Who is Maisae?

Hoofdstuk 45

Maisae's perspectief:

Mijn hoofd bonkte, mijn rug deed enorm veel pijn en ik kon mijn benen haast niet voelen. Langzaam opende ik mijn ogen. "Elle est réveillée!" hoorde ik iemand schreeuwen. Gauw daarna zag ik enkele hoofden over mij heen gebogen. Mijn hoofd bonkte nog meer. "La laisser seule!" riep een man. Al gauw vertrok iedereen. Ik herkende de ziekenhuiskamer meteen. Er kwam een man samen met een dokter de kamer in lopen. De man nam plaats. Ik herkende hem ergens van. Waarvan? Geen idee, ik kon er niet op komen.

"Do you speak French?" vroeg de man. Natuurlijk sprak ik Frans! Vloeiend zelfs. Maar ik besloot om even dom over te komen. Wie weet wat deze mannen allemaal met mij van plan zijn. Ik schudde met mijn hoofd. De man zuchtte. "Where am I?" vroeg ik. "Just outside Lille" antwoordde hij. Hoe kwam ik in Frankrijk? Gisteren was ik nog in Kortrijk. "How did I get here?" vroeg ik meteen. "A few of our people have found you in the woods close to their house" antwoordde hij. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes.

De man legde zijn hand op mijn arm. "Do you remember something?" vroeg hij. Ik probeerde mij iets te herinneren. Al ging dat wel moeilijk met barstende koppijn.

*Flashback*
In de verte zag ik een paar lichten brandden. Het licht kwam van een klein hutje even verderop. "Yes, mensen" zei ik opgelucht.

Ik schrok van een geluid achter mij waardoor ik achteruit deinsde. Ik struikelde over een steen en probeerde een tak vast te grijpen. De tak brak waardoor ik mijn evenwicht verloor en naar beneden viel. Ik rolde de heuvel af. Het deed verschrikkelijk veel pijn. Onderaan de heuvel voelde ik een enorme steek in mijn buik. Ik bevond mij in een liggende positie. Nog steeds liggend, keek ik naar mijn buik. Een enorme tak zat in buik en een grote snee ernaast die hoogstwaarschijnlijk is veroorzaakt door een puntige steen.

Ik kreunde en stond op. Ik werd misselijk en duizelig. Alles om mij heen bewoog en draaide rond. Ik hield het niet meer vol en verloor mijn evenwicht. Met een harde klap viel ik op de grond.

Ik sloot mijn ogen...
*Einde Flashback*

Ik knikte en vertelde hem het verhaal. Nadat ik het verhaal had verteld knikte hij. "Have I seen you somewhere?" vroeg ik uiteindelijk. Ik kon het niet laten en moest er achter komen waar ik deze man van kende. "I know, you also seem very familiar to me" zei hij. We zijn het dus over iets eens. Hij dacht na. "Aren't you Anass el Gachaoui's wife?" vroeg hij. Bingo! Ik wist weer waar ik hem van kende! Het etentje! Hij was natuurlijk die Fransman! Ik kon alleen niet op zijn naam komen.

"Bastien Lacombé" zei hij. Kon hij gedachten lezen? Ik gaf een knikje terug. "Wat brengt jou hier?" vroeg hij. Fijn, terug naar de Nederlandse taal. Ik hield mijn mond dicht en keek moeilijk. "Ik begrijp het" zei hij uiteindelijk. "Vertel alsjeblieft niks aan Anass" smeekte ik hem. Uit deze zin kon hij concluderen dat ik niks met Anass te maken wilde hebben. "Tuurlijk" antwoordde hij geruststellend. Ik schonk hem een klein glimlachje als bedankje. Hij glimlachte terug.

Hij stond in een ruk op en trok zijn kleren recht. "Ik moet gaan, rust goed uit" zei hij. Ik knikte. Hij liep naar de deur toe. En toen gebeurde het. Ik voelde een enorme steek in mijn buik. "Agh" kreunde ik en ik ging overeind zitten. Ik keek naar mijn buik. Die was weer zoals normaal. Plat. Geen teken van een zwangerschap. "Waar is mijn baby?" riep ik. Bastien bleef bij de deur staan en keek mij aan. Hij wendde zijn blik naar de grond. "Waar is mijn baby?" herhaalde ik. Dit keer klonk ik wat minder aardig. Hij deed kleine stappen mijn richting op.

Ik wist heel goed waar mijn baby was. Ik wist heel goed in welke toestand ik verkeerde. Ik wilde het gewoon niet toegeven. Ik zat in een fase van ontkenning.

Hij keek me met een medelijdende blik aan. Stiekem had ik nog hoop. Stiekem hoopte ik dat hij zou zeggen: "Met de baby gaat het goed. Je hoeft je geen zorgen te maken". Maar nee, hij zei precies de zin die ik absoluut niet wilde horen.

"Je baby heeft het helaas niet gehaald. Désolé madame" verontschuldigde hij zich. Mijn ogen vulden zich met tranen. Het is bevestigd, er is geen weg terug. "U heeft geluk gehad. Uw gezondheid gaat boven alles" zei de dokter in het Engels. Bastien had na zijn laatste zin de kamer al verlaten. De dokter vertrok ook. Ik bleef alleen achter en barstte in tranen uit.

Dit is wat Anass el Gachaoui met ons doet! Door hem ben ik op de vlucht geslagen. Door hem ben ik in die bossen beland. Door hem ben ik van de heuvel af gevallen en door hem ben ik nu mijn kind kwijt. Dit is allemaal zijn schuld! Mijn leven had geen betekenis meer. Ik was alles kwijt. Mijn kind, mijn familie, mijn vrienden, mijn oude leventje, kortom, alles!

Hier zit ik dan. In Frankrijk, net buiten Lille. Ik weet niet hoe ik verder ga. Ik weet niet wat de toekomst mij zal brengen. Ik weet niet of ik ooit nog liefde zal vinden. Ik weet niks. De tranen bleven over mijn wangen rollen.

Ik was compleet gebroken...