Who is Maisae?

Hoofdstuk 3

Met een bonkend hoofd ontwaakte ik. Langzaam, heel langzaam zag ik steeds meer. Het waren een soort van puzzelstukjes die weer terug op hun plek werden gelegd.

Ik lag nog precies op de plek waar ik een dreun op mijn hoofd heb ontvangen. Ik wreef pijnlijk over mijn achterhoofd. "Auw!" Jammerde ik. Ik leunde op een muurtje en stond voorzichtig op. Ik pakte mijn mobiel uit mijn jaszak. 

20:25 gaf de tijd aan. Ook zag ik nog 3 gemiste oproepen van mijn moeder staan. Met kleine stappen liep ik verder. Ik sloeg de hoek om en liep langzaam verder, nog steeds leunend aan muurtjes en ramen van restaurantjes, winkeltjes en leegstaande panden.

Het begon lichtjes te regenen. Ik zag vlak achter mij twee autolichten naderen. Hoe dichterbij deze auto kwam, hoe zachter deze ging rijden. Op een gegeven moment stopte deze auto vlak achter mij. Ik hoorde een portier opengaan.

"Maisae?" Zei iemand. Verstijfd bleef ik staan. "Maisae ben jij dat?" Vroeg de persoon dit keer. Zachtjes draaide ik mijn hoofd. De persoon scheen met zijn telefoon op mij. Ik hield mijn hand ervoor zodat ik de persoon's gezicht kon herkennen.

"Riyad?" Zei ik verbaasd. Mijn hand verloor zijn grip waardoor ik half uitgleed. Nog net op tijd wist ik mij vast te klampen aan de muur. Riyad snelde zich naar mij toe. "Maisae gaat het wel? Je lijkt haast dronken" vroeg hij ongerust.

Ik gaf geen antwoord. Ik kon hem enkel recht in zijn o zo mooie groene ogen aankijken. Hoewel ik wist hoe verkeerd dit was.

"Dit schiet ook niet zo veel op. Kom sta op, ik rij je wel naar huis" zei hij terwijl hij me hielp met opstaan. Nog steeds een attitude! Ik wankelde met hem aan mijn zijde naar zijn auto. Hij hield het portier open waarna ik instapte. Hij sloot het portier en stapte vervolgens in achter het stuur.

De hele weg heerste er een ongemakkelijke stilte. Op zich niet zo raar. Niet iedereen zit met zijn ex in de auto om half 9 's avonds. Het ergste van allemaal is dat Riyad denkt dat ik een of andere dronkenlap ben.

"Ga je me nu vertellen wat er is?" Vroeg hij. Verbaasd keek ik hem aan. Hij stopte voor het stoplicht en keek mij aan. "Ben je vergeten dat ik gedachten kan lezen?" zei hij terwijl hij met zijn wijsvinger tegen zijn hoofd aantikte. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht.

"Ik liep richting de bakker, en plots werd ik duizelig, viel neer en werd na enkele uren wakker" zoog ik uit mijn duim. Hij keek mij aan met een opgetrokken wenkbrauw. "Zeker?" Vroeg hij.

Ik keek hem weer aan. Alweer zei ik niets en keek in zijn groene ogen. "Ehm, ga hier naar links" zei ik maar. Hij trok zijn wenkbrauwen op en volgde mijn commando. "Het zal wel" mompelde hij. Oh jé, Riyad de leugendetector is er weer..
~
Ik zwaaide Riyad uit totdat hij de hoek om was. Snel pakte ik de sleutels uit mijn jaszak en stak ze in het slot. Ik opende de deur en rende zo snel als ik kon naar mijn kamer. Ik kon mezelf niet eens in de spiegel aankijken. Ik deed mijn haren los en ging per direct in bed liggen. Nog steeds vraag ik mij af wie mij die klap heeft gegeven. Over wie had Souhaila het?

Ik stond op, nam plaats aan mijn bureau en schreef al mijn vragen op een kladblok. Ik kom overal achter! Hier dus ook. Ik werd verstoord door geklop op mijn deur. "Maisae? Zou ik binnen kunnen komen?" Hoorde ik mijn moeder. Ik gaf geen antwoord. Ik was alleen maar bang. Bang voor de mogelijke gevolgen.

Uit reflex schoot mijn hand naar de bult op mijn hoofd. Ik voelde het bonken. Het deed verschrikkelijk veel pijn. Wat voor leugen moet ik tegen mijn moeder verzinnen? Als Riyad mijn leugen al niet geloofde, wat verwacht ik dan wel niet van mijn bloedeigen moeder? De deur vloog open...