The Runaway Groom

11.

"Nanaginip ako isang beses. Gumising ako na blangko ang ekspresyon, parang tanga. Bakit nga ba kailangang mangyari 'yon? Bakit kailangang ipakita sa akin ang nakaraan?" tanong ko kay Jen. Tumingin lang siya sa akin.

"Sa panaginip ko, nandoon ang nakaraan ko. Masaya kami, tumatakbo...parang wala nang bukas. Pero nalungkot lang ako nang halikan niya ako. Kasi alam kong panaginip lang 'yon. Alam kong paggising ko...makikita ko lang ang kisame ng kwarto ko. Hindi nga totoo ang lahat. Matagal na panahon na 'yon. Pero sa panaginip nagbabalik ang saya at lungkot na nadarama..."

"Alam ni Charmaine?" tanong ni Jen. Umiling lang ako habang nakangiti at nakayuko.

"Kung sasabihin ko sa kanya, baka isipin niyang apektado pa ako. Siguro, puwede ring hindi. Madalas kasi ang panaginip lolokohin ka lang. Na akala mo nandoon ka, nandoon ang pakiramdam. Yung dati. Pero pag binuksan mo na ang mga mata mo, babalik ka sa realidad," paliwanag ko.

Ngumiti si Jen. Muli niyang sinilayan ang magandang tanawin sa aming harapan, tila may inaalala rin. Kitang-kita iyon sa kanyang mga ngiti.

"Naranasan ko na rin 'yan. Worse is, hiniling ko sa sarili ko noon na bumalik ako sa nakaraan. Natulog ako, parang ayoko nang magising."

Pumikit siya at tila nilasap ang mga imahe sa kanyang isipan. Inuugoy pa niya nang bahagya ang kanyang katawan sabay sa hangin na umiihip.

"Hindi maiwasan. Humihiling din tayo minsan, nagtatanong tungkol sa nakaraan. Bakit nga ba?" tanong ko.

"Kung may babalikan ka sa nakaraan, ano 'yon? O, sino 'yon?" tanong ni Jen. Bumuntong hininga lamang ako at nanahimik. Nag-isip ng malalim. Ang naaalala ko lang ay ang halik na iyon sa aking panaginip. Sinubukan kong pumikit, iba na ang aking nararamdaman. Ang halik ni Charmaine.

"Kung babalik ako sa nakaraan, siguro yung mga bagay na lang na sana naitama ko. Pero kapag ginawa ko 'yon, mawawala ang mga alaala niya," sagot ko. Tumango lamang si Jen at muling tumingin sa malayo.

"Pero naisip ko, sa huli? Dito lang din naman ako babagsak," pahabol ko. Ngumiti lamang ako pero sa loob ko, napakalaki ng puwang. Butas ang damdamin, mapait ang lasa. Muli kong nilunok upang guminhawa.

______________________________

"Oh...kararating mo lang?" tanong sa akin ni Marco. Abala silang lahat na nag-aasikaso ng gamit nang dumating ako sa studio.

"Anong meron?"

"Kaka-text ko lang din, basahin mo na lang, Ian," sabi naman ni boss Ronald habang binubuhat ang isang case na naglalaman ng mga camera sa mesa.

Hinawi niya ang mga papel, nagkandahulog naman sa ibaba ang ilang mga piraso ng bolpen, mga abubot at mga paper clip.

Kinuha ko ang cellphone ko sa aking bulsa at binasa ang text message:

'Ian, nasaan ka na? May shoot tayo bukas sa Zambales. Asikaso muna tayo.'

Napakamot lang ako ng ulo. Tumingin ako kay Greg, nakangisi lang siya habang napapailing. Ako naman ay natawa rin.

"Langya," sambit ko.

Binaba ko ang bag ko at nagsimulang kunin ang isa pang kaha. Kumuha ng ilang camera sa drawer at sa cabinet; mga lente at ilang mga baterya, tripod at kung ano ano pa. Ipinasok ko ang mga camera sa bag at ang mga lente naman ay nilinis muna.

"Kumusta nga pala ang bakasyon niyo?" tanong ni sir Ronald.

"Ayos lang boss. Nakapagpahinga naman. Kaso tambak pa editing natin eh. Pa'no 'to? May shoot na naman," tugon ni Marco habang binabalanse sa kanyang kamay ang flycam na gagamitin. Napabuntong hininga na lamang si sir Ronald at umiling-iling.