Mates

Hoofdstuk 3

A/n als je gevoelig bent voor mishandeling skip dan dit hoofdstuk.
Langzaam fiets ik door het dorp naar huis, ons huis ligt een beetje aan de rand dus het is ongeveer 20 minuten tot een halfuurtje fietsen vanaf school.
~Ik voel me niet op ons gemak~
"Hey Lara" zeg ik terug in mijn hoofd, ~kan je alsjeblieft sneller fietsen!~
"Rustig we hoeven nog maar een klein stukje"Stel ik haar gerust.
Ik fiets een hoek om, maar kom snel stoppent tot stilstand. Annabel, Jabob en Steven maken een blokkade op de weg zodat ik er niet langs kan.
Ik kijk ze bang aan, mijn gedachten schieten alle kanten op. Ik wil me omdraaien en een andere weg zoeken naar huis, maar iemand pakt me van achter vast en sleurt me met fiets en al naar een steegje.
Ik word losgelaten maar struikel over mijn fiets die tussen mijn benen hangt, ik strijk de haren voor mijn gezicht weg en probeer op te staan. Mijn rug heb ik nog steeds naar de drie toe gekeerd zodat ze niet zien dat ik op het punt sta om in huilen uit te barsten, ik draai me om en wil langs ze heen lopen. Maar Steven pakt me vast aan mijn armen en draait me om, hij trekt mijn handen achter mijn rug. En dan komt de gedachte binnen, ik sta machteloos tegen hun drie. Ik kan niks doen, een enkele traan glijd over mijn wang naar beneden.
"Moet je huilen?" Vraagt Annabel geschokt, ze gaat met haar wijsvinger over mijn wang om hem weg te vegen maar op het laatste moment duwt ze hard haar scherpe nagel in mijn wang. Ze lacht gemeen naar me.
Ik moet op mijn tanden bijten om het niet uit te schreeuwen van de pijn en schrik, ik zie het niet maar ik voel dat er een snee over mijn wang loopt. Er beginnen meer tranen over mijn wangen te lopen maar ik vertik het om ook maar 1 geluidje te maken, heel even adem ik in via mijn mond door het onregelmatig ademhalen. Ik proef het zout op mijn lippen, maar ook iets anders. Het smaakt sterk een beetje naar ijzer, er loopt bloed uit de snee. Vermengt met mijn tranen.
Annabel knikt naar Steven en Jacob, ze grijnst gemeen en doet een stapje naar achter.
Jacob komt dichterbij en heft zijn vuist op, hij beland in mijn maag. En daarna nog een keer tegen mijn anders wang, even zie ik sterretjes en overspoeld de pijn me.
Steven laat me los en ik zak door mijn knieën, mijn buik beschermend met mijn armen.
Een schoen beland tegen mijn schouder en ik word omver gegooid, ik blijf liggen. Ik probeer mezelf zo goed mogelijk te beschermen terwijl ik aan alle kanten voeten en vuisten voel, dan houd het plots op. Even heb ik de hoop dat ze klaar zijn en weg gaan, maar tevergeefs. Ik zie het gezicht van Jacob boven mijn de mijne zweven, hij leunt naar voren en ik voel zijn ademhaling bij mijn oor.
"Tot volgende keer groentje" hij leunt weer naar achter, ik zie een voet een beetje naar achter zwaaien en voel dan een stekende pijn in mijn hoofd die zich snel verspreid door mijn hele lichaam. Ik sla een kreet van pijn en dan komen er steeds meer zwarte vlekken voor mijn ogen, ~hou vol Soof~ hoor ik Lara nog zachtjes zeggen in mijn hoofd. Maar het is al te laat ik zak langzaam weg in het zwart..

Hey lezers, haha ik ben op dreef! Ik dacht ik ben zo lekker bezig ik schrijf door, vandaar hier een nog een hoofdstukje!
Foto>Annabel
Liefs 🌺