The Runaway Groom

5.

"Noong bumalik ako sa Makati, marami nang tambak na trabaho. Ang daming nakalista na mga date at schedule ng shoot," sambit ko habang nakatingin sa malayo. Alam kong nakatitig sa akin si Jen. Lumihis sa landas ang kuwento ko kanina sa sinabi ko ngayon.

"What did you feel when you saw him?" tanong niya.

"A-ah, ha?" natatawa kong tanong.

"Mukha naman siyang mabait."

"Yung totoo..."

Alam niyang nagsisinungaling ako. Mukhang hindi talaga ako marunong magsinungaling kahit kanino. Napayuko na lang ako habang natatawa. Muli na lang akong nag-unat at inilagay ang mga kamay ko sa aking harapan.

"Insecure..." sabi ko.

"Bakit?"

"Napapaligiran ako ng mga mayayaman. Yung kaagaw ko...ang yaman din, bumili siya ng ganoon kamahal na bouquet ng bulaklak na sa paningin ko ay may price tag pa na umaabot ng libo. Siya, bestfriend mo...mayaman din. May sariling condo, may sariling kotse. Samantalang ako nagbu-bus pauwi, nagji-jeep. Nagta-tricycle pa ako papasok sa amin. Siya nakatira sa 8th floor ng condo. Yung bahay namin 2nd floor lang, hindi pa tapos yung taas. 'Di ba? Sinong hindi maiinsecure? Wala naman akong kayang ibigay kundi ang kasiyahan niya. Hindi ko nga alam kung masaya nga ba siya," paliwanag ko. Natatawa naman si Jen. Napapailing na lang din.

"Bakit?" tanong ko.

"Haha...wala lang. Nakakatawa kasi yung mga sinabi mo. Parang galit ka sa mundo, nanliliit ka na ewan. Nakita na ba ni bes yung ganyan mong mukha?"

"Ewan ko, hindi niya siguro alam na naiinsecure ako kapag gano'n ang itsura ko. Yung nakasalubong na yung dalawa kong kilay na para akong nakakaawa...," paliwanag ko. Matapos ang ilang segundong tawanan ay saka kami muling nanahimik.

"Pero sa totoo lang...nakaka-insecure nga talaga siya. Pero narerealize ko lang 'yon kapag pauwi na ako. Kapag ako na lang ang mag-isa. Lalo na yung ex niya, bumuo sila ng pangarap, eh. Ako...ano bang kaya kong ibigay?" Muling naging tahimik. Umihip muli ang malumanay na hangin.

"The thing is...she chose you," sagot naman niya. napangisi naman ako at napatingala.

_____________________________

Halos isang linggo rin siguro ulit bago kami nagkita. Sunod-sunod ang mga shooting ng production namin. Kung saan-saan na naman ako nakakarating. Siya, text nang text. Ako naman walang pagkakataon magpaload. Kapag magpapaload na ako tyempo namang walang signal sa site namin. Unang shoot namin noon sa Baclaran Church. Ewan ko ba kung bakit doon pinili ng mag-asawang kliyente namin na doon magpakasal. Ang dumi sa labas ng simbahan. Puro mga nagtitinda. Masaklap pa eh umulan. Mga gamit namin hindi puwedeng mabasa, yung lugar lalong dumumi. Nagkalat ang mga plastic sa daan. Ang dahilan ng mag-asawa kung bakit sila doon nagpakasal? Doon kasi sila unang nagkita. Ang jeje lang ng dating.

Pangalawang shoot namin kinabukasan agad. Whole day, company seminar, tatlong session. Wala kaming magawa, hindi ako makalabas ng building nila para lang magpaload. Yun pa yung pagkakataon na nakailang beses siyang tumawag. Unang tawag niya, nagring ang cellphone ko. Lahat ng CEO, manager at mga may-ari ng mga kompanya nagtinginan sa akin. Lahat sila nakakunot ang noo, pati na yung speaker. Tendency eh kailangan kong i-silent ang phone. Gabi na kami nakauwi, bagsak sa kama, tulog. Wala nang panahon para isipin siya.

Rush ang pangatlong shoot. Yung inaakala namin na libre ang araw namin para lang magfacebook sa studio at gumala sa mall o kung saan-saan ay nawalan ng saysay. Last minute ang kliyente, surprise birthday party daw. Mas mukha ngang kami pa ang nasorpresa. Yung tipong pupunta na sana ako sa tindahan para magpaload ay sakto pang tumawag si boss.