέρα της οπότε δεν μου έχει κάνει καμία παρατήρηση για αυτό το θέμα.

***

«Γλυκιά μου ξύπνα θα αργήσεις για το σχολείο» της είπα σκουντώντας την απαλά. Καινούρια βδομάδα πάλι, Δευτέρα. Η ώρα είχε φτάσει 7:15 και η Αμέλια δυσκολευόταν λίγο να ξυπνήσει.

«Δεν γίνεται να κάτσω σπίτι σήμερα;» με ρώτησε τραβώντας πιο πάνω τις κουβέρτες της. Αχ μωρέ χαριτωμένο. Αλλά δεν πιάνει μαζί μου. Όχι αυτήν τη φορά τουλάχιστον, όχι σε αυτό το θέμα.

«Και να κάτσεις σήμερα εδώ δεν κερδίζεις κάτι,ούτως ή άλλως αύριο θα πρέπει να πας άσε που θα έχεις να διαβάσεις και περισσότερο για να καλύψεις τα κενά. Έλα σήκω μην κρυώσει το γάλα σου που με τόσο κόπο έφτιαξα» της είπα και αυτή τη φορά σηκώθηκε, όχι ιδιαίτερα χαρούμενη αλλά και πάλι σηκώθηκε. 

Τη βοήθησα να πλυθεί και να ντυθεί. Μέσα σε ένα 20λεπτο ήταν επιτέλους έτοιμη για να φύγει από το δωμάτιο της και να πάει να φάει τα δημητριακά στα οποία πλέον το γάλα θα είχε γίνει λές και μόλις βγήκε από το ψυγείο. 

Φτάσαμε στην κουζίνα και η Αμέλια πήρε τη θέση της πίσω από το μπολ της και ξεκίνησε να τρώει γρήγορα γρήγορα. Την τελευταία βδομάδα πρέπει να έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να της λέω να τρώει πιο αργά και να μασάει πιο πολύ γιατι τα κατεβάζει σχεδόν αμάσητα ότι τρώει και δεν της κάνει καλό.

Η ώρα πέρασε σαν αστραπή και για πότε βρέθηκε η Αμέλια μέσα στο σχολικό της και για πότε εγώ μόνη μέσα στην κουζίνα να μαζεύω τον χαμό που είχα δημιουργήσει για να φτιάξω το πρωινό ούτε που το κατάλαβα.