EVİMİN NEŞESİ♡ (DÜZENLENİYOR...)

39.BÖLÜM♥

# Ben seni iki mavinin arasında sevdim. Denizin üstünde , gökyüzünün biraz altında...

○○○^_^○○○○^_^○○○○^_^

{ ŞURA'DAN }

- hadi , şûra seni bekliyor herkes

Elimdeki tepsiyi sım sıkı tutarak merdivenleri hızlı ve dikkalice inerken bir yandada anneme bağırıyordum.

- geldim , geldim. Abim ekmeleri aldı mı ?

- ahh bee kızım , aldı abin herşeyi hadi bir senin elindekiler kaldı.

Annemin yanına yaklaştığımda , annem hızla elimdeki tepsiyi alıp bana ters bir bakış atıp mahalleye çıktığında bende arkasından çıkıyordum. Size anlatmayı unuttum , bugün RAMAZAN'ın başlangıcı olduğu için mahallecek ilk orucumuzu beraber açardık her yıl olduğu gibi... Ve anneminde benimde üzerimizde bu telaş vardı. Abimle , İkinci abim gibi gördüğüm Hasan abi ampulleri sırayla takarken bizde masada eksik gedik var mı diye bakınıyorduk. Birden , Şeyda hızla yanıma gelip heyecan ve sevinçle

- kızz ben teyze mi oluyorum ?

işaret parmağımı dudaklarıma götürüp

- sus kız , bağırma ulu ortada..

Annem kaşlarını kaldırıp ikimize bakarak , gözlerini kısıp

- siz birşeyler mi karıştırıyorunuz ?

- yok Gülten teyze , senin kız hamilede onu konu-

Hızla koluna çimdik attığımda şeyda hızla kolunu tutup çığlık atarak

- yaa kızım iğne gibi batırıyorsun tırnaklarını ,

Kaşlarımı çattığımda , Annem gülümseyerek hızla yanıma gelip

- kızım şeyda doğru mu söylüyo ?

Usulca kafamı salladığımda , annem gülümseyip sevinçle tam herkese diyecekken

- Anne şuanlık kimse bilmesin , Yavuz öyle istiyor olur mu ?

Annem anlayışla kafasını salladığında , heyecanla

- ee ne zaman öğrendin olduğunu ?

Omuz silkip

- piknikten sonraki gün , sabah

Annemin gözleri dolarken sarılıp ,

- yaaa ağlama anne , bak valla dayanam bende ağlarım sonra olan olur

Annem elimi tutup , yavaşça okşayıp

- tamam, tamam yeter ki üzülmeyin siz

Yavuz birden elini belime koyup masaya doğru çekiştirdi. Beni yerime oturtup oda yanıma oturmuştu. Hamilelik olayının üzerinden tam 1 ay geçmişti ve ilk haftalar benim için biraz zor geçimişti. Yavuz herzaman ki halinden haddin fazlasıyla işime karışıyordu. Giyinmemden tutun yediğim herşeye kadar. Fazla önemsiyordu beni ve bebeğimizi. O günün ikinci günü hızla beni hastaneye götürmüştü apar topar.

O gün ilk defa görmüştük herşeyimizi. Bir bezelye tanesi kadardı. Yavuz elimi tutup kulağıma doğru fısıldamıştı

- bu şey , bizim herşeyimiz mi ?

Dudaklarımı ısırıp , kafamı salladım. Yavuz son kez daha bakıp , kafasını küçüğümüze çevirdi. Doktor bizim bu aptalca gülmelerimize gülüp , dinlenmemi ve bu ayların önemli olduğunu söylemişti. Dengeli beslenecektim. Mide bulantılarım olurken , bazen başımın dönmesi ve uyku bastırıyordu. Bundan ötürü doktor herhangi bir ilaç almamamı söylemişti , Sadece bugünlük oruç tutacaktım. Dengeli beslenmem için oruç tutamayacaktım.