Who is Maisae?

Hoofdstuk 49

"Het begon allemaal een jaar geleden, toen hij in Italië een meisje leerde kennen. Fabiana was haar naam. Hij keerde na een maand weer terug naar Frankrijk maar nam haar mee. Ze begonnen een relatie en dat ging goed. Nou ja, dat dachten we" vertelde ze. Altijd de liefde hè.. "Hoezo dat dan?" vroeg ik. Ze hief haar hand op. "Ze raakten verloofd. Wat meneer Sanveran niet wist was dat ze vreemd ging. Haar intentie was nooit om met hem te trouwen! Het ging haar om zijn geld en macht. Ze keerde hem zelfs tegen zijn eigen familie met haar duivelse influisteringen! Uiteindelijk heeft ze hem zover gekregen om een enorm vakantiehuis op haar naam te zetten. Dat deed hij natuurlijk. Drie weken geleden heeft ze een enorm bedrag van hem gestolen en is ze gevlucht. Het enigste wat ze achter heeft gelaten was een brief waarin stond dat ze nooit van hem heeft gehouden en dat hij maar een onderdeel van haar plan was" zei ze. "En sinds die tijd zit hij in een diepe depressie" maakte ik af. Ze knikte.

"Zo is hij niet. We kennen meneer Raoul als een sterke man met een sterke wil. Je moest je plaats goed kennen bij hem. Anders was je zwaar de klos. Het was een man die altijd klaar stond voor zijn zus Abrielle. Sterk" ging ze verder. Ach ja, iedereen heeft een zwakke kant. Zodra die wordt aangeraakt, verandert een persoon volledig..

Ik was letterlijk gechoqueerd. Wauw, wat een harteloos mens die Fabiana. "Ja hè, ik hoop echt dat hij snel over zijn depressie heen is!" zei Rita alsof ze mijn gedachten kon lezen. "Er wordt gezegd dat hij 's nachts door het huis heen spookt" zei ze op een manier waarmee ze het als een horrorverhaal deed klinken. Die nacht kwam weer op in mijn hoofd.

Die heldere blauwe ogen midden in de nacht kon ik niet vergeten.

Ik bedankte haar en liep naar de tuin. Een adembenemende tuin met een gigantisch zwembad en een chique tuinhuis. Ik ging op een bankje zitten en dacht na terwijl ik genoot van het weer.

Ik heb zo veel meegemaakt. Ik ben uit elkaar gegaan met Riyad, heb een paar dagen vastgezeten, heb daarna geen contact meer gehad met mijn familie, ben getrouwd met Anass en zwanger van hem geraakt, heb mijn ouders zien sterven, kwam er achter dat Anass de grootste bedrieger was die ik ooit heb gekend, ben vervolgens gevlucht en dat leidde tot een miskraam.

En toch zit ik niet in een depressie of dergelijke. Ik heb me sterk weten te houden terwijl ik al deze dingen heb meegemaakt. Vergeleken met wat er met Raoul is gebeurd, heb ik het meeste recht om in een diepe depressie te zitten. We zijn allebei bedrogen, alleen heb ik meer pijn geleid.

Ik moest hem hoe dan ook aan het praten krijgen. Alleen zo kon ik verder met mijn leven. Hij zou mij kunnen helpen met het vinden van een baan of studie en een huis. Ik zuchtte diep en deed mijn ellebogen op mijn knieën terwijl ik met mijn hoofd op mijn handpalmen leunde...

(..)

De volgende dag was aangebroken. Het was net 12 uur 's middags. Ik liep naar de waskamer waar ik Rita aantrof. "Heb je een opdracht voor me? Zo eentje als die van gister?" hintte ik met een brede glimlach. "Het houdt ook nooit op met jou. Jij bent gek! Maar goed, probeer of je die lakens van gisteren kan vervangen en maak alles even schoon met een doekje" zei ze. Ik schonk haar nog een enthousiast glimlachje en liep naar boven.

Ik klopte op zijn deur en liep de kamer binnen. Hij lag nog steeds in dezelfde positie. Ik opende de ramen weer en deed de gordijnen open. Ik maakte eerst alles even schoon en pakte vervolgens de lakens uit het bovenste laatje.

Let's give it another try..

"Mag ik dit keer wel mijn werk doen?" vroeg. Ik gebruikte het woord 'werk' weer. Alweer geen reactie. Ik probeerde zijn blik te volgen tot onze ogen elkaar uiteindelijk kruisten. Met een lege blik keek hij mij aan. Het leek zelfs alsof hij door mij heen keek. Ik gaf het op en wilde de kamer uitlopen. Ik stond bij de deuropening en realiseerde mij iets. Zo ben ik helemaal niet! Ik geef niet zo makkelijk op!

Ik smeet de deur dicht en liep met grote passen naar het bed. "Luister meneer, ik weet wat je allemaal hebt meegemaakt en ik begrijp dat het allemaal zwaar is! Maar kom op, denk je nou echt dat je de enige bent die het zwaar heeft en een reden heeft om zichzelf in een zware depressie te gooien? Verkeerd gedacht. Ik heb heel wat meer meegemaakt en zie je mij zo doen?Nee. Dus sta op en doe normaal. Laat je niet zwak maken door een of andere Italiaan van wie de waarde nog lager dan de grond is!" riep ik kwaad. Nadat ik klaar was met mijn geschreeuw haalde ik diep adem.

Ik realiseerde me dat ik alles eruit heb gegooid. Dit keer veranderde er wat! Hij draaide zich om en keek mij aan. Dit keer met emotie. Ik was blijkbaar tot hem doorgedrongen. In een ruk stond hij op en kwam voor me staan. Twee gevaarlijke, heldere blauwe ogen keken mij aan. Hij kwam steeds dichterbij. Ik verroerde mij niet.

Dat terwijl mijn hart als een malle tekeer ging...