Who is Maisae?

Hoofdstuk 42

Ik hield mij in de kast verborgen. Het wachten duurde mij te lang. Ik wilde net de deur opendoen tot ik voetstappen hoorde. Ik keerde terug en werd muisstil. Ik hield mijn adem in. De persoon deed de voordeur open.

"Hé Rachid, wat doe jij hier?" hoorde ik Nassim vragen. "Ik controleerde het huis. Heeft u mevrouw Maisae gezien?" vroeg de man wiens naam Rachid was. "Die zal vast in de douche zijn. Ga jij maar bij het huis kijken. Ik zal wel op het huis letten en proberen om Anass te bereiken" zei Nassim. "Begrepen" antwoordde Rachid waarna ik hevige en snelle voetstappen hoorde die steeds verder weg gingen.

Na een paar tellen opende Nassim mijn deur. "Kom we gaan" zei hij gehaast. Met een grote pas liep ik de kast uit. Bij de voordeur bleef ik staan. Ik keek naar het huis. Aan dit huis zal ik veel herinneringen overhouden. De meeste daarvan zijn slecht en zou ik liever willen vergeten.

"Snel Maisae. Als iemand ons ziet zijn we er geweest" zei Nassim geïrriteerd. Ik herstelde me en rende achter hem aan. Om de hoek, achter een paar bomen, stapten we in een auto. In een hoog tempo reed Nassim door. Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik was bang. Ik keek naar Nassim. Ik zag hoe de zenuwen door zijn lijf gierden. Het zweet liep over zijn voorhoofd.

Als Anass hiervan zou weten..

Ik pakte Nassim's hand vast en gaf er een kneepje in. Hij keek mij met een hopeloze blik aan. "Bedankt" zei ik met een kleine glimlach. Hij schonk mij dezelfde glimlach terug. Nassim's houding, gedrag en liefdadigheid... Hoe kon je daar nou niet van houden? Anass zou heel wat van hem kunnen leren!

Opeens stopte Nassim de auto op een manier waar ik nogal van schrok. Ik zag hoe hij een pistool pakte en snel uit de auto stapte. Hij liep om de auto heen en opende mijn deur. Bang en geschrokken keek ik hem aan. "Stap uit" commandeerde hij. "Nassim, wat gebeurt hier?" vroeg ik. Met grote ogen keek ik naar het pistool. Was dit dan mijn einde? Zou hij mij vermoorden? "Stap uit" herhaalde hij zijn woorden dit keer wat kalmer. Snel stapte ik uit. Hij gooide de autodeur met een klap dicht en wenkte mij om achter hem aan te lopen. We stonden aan het rand van een bos op een grote, lege plek.

Hij stopte en we stonden precies tegenover elkaar met maar enkele meters tussen ons."Wat ga je doen?" vroeg ik doelend op het pistool. Hij kwam langzaam mijn kant op gelopen. Mijn hart ging steeds meer tekeer bij elke stap die hij zette."Ik ga niks doen, maar jij wel" zei hij toen hij recht voor me stond. Hij duwde het pistool in mijn hand. Verward keek ik hem aan. Hij deed enkele stappen achteruit. "H..Hoe bedoel je?" vroeg ik nog steeds verward.

Hij keek even naar de grond en daarna weer met betraande ogen naar mij. Ik begreep wat hij bedoelde. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. "Schiet" zei hij. Zijn verdriet was duidelijk terug te vinden in zijn stem. Ik schudde hevig met mijn hoofd. "Schiet" herhaalde hij op dezelfde toon. Alweer schudde ik mijn hoofd. "Nee Nassim, ik kan dit niet doen!" riep ik. "Schiet Maisae, dat is de enige manier waarop je ons kan redden" zei hij. "Hoe bedoel je de enige manier waarop ik ons kan redden? Hoe gaat jouw dood ons redden?" riep ik. "Schiet, schiet in mijn been, schouder, maag, waar dan ook! Ik moet mank of gewond zijn" riep hij. Ik begreep zijn kant. "Doe het" zei hij met een geruststellende stem.

Mijn ogen vulden zich met tranen. Ik gaf hem een knikje als bevestiging. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en richtte het pistool op hem. "Je bent een goede man met een groot hart Nassim" riep ik. Hij wist te glimlachen door zijn tranen heen. Ik haalde diep adem. Nassim deed hetzelfde en sloot zijn ogen. In mijn hoofd telde ik af terwijl ik met trillende handen het pistool vasthield. Ik kon het niet doen! Ik kon het gewoon niet..

Kom op Maisae doe het!

BAMMM!!!
Een oorverdovend schot was te horen.

Ik kneep mijn ogen snel dicht en hoorde Nassim met een kreun op de grond vallen. Ik opende langzaam mijn ogen en zag hem daar, ongeveer acht meter verderop, op de grond liggen. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond terwijl er een grote hoeveelheid tranen over mijn wangen heen stroomden.

Snel rende ik naar hem toe. Ik hurkte naast hem neer en liet zijn hoofd op mijn dijen steunen. De kogel had zijn schouder diep geraakt. "Het spijt me Nassim" zei ik huilend. Hij pakte mijn hand vast. "Ga... vlug... Ga.. naar.. San Diablo... in Luxemburg" kreunde hij. Hij gaf me alweer dat geruststellende knikje. Ik begreep zijn boodschap en stond op. Ik veegde mijn tranen weg en liep naar de auto. Voor de laatste keer keek ik om. Hij was inmiddels opgestaan.

Emotieloos keken we elkaar voor de laatste keer aan waarna ik de auto in stapte. Ik veegde mijn laatste traan weg en startte de auto en gaf gas. Ik keek naar hem via de binnenspiegel en zag dat hij zich niet had verroerd.

Ik slikte.

Nassim, ik ga je missen...

-----------------------

Hallootjes!

Sorry, ik heb al een week niks geplaatst. Ik voelde me even niet lekker. Maar, ik ben er weer! Ik pak het schrijven weer op en vanaf nu kunnen jullie weer elke dag een deel verwachten!

Groetskes en much love from me Xx