Who is Maisae?

Hoofdstuk 58

Het was een vroege zaterdagochtend. Mijn hart ging als een malle tekeer. Anass zou vanmiddag aankomen. Wie weet is hij er al. We weten inmiddels al dat deze man van verassingen houdt. Je kan het onverwachte van hem verwachten.

Ik schoof aan tafel aan. Iedereen ontbeet stilletjes. Ik zag dat Raoul mij regelmatig aankeek. Ik hees mijn hoofd en keek hem recht aan. Hierdoor ontstond een ongemakkelijk moment. Hij richtte zijn ogen weer op zijn bord en kuchte. "Voor mij is het tijd om te gaan" zei hij waarna hij opstond. Hij gaf zijn zus een kus op haar voorhoofd en zijn moeder een kus op haar wang. Hij gaf mij een kort knikje en liep door naar de hal.

Ik kon het niet laten en stond op. Ik volgde hem naar zijn gang waar hij zijn jas aan stond te trekken. "Wat is er Maisae?" vroeg hij na mij eenmaal te hebben opgemerkt. "Ehm, ik wilde alleen zeggen dat je rustig aan moet doen. Je weet niet hoe verassend Anass soms is" zei ik. Ik betrapte mezelf op gevoelens. Hij plaatste zijn hand op mijn wang. "Maak je maar geen zorgen om mij. Het komt goed" stelde hij mij gerust. Ik schonk hem een vertrouwde, maar toch ongeruste glimlach.

"Tot vanavond" zei hij.
"Tot vanavond" antwoordde ik daarop.

Raoul sloeg de deur achter zich dicht.

(..)

Op deze bloedhete zaterdagmiddag stond ik op het balkon. Met een glas appelsap staarde ik voor mij uit. Uit het niets flitste een gedachte door mijn hoofd.

"Beste Raoul Sanveran, bij deze wil ik u laten weten dat ik aanstaande zaterdag naar Lille kom. Ik zou u dan graag willen ontmoeten. Mijn echtgenote zien zou mij ook een plezier doen. Ik zou het graag hebben als u haar niet meer in uw slaapkamer uitnodigt. In elk geval, ik zie u zaterdagmiddag wel op uw kantoor. Met vriendelijke groet, Anass el Gachaoui"

Er was een zin uit dat ingesproken bericht dat vast bleef haken in mijn hoofd.

"Mijn echtgenote zien zou mij ook een plezier doen. Ik zou het graag hebben als u haar niet meer in uw slaapkamer uitnodigt"

Hoe wist Anass dit? Duizenden gedachten spookten door mijn hoofd. Ik was diep in gedachten verzonken.

Ik voelde een arm op mijn schouder. Ik schrok en paniekerig sloeg ik om me heen. Een geschrokken Abrielle deinsde achteruit. "Wow rustig ik ben het maar" zei ze met haar handen omhoog. Ik bood mijn excuses aan.

"Aan je huidige situatie kunnen we niks doen, maar we kunnen het wel even vergeten" zei ze terwijl ze haar hand op mijn schouder plaatste. "Ik ben niet echt in de stemming om wat te gaan doen" zei ik heel droog. "Er is een nieuw restaurant geopend. En mocht het nou toevallig zijn dat ik de eigenaar ken". Ze bleef haar enthousiasme houden. Ik keek haar aan waarna ze mij met puppy-oogjes en een pruillip aankeek. Ik schoot in de lach en kon het verzoek niet weigeren.

Ik nam mijn lange spijkerjas van de kapstok en trok mijn ballerina's aan. Samen vertrokken we naar het restaurant wat nog geen 5 km verderop was..

(..)

Dezelfde zaterdagavond kwamen we rond een uur of acht thuis. We hadden ons buikje heerlijk vol gegeten. Ik was alles vergeten.

Was ja..

Het moment dat ik de woonkamer in liep en Raoul zijn blik naar mij wendde, herinnerde ik mij het weer. Uit reflex keek ik om mij heen.

"Hij is er niet" zei Raoul. Alsof hij mijn gedachten kon lezen. We keken elkaar aan.

Wat is er tussen die twee gebeurd?

"Kom zitten" zei Raoul. Zijn gezicht stond ongerust. Hij sloeg met zijn hand op de plek naast hem. Ik nam naast hem plaats op de bank.

"Nou?" vroeg ik gespannen...