Save Myself || h.s

4

4. Mektup/ 1996, 2 Hafta sonra çarşamba.

Buraya nefes almakta zorlanarak yazıyorum. Neredeyse iki haftadır mektup yazmıyorum kumandanım. Sadece, azda olsa sizinle ilgili şeyleri yazmayarak geçirebileceğim süreyi görmek istedim. Evet, sadece iki hafta dayandım. Yazmadığımda o kadar çok korktum ki kumandanım, sizin her şeyinizi unutacağım diye. Ama merakta kalmayın sakın, her bir noktayı hatırlıyorum.

Şu sıralar, savunma ve girişim planları yaptığınız için hep buralardasınız. Mesela dün odanızın perdesini sonuna kadar açmıştınız. Pencerenizin önündeki ufak masada bir şeyler yazmakla meşguldünüz. Yemin ederim o anda o kadar çok yanınıza gelmeyi istedim ki. Hatta, gelirken çok sevdiğiniz haşhaşlı ekmeği getirmeyi bile düşündüm. Johannah size olan büyük hayranlığımı gördüğü için beni yanınıza gelmem için ikna etmeye çalıştı. İlk cevabım 'hayır' olsada sonra ikna oldum. Büyük yemek kazanlarının kaynadığı alana vardığımda çimlere serilmiş haşhaşları ve yapılmış olan ekmekleri gördüm. Kimse görmeden yavaşça eğilip birkaç parça ekmek aldım. Hızla kaldığınız odaya baktığımda yazmaya devam ettiğinizi gördüm. Yavaşça ahşap kapıyı aralayıp içeriye girdim. Yukarı kata yürümek için gıcırdayan merdivenleri çıktım. Odanızın kapısına geldiğimde midemin nasıl kasıldığını, kalbimin nasıl çarptığını keşke hissetseydiniz...

Odanızın kapısını yavaşça çaldım ve onaylayan sesinizi duyduğumda içeriye adımladım. Gözlerimi haşhaşlı ekmeklerden çekip sizinle buluşturduğumda gözlerinizin içindeki şaşkınlığı görür gibi oldum.

"Size... size haşhaşlı ekmek getirdim kumandanım." Çatlayan sesimi duyduğumda iç çektim. Hepsi heyecanımdandı işte. Kaşlarınızı hafifçe kaldırıp başınızı salladığınızda yanınıza yürüyüp ekmekleri masanıza bıraktım.

"Teşekkür ederim hemşire."

Gülümsediğinizde kalbimin bir an vücudumdan ayrılıp fırlayacağını sandım. Dudaklarımdaki hafif gülümsemeyle size karşılık verdim.

Ah, kumandanım... Ufak bir gülümsemenizle bile böyle oluyorum. Ama nedense bu çaresizlik hissini bile seviyorum.