DENEMELER

İLİŞKİLER

İlişki kelimesi ne ilginçtir. Ben basit düşünen biriyim kendimce. İlişki pek çok anlam taşır ama nedense günümüzde bu ilişki lafı biraz içerisinde resmiyet te taşır gibi. Mesela birinin bir konuda biri ile ilişkide bulunması sanki o kişiden beklentisinin resmi bir söylemi gibidir. Veya bir kişinin biriyle ilişkisi olduğunun söylenmesinde sanki bunu söyleyen kişi tarafından bir ima taşır. Yani bu adamın Ahmet beyle olan ilişkisi bilmem ne sebebiyle gibi. Aksi taktirde ilişki denmez buna, bu adamla bu kişi iyi dost, bu iki kişi çok iyi arkadaş gibi tanımlanır. İlişki bir başka tanımda sanki cinsellikle de anılır. Bilmem kimin bilmem kim ile ilişkisi var diye. Ancak ilişki bunların da içerisinde barındığı, insanların birbirleri ile olan tüm halleridir bence. Her yerde ilişki içinde değil miyiz? Yolda, evde, iş yerinde. Bu ilişkinin temelinde yatan nedir? Toplumu oluşturan bireylerin birbirleri ile olan çıkarları diyebilir miyiz buna? "Çıkar ilişkisi", bu kötü mü? Herkesin bir başkasından çıkarı olması normal değil mi? Siz her yaptığınızı kendi çıkarınız için yapmaz mısınız? Kendi çıkarını korumak ve düşünmek kötümü dür? Duyar gibiyim "Başkalarının haklarına zarar vermeden kendi çıkarımızı düşünmek doğaldır" dediğinizi. Herkes kendi için yaşamaz mı bu dünyada? Siz başkası için yaşayan birini gördünüz mü? Eğer gördüyseniz bunun gerçek olabileceği sizin nekadar aklınıza yatıyor? Bu insan ruhuna ne kadar uyumlu sizce? "Ben" işte sizin ve tüm insanların var olma sebebi. Ben yani sen, o. "Ben" bilgisidir insanı insan eden. "Ben" için yer, "Ben" için yaşar insan. Bencilliğin kötü bir şey olduğu öğretilir bizlere. Bencillik kötümüdür gerçekten? Bencilliği tanımlamadan buna cevap vermek pek mümkün olmayacak gibi. Ben olgusunu bilmeyen yoktur. İnsan bu "Ben" sayesinde varlığını sürdürür. Hayatta kalmak için bir savaş olsa kimse "Sen"' i düşünmez, herkes "Ben"' in yaşaması için savaşı kazanmak ister. İnsanın kendini koruması, kendi yaşamasının devamını istemesi kötümü dür? Demek ki "Ben" kendimizi önemsememizdir. Kendisine önem vermeyen biri, bir başkasına önem verebilir mi? Kendisini sevmeyen, korumayan birinden, başkalarını sevmeyi ve korumayı bekleyebilir miyiz? Karnı aç olan önce kendi karnını doyurur. Karnı doyan biri bir başkasının karnını doyurabilir. Bütün bu örneklerde bir ölçü söz konusudur. Senin bencilliğin eğer benim "Ben"' ime dokunup, benim "Ben" haklarıma tecavüz ediyorsa, ben yine bencilce "Ben" imi korumak durumuna geçerim. Demek ki buradaki bencillik, kibarlık ve lütuf yolu ile bir başkasının "Ben" ine dokunmamak değil, benim "Ben" imin, benim tarafımdan savunulma hakkına sebep verdiği için, senin, benim "Ben" ime dokunmaman demek te olabilir. İşte burada "İlişkiler" devreye girer. Sınırlar belirlenmesine rağmen "Güç" bu sınırların aşılmasına başkalarının haklarının yenmesine sebep olabilir. Güçlü biri, kendisinden güçsüz başka biri ile güç ilişkisi sürdürebilir. İki kişi karşılıklı "Ben" anlaşmaları sebebi ile pek çok ilişki içerisinde olabilir. Burada önemli olan kişi ve toplumların ilişkilerindeki bencillik oranlarıdır. Bu tanımlamalardan sonra bütün ilişkilere gözatabiliriz. İş ilişkisi mesela. İş ilişkilerimizde aklımızdan neler, nelergeçirebiliriz. Diğerinden iyi olduğumuz halde bizim ondan daha alt konumda olmamız, o kişi ile olan ilişkimizin biraz da olsa kıskançlık sebebi ile zedelenmez mi? Sevgilimiz ile olan ilişkimizi ele alalım. Eğer sevgilimizin her istediğini yerine getirip, onun gönlünü hoş tutuyor ve onun da her davranışı bizim ruhumuzu okşuyor ise bu "Ben" ilişkisi değildir de nedir? Bu sevgili ile geçireceğiniz bir zaman dilimi sonunda, sizin davranışlarınızın veya onunkinin hafif değişmesi, farklı bir anlayışın iki sevgili arasında sorunlar yaratması bu ilişkiyi değiştirmeyecek midir? Burada değişen sadece düşünce ve "Ben" isteklerinin diğer kişinin "Ben" istekleri ile çatışması değil midir? Buradaki sevgililer aynı insanlar olmasına rağmen ilişki aynı kalmayacaktır. Anne baba ve çocukları arasındaki ilişkiyi ele alsak bundan farklı bir sonuca ulaşmamız mümkün müsizce? Anne baba çocuklarını dünyaya getirdiğinde "Ben" leri buna ortak kararverir. Doğan ve büyüyen çocuk kendi "Ben" i oluşmaya ve bunu anlamaya başladığında anne baba ve çocuk ilişkisi başlayacaktır. Genelde anne baba kendi "Ben" lerini ikinci plana atarak çocuklarının"Ben" lerini ön planda tutacak çocuk ise bencilliğini sonuna kadar yaşayacaktır. Bu çok dengeli olmadığı taktirde çocuktaki bencillik, gençlik ve orta yaşa geldiğinde hem anne baba hem de çevrenin "Ben" leri ile çatışacak ve kendisine zarar verecektir. İşte gördüğümüz gibi ilişki her alanda kişilerin "Ben"sorunudur. Demek ki her şeyden önce insanlar "BEN" ile ilgilenmelidir.