The Guardian's keys

Chapter 43: Ikaw ay Ako at Ako'y Ikaw.

3rd person POV

Ilang oras na ang nakakalipas simula ng mamamatay ang kapatid ni Mari. Naging tahimik lang ito at hindi makausap. Nag aalala sila dahil baka sinisisi nito ang sarili sa pagkawala ng kanyang kapatid. Naglalakbay na sila patungo sa Xemphi's temple para kunin ang wind key. Ayon kay Elesis, malapit na sila sa kinalalagyan ng susi.

Dio: "Malapit na ba tayo?"

Elesis: "Oo, bago lumubog ang araw ay nasa entranda na tayo ng templo."

Ronan: "Kung ganun, magpapalipas tayo ng gabi sa labas ng templo. Bukas ng umaga tayo papasok sa loob." tumango lang si Elesis bilang sagot.

------

Gaya nga ng sabi ni Elesis ay nakarating sila sa entrada ng templo. Tumingin naman siya kay Mari na ngayon ay kasama ni Sieg. Nakalagay ang ulo ni Mari sa balikat ni Sieg at magkahawak-kamay. Hindi pa rin sila nag-uusap simula ng makaalis sila sa camp. Ganyan lang sila hanggang sa makarating sila sa kinalalagyan nila ngayon.

Sa isip ni Elesis: "Haay.... Sana maging ok lang siya." Napabugtong hininga na lang siya habang pinagmamasdan si Mari.

Ronan: Ok ka lang?" Out of nowhere, sumulpot na lang si Ronan sa tabi ni Elesis kaya ang resulta....

Elesis: "WAAAAHHH!!" Agad siyang napakapit kay Lire.

Ronan: "Ang OA mo ah..(-___-)" Masungit niyang sabi.

Elesis: "BIGLA BIGLA KA KASI SUMUSULPOT EH!!?!! *Dragon rage mode.*"

Napa-iling naman si Lire sa pagtatalo ng dalawa.

Sa isip ni Lire: "Wala talagang pag-asa..(-___-)"

Habang nagtatalo silang dalawa.

Mari: "King.... Mahina pa rin ba ko?" Yan agad ang unang lumabas sa bibig niya simula kanina.

Sieg: "To be honest Queen, I really dont know the answer to that question." Matagal ulit nanahimik si Mari bago sumagot.

Mari: "Pabigat na lang ba ako sayo ngayon?" Nagulat naman si Sieg sa itinanong ni Mari sa kanya.

Sieg: "Kahit kelan hindi ka naging pabigat sakin o sa iba, ikaw kaya ang pinakamatalino sa ating lahat. Hindi kami makakarating dito ng kung wala ka. Kaya wag ka ng mag-isip ng kung anu-ano ok? Hindi kita iiwan, pinangako ko yun hindi ba?" Naramdaman ni Sieg na basa ang kanyang balikat. Bumitaw siya sa pagkakahawak niya sa kamay ni Mari, iniharap sa kanya at pinunasan ang mga luhang kumakawala sa kanyang mga mata.

Sieg: "Tahan na... Alam kong masakit ang mawalan ng mahal mo sa buhay, napagdaanan ko na rin yan.Matagal na panahon na, maswerte ka pa nga at may iniwan sayong alaala ang kapatid mo." Hindi maintindihan ni Mari ang gustong sabihin ni Sieg sa kanya pero.... Kahit papaano ay gumaan ng kaunti ang pakiramdam niya dahil sa mga sinabi nito. Niyakap niya ng mahigpit si Sieg, isang yakap na parang pati siya ay ayaw niyang mawala.

Mari: "*sniff* Salamat... *sniff* salamat at ikaw ang ibinigay sakin ni lord. *sniff* Hindi ko hahayaang mawala ka sakin. Pangako yan." Natawa na lang ng mahina si Sieg.

Sieg: "Baka, Masamang damo to kaya matagal pa kong mawawala sa mundo. Tska isa pa...."(Idiot/stupid.) humiwalay si Sieg sa pagkakayakap at hinawakan ang magkabilang balikat nito.