Who is Maisae?

Hoofdstuk 21

Drie maanden later

"Zo, klaar! Wat zie je er prachtig uit" zei visagiste Siham. Ik glimlachte terwijl ze de handdoek van de spiegel van de kaptafel er af haalde. Ik keek mezelf aan. Mijn bruine steile haren prachtig opgestoken met her en der wat pareltjes. Mijn make-up was zoals je het noemt 'on-fleek'. Een schitterende witte jurk met kanten mouwen. Om het af te maken maakte visagiste Siham een sluier vast aan mijn knot. Een traan ontvluchtte vanuit mijn ooghoek.

"Het is niet nodig om te huilen schat! Er gaan nog meer mooie dagen komen in dit gezegende huwelijk. Hoeveel tranen zal je dan laten vallen" zei Siham. Ik gaf haar enkel een glimlach. Nee nee, dit waren geen tranen van geluk, maar van verdriet, pijn en een gebroken Maisae. "Mag ik misschien een momentje alleen?" vroeg ik. "Tuurlijk, geniet van je dag! Bsahtek" zei ze waarna ze vertrok. Ik pakte een servet en drukte die op mijn ogen om mijn tranen tegen te houden. Huilen mocht ik niet. Niet vandaag in ieder geval. Vandaag moest ik gelukkig lijken.

Ik keek mezelf aan in de spiegel. Het hele verhaal speelde zich opnieuw af in mijn ogen..

*Flashback van 1 maand geleden*

Het is al een maand na mijn ouders' vermissing. De zon scheen en de temperaturen liepen op tegen de 35 graden. Met mijn handen in het haar zat ik in de tuin voor het zwembad. Na een maand nog steeds geen enkel spoor van hun. Mijn gedachten vlogen overal heen.

Hebben ze zelfmoord gepleegd? Zijn ze gek van me geworden en gewoon gevlucht? Zijn ze vermoord?

Ik leefde een gelukkig leventje tot een maand terug. Gelukkig, met Anass, een persoon in mijn leven met wie ik close ben geworden. Nog steeds geen relatie, verloving of dergelijke, maar gewoon goede vrienden. Riyad ben ik helemaal vergeten. Mijn haat voor hem is er nog steeds, ondanks dat ik hem voor zijn valse beschuldigingen heb vergeven. Abir is inmiddels persoonlijk naar mij toe gekomen om haar excuses aan te bieden voor haar gedrag. Ze draagt nu hoofddoek. Souhaila en Amina zijn laatst langs gekomen en we hebben heel wat bijgepraat. Amina zie ik natuurlijk wat vaker aangezien ik bij haar broer in huis woon. Met mijn broertje en zusje heb ik een paar keer gebeld. Kortom, ik had mijn leven weer opgepakt en alles ging de goede kant op.

Tot de dag dat ik hoorde dat mijn ouders plots niet terug waren gekomen van de stad. Er was geen enkel spoor van hun. We gingen uit van een vermissing wat uiteindelijk ook zo bleek te zijn. "Mevrouw Maisae, uw familie is hier" zei de dienstmeid Loubna. "Huh?" zei ik verbaasd. Achter haar verschenen mijn broertje Ibrahim en mijn zusje Soumia. Ik stond op, rende naar ze toe en knuffelde ze beide. Na 4 maanden kreeg ik ze eindelijk weer te zien. Ik kuste hun vol en samen huilden we tot onze oogballen bijna waren uitgedroogd.

We gingen in de tuin zitten en kletsten wat. We waren allemaal erg gestrest. Na een uur kwam Loubna aanlopen met de huistelefoon. "Dit is de politie, ze willen u spreken" zei ze. Ik nam de telefoon aan en na een minuut duwde ik hem terug in Loubna's hand. "Ibrahim, Soumia, meekomen! Ze weten waar mama en papa zijn!" schreeuwde ik. Samen renden we naar binnen. Ik graaide in de laatjes naar de autosleutels maar kon ze niet vinden. Uiteindelijk vond ik ze. Ik pakte ze en rende de deur uit.

Op de oprit liep ik tegen Anass aan die net van een drukke werkdag terugkwam. "Waar gaan jullie heen?" vroeg hij. "Naar het kantoor. Ze hebben een mogelijke aanwijzing naar mijn ouders' locatie" riep ik terwijl ik doorrende. "Wacht, ik breng jullie wel" zei Anass en we stapten in de auto. Hij reed ons naar het politiebureau.

"Oke, luister goed. Jullie blijven achter mijn collega Jaimy terwijl wij het huis binnenstormen. We weten niet met wat voor mensen we hier te maken hebben. Het kan zomaar zijn dat we met een maffia bende te maken hebben. Begrepen?" legde de hoofdagent uit. Allemaal knikten we bevestigend. We stapten in de auto en reden achter de politieauto's aan. We waren inmiddels al een half uur onderweg. Hoe verder we reden, hoe meer het er verlaten uit zag. Uiteindelijk waren we aangekomen aan het rand van een groot bos. Ach ja, perfecte plek ook om mensen te gijzelen. We stapten uit en liepen enkele honderd meters tot we bij een groot, verlaten houten huis aankwamen.

De hoofdagent gaf iedereen tekens. Wij moesten achter een boom schuilen samen met agente Jaimy. Ze was nog net nieuw en vond het blijkbaar nog spannend allemaal. De agenten liepen het veld over. Ze stonden net klaar om het huis binnen te stormen tot we iemand hoorden schreeuwen. "Weg blijven daar! Nu!!!" schreeuwde een man die zijn geweer op ons richtte. Er verschenen steeds meer mannen. Mijn ouders' gijzelaars. "Wapens neer! We eisen een onmiddellijke overgave! En anders zullen er zo meer collega's bij komen" riep de hoofdagent terug. De gijzelaar begon te lachen. Opmerkelijk aan hem was zijn grote litteken op zijn linkerwang en zijn lange zwarte snor. Hij lachte nog harder.

"Nu!!!" riep de gijzelaar. Elke gijzelaar gooide een rookbom voor zijn eigen voeten. Al snel stonden we midden in een plek vol rook. Allemaal kuchten we. Na 2 minuten hoorden we iemand schreeuwen. "Vuur! Vuur! Het huis staat in brand" riep een agent. Geschrokken keek ik hoe het huis in vlammen opging. Tranen verschenen in mijn ogen. "Maisaaeeee!! Maisaaeee" hoorde ik iemand mijn naam schreeuwen. Mijn moeder! "Mamaaaa!!! Hou vol mama!!" riep ik terug. Ik rende naar het huis toe. Alweer schreeuwde ze mijn naam. Ik werd tegengehouden door Anass. "Maisae, laat de politie hun werk doen. Het is te gevaarlijk voor jou" adviseerde hij mij. Ons gesprek werd verstoord door een keiharde knal. Een grote rookwolk verscheen in de lucht terwijl het huis instortte en er nog meer vuur ontstond. "Neeee!!" gilde ik terwijl ik Ibrahim en Soumia vastpakte en hun omdraaide zodat ze het niet hoefden te zien. Ik ging op de grond liggen. Alles was weg. Ik heb mijn ouders met mijn eigen ogen zien overlijden.

Enkele uren later reden we terug naar huis. Ik had nog geen woord gezegd. Thuis aangekomen rende ik meteen naar mijn kamer en deed de deur op slot. Ibrahim en Soumia zouden naar mijn oma gaan in Roosendaal. Het ergste van allemaal was dat mijn ouders niet eens een begravenis zouden krijgen. Hun vlees, bloed en botten zijn weg. Verbrand. Opgegaan in rook.

De dagen die volgden waren allemaal hetzelfde. Ik verliet mijn kamer niet. Ik kwam in financiële problemen omdat ik geen brieven van mijn ouders' overlijden en nalatenschap tekende. Hierdoor werden hun schulden plus mijn schulden mijn kant op geschoven. Ik had het dus zwaar.

Ik hoorde geklop op mijn deur. "Maisae doe alsjeblieft open. Ik moet je steunen na alles wat je met mij hebt meegemaakt. Please Maisae ik smeek het je" zei hij. Ik veegde mijn tranen weg, stond op en opende de deur. Ik gaf hem een knuffel. "Ik weet hoe zwaar je het hebt, en daarom kom ik je iets aanbieden. Trouw met mij Maisae. Trouw met mij en je zult je eeuwige steun hebben. Je zult mij hebben. Je financiële problemen zullen verdwijnen. En je zult langzamerhand je geluk weer terugvinden" zei hij. Ik keek hem met grote ogen aan. Dit had ik nooit van specifiek deze persoon verwacht. Maar wat waren mijn keuzes. Ik stemde tegen mijn wil in. "Ja.." zei ik. Hij leek ook verbaasd van mijn antwoord. "Ja?" herhaalde hij. Ik veegde mijn tranen weg. "Je hebt mij gehoord. Regel alles maar. Ik ga akkoord" zei ik waarna ik opstond en de kamer uitliep. Ik stemde in met een monster. Iemand die mijn hart al heeft gebroken en dat keer op keer nog zou doen. Iets wat ik nog niet wist. Ik moest wel instemmen. Alleen zo zou ik mijn kracht weer terugkrijgen.

Een keuze waar ik levenslang spijt van zal hebben..

* Einde Flashback*

Ik kwam weer terug tot mezelf en zag mijn tranen in de spiegel. Ze rolden over mijn wangen. Oei, daar ging mijn make-up. Snel werkte ik het onopvallend bij. Zo, ik zag er weer normaal uit. Er werd op mijn deur geklopt en meteen daarna werd die ook geopend. Daar stond hij, de bruidegom to be. Met open mond staarde hij mij aan. Ik giechelde. Samen liepen we arm in arm de trap af. Dit is mijn man.. Anass el Gachaoui.

Let it all begin..

---------------------

Liefste lezers, dit was een deel van maar liefst 1400 woorden! Jaa, 1400! Dit heb ik gedaan als goedmakertje. Weet wel dat nu het verhaal werkelijk pas begint. Met het huwelijk van Maisae en Anass zal er veel boven water komen #spoiler..

Vergeet niet te stemmen! Dat motiveert mij namelijk enorm xxx