Who is Maisae?

Hoofdstuk 55

Ik probeerde tegen te spartelen. Tevergeefs..

"Maisae!!" hoorde ik iemand roepen. Ik zag een gedaante onze kant op komen. Ik begon duizelig te worden. De man liet mij los en vluchtte. Ik viel neer op de grond. Alles draaide in het rond. De gedaante bleef voor mij stilstaan. "Ik pak je nog wel!!" hoorde ik hem kwaad roepen. Hij knielde naast mij neer en pakte mijn hoofd. "Maisae, Maisae, is alles goed?" klonk zijn stem in de verte. Het laatste wat ik zag waren twee bezorgde blauwe ogen. Ik sloot mijn ogen...

(..)

Mijn hoofd bonkte. Het leek net of ik een flinke klap tegen mijn achterhoofd had gekregen. Iemand hield mijn hand vast. Ik opende mijn ogen en zag Abrielle mijn hand vast houden. Raoul ijsbeerde achter haar. Ik bewoog mijn hand. "Ze is wakker!" riep ze. Raoul keek meteen op en kwam mijn kant op. "Maisae, gaat het goed met je?" vroeg hij. Ik knikte. "Heb alleen wat last van mijn hoofd" zei ik moe. "Dat lijkt me ook logisch na wat er is gebeurd" zei Abrielle. Ze glimlachte licht. "Hoe ben ik hier beland?" vroeg ik. Ik herkende de kamer. Dit was namelijk Raoul's kamer. Ik lag op zijn bed. "Je hebt zojuist teveel chloroform ingeademd waardoor je voor een tijdje bewusteloos was" beantwoorde Raoul mijn vraag.

Ineens herinnerde ik het mij allemaal weer..

"Hij heeft mij alweer gevonden! Anass heeft mij alweer gevonden! Hoe? Hoe?" begon ik hysterisch te schreeuwen. "Maisae rustig aan" zei Abrielle. "Wat rustig aan? Hij heeft mij gevonden en geprobeerd te ontvoeren! Wie weet wat zijn volgende stap is!" snauwde ik.

Niet bepaald aardig, maar je kon mij niet kalmeren in zo'n situatie. Hoe aardig je ook bent.

"Abrielle zou je ons alleen kunnen laten?" vroeg Raoul. Ze deed wat hij wilde en verdween. Nadat ze weg was bleven we alleen achter. Hij kwam op het bed zitten en keek me diep in mijn ogen aan. "Niemand zal maar een haar van je aanraken zolang je onder mijn bescherming bent. Je hebt mijn woord" zei hij. Zijn blik en houding waren veelbelovend.

Hoe graag ik ook wilde zeggen dat ik zijn bescherming niet wilde en dat ik het liefste gewoon weg wilde, bleef mijn mond dicht. Er kwam geen woord uit. Geen klank, niks. Ik kon me enkel focusen op die prachtige blauwe ogen.

"Oké?" vroeg hij. Hoe graag ik ook 'nee' had willen schudden, knikte ik met mijn hoofd. "Kleed je even om en kom beneden om te eten" zei hij. Ik knikte en liep naar mijn slaapkamer. Snel kleedde ik mij om in een simpele zwarte pyjama keek in de spiegel. Ik zag er uitgeput uit. Ik liep de trap af naar beneden waar we gingen dineren.

Na het diner ging op de bank zitten met de tv aan terwijl ik ondertussen van een kop kamillethee genoot. Ik probeerde helder na te denken. Best dom eigenlijk. Wie zou er nou helder na kunnen denken in deze situatie? Juist, niemand!

(..)

Er was precies een week voorbij gegaan. Ik probeerde Raoul steeds te ontwijken voor mijn eigen veiligheid. Ik wilde geen gevoelens hebben. Voor niemand! Best lullig aangezien hij meer dan zijn best deed om mij te helpen. Het was 19u stipt. Ik was alleen thuis samen met een paar dienstmeiden. Anastasia en Abrielle waren naar Italië voor een paar dagen. Die zouden overmorgen pas thuiskomen. Noor en Rita waren boodschappen gaan doen. Raoul was op zijn werk. Dus dat betekende dat ik alleen thuis was met een paar andere dienstmeiden.

Ik zat in de woonkamer met de laptop op mijn schoot. Ik was aan het zoeken naar een paar vluchten. Ik zat te denken aan Londen. Ik scrolde verder maar zag alleen veelste dure vluchten. Zo'n bedrag kon ik nooit in één keer van mijn rekening afhalen of van Raoul vragen. Het is de bedoeling dat hij hier niks van weet. "Ughh, klote zooi" vloekte ik. "Wil je zo graag weg dan" hoorde ik een stem achter mij. Ik verstijfde.

Hij kwam naast me zitten en nam de laptop op zijn schoot. Na even te hebben gekeken sloot hij deze. "Hier hebben we het toch al over gehad? Ik zou je beschermen" zei hij. "Ja maar, ik wil liever voor mezelf zorgen. Ik waardeer je hulp maar ik kan hier niet permanent blijven wonen" zei ik. "Kom op Maisae overdrijf niet zo. Of wil je liever dat dat monster je pakt" zei hij geïrriteerd. "Dan is dat toch mijn zaak" snauwde ik terug."Snap je het dan niet? Hij heeft me al gevonden. Hij weet waar ik ben. Waar wacht hij dan nog op?" zei ik. "Hij kan niks doen omdat ik je bescherm. Daarom probeert hij je aan te vallen op momenten dat je niet onder mijn bescherming valt" zei hij. "Nou en? Als je naar werk gaat bescherm je me toch ook niet?" zei ik eigenwijs. "Ach doe niet zo kinderachtig" zei hij kwaad. "Ben ik hier kinderachtig? Wie accepteert hier mijn keuzes niet?" riep ik. "Jouw keuzes?" "Juist ja, mijn keuzes!" riep ik.

Hij stond op en wreef over zijn voorhoofd. "Weet je wat. Je hebt gelijk. Ga maar. Ga maar en dan zien we wel waar je over een paar maanden bent" zei hij kwaad waarna hij naar de gang liep. Ik hoorde hem de trap op gaan. Even later hoorde ik hard een deur dicht gaan.

Koppig sloeg ik mijn armen over elkaar en keek naar buiten.

Na ongeveer tien minuten denken besefte ik dat hij gelijk had. Ik onderdrukte mijn gevoelens zo erg dat ik de waarheid niet onder ogen kon zijn. Hij wilde me alleen helpen en ik haal hier het bloed onder zijn nagels vandaan. Een akelig schuldgevoel bekroop me.

"Genoeg Maisae! Doe niet zo kinderachtig en ga naar hem toe" sprak het stemmetje in mijn hoofd mij toe.

In een ruk stond ik op en liep de trap op. Voor zijn slaapkamerdeur bleef ik even stil staan. Na een paar tellen klopte ik. Geen antwoord. Ik klopte opnieuw. Alweer geen antwoord. Ik besloot om gewoon naar binnen te gaan.

We kwamen allebei de kamer binnen. Ik via de slaapkamerdeur, hij via de badkamer van zijn slaapkamer. Mijn ogen vielen op zijn ontblote bovenlijf. "Ja?" zei hij terwijl hij zijn haar met een handdoek droogde Ik liep naar hem toe tot er ongeveer een afstand van twee meter tussen ons zat. "Ik kwam hier om mijn excuses aan te bieden. Ik realiseerde mij dat je gelijk had. Dus bij deze aanvaard ik meer dan.." ik kon mijn zin niet afmaken.

Hij stormde op mij af en voor ik het wist waren er twee lippen op de mijne gedrukt. Mijn hart ging als een malle tekeer.

En van het een kwam het ander..

Gebeurde dit nou echt?..