Mates

Hoofdstuk 27

Pov. Sterre
Ik kijk hem diep in de ogen en geef hem een klopje op zijn schouder, hij knikt en loopt weg. Ik draai mij om en zie dat er allemaal vrijwilligers klaar staan om het grootste deel mee te lopen, de adrenaline giert door mijn lichaam en ik sta te trillen op mijn benen.
Er komt een dienstdame naar mij toe lopen met een blad vol wapens, ik pak een kleine dolk en stop die in mijn laars. Een tweede dolk hang ik aan mijn riem, als laatst pak ik een lang stevig zwaard. Ik doe hem in een schede en gesp hem aan mijn riem, ik zucht en glimlach naar haar. Ze geeft mij een liefdevolle blik en loopt dan weg, de beta van Vince komt aanlopen.
"Klaar voor?" Vraagt hij duidelijk nerveus, "gezonde spanning zoals een leraar mij altijd vertelde als ik nerveus was voor een toets." Antwoord ik hem,
"Dat zijn wijze woorden." Glimlacht Joris,
"Dat zijn het zeker," zeg ik met een droevige glimlach.
"Je zegt het alsof het zijn laatste waren"
"Het zijn de laatste woorden die hij tegen mij zei, hij werd gegijzeld door rogue's en harteloos vermoord en gedumpt in een rivier."
Ik veeg snel een opkomende traan weg, "het spijt mij, zo bedoelde ik het niet."verontschuldigt Joris zich.
Ik wuif het weg met mijn hand, ik lach naar hem en loop weg.
Langzaam komt de zon op en ik verzamel alle mensen die mee gaan op het plein,
ik kijk de menigte rond en zie verschillende gevoelens. Sommigen kijken vol vertrouwen, bij andere is de twijfel niet te ontwijken.
Ik zucht en ga op de verhoging staan,
"Luister allemaal.. Ik dwing niemand mee te gaan, het word niet makkelijk en de kans om vampieren tegen te komen is niet uitgesloten. Het laatste stuk betreden we hun jacht gebied waar ongetwijfeld een aantal vampieren zullen zijn.
Maar weet dit, samen staan we sterk en samen halen we jullie Luna terug!
Maak jullie gereed, neem afscheid van uw naasten en knuffel uw kinderen. Pak uw wapens en sta klaar voor vertrek, bedankt!" Sluit ik af.
Even is het stil en dan beginnen mensen te klappen, ik glimlach knik naar de menigte en stap van de verhoging af.
Vince en Joris komen mijn kant op lopen, ik kijk ze alle bij aan.
"Ik weet dat ik het al duizend keer heb gezegd maar doe je voorzichtig?" Vraagt Vince.
"Natuurlijk, dat zal ik doen maar ik ga daar pas weg wanneer ik uw mate heb gevonden." Antwoord ik vastberaden
Hij lacht, "ik heb je al zovaak gezegd stop met dat ge uw. Ik ben gewoon Vince en 'je' begrepen?" Zegt hij lachend.
Ik knik en gedrieën lopen we naar het einde van het dorp, we komen de broers van Sofie tegen.
Max doet een stap naar voren en steek zijn hand uit, ik ben even verbaast maar schud hem dan de hand. Hij glimlacht en loopt samen met Levi naar hun ouders om gedag te zeggen, ik glimlach even in mezelf en loop dan achter Vince en Joris aan.
Ik hijs één van de klaar gelegde rugzakjes over mijn schouders en wacht tot iedereen aanwezig is.
Ik neem het woord en vraag of iedereen alles heeft en klaar is om te gaan, iedereen knikt vastberaden. Ik draai mij om en begin te lopen, iedereen volgt en als één groep gaan we op weg.
Het eerste stuk is het stil, iedereen denkt na over de reis.
Langzaam aan gaan er steeds meer mensen praten en word de sfeer wat meer ontspannen, naast mij komt een meisje lopen. Ze heet Amber en zegt dat ze het heel knap vind wat ik ga doen, om de tijd de doden doen we denk spelletjes en vertellen we elkaar over onze jeugd.
Als het donker begint te worden laat ik iedereen halt houden, met zijn allen leggen we onze matje's uit en iedereen kruipt in een slaapzak.
Om de beurt houden mensen de wacht, ik ga liggen maar doe geen oog dicht.
Uiteindelijk sta ik toch maar weer op en verwissel met iemand van wacht, lang is het rustig en hoor is soms wat dieren door de struiken lopen.
Maar dan hoor ik iets zwaarders door het struikgewas sluipen, ik sein de andere wachten en die seint de rest door. Mensen worden wakker en maken zich gereed om zich te verdedigen,
Ik haal mijn zwaard uit de schede en ga paraat staan.
Het ding mens wat het ook is komt dichterbij en ik ga in gevecht positie staan, ik wil toeslaan als er een klein
meisje uit de struiken springt, ik zucht als ik haar herken van uit het dorp.
De vader van het meisje komt verbaast aanlopen en kijkt mij geschrokken aan, we besluiten naar mee te nemen, we kunnen haar moeilijk in haar eentje terug sturen.
Iedereen gaat weer terug naar hun slaap plek, maar niemand kan die nacht meer de slaap vatten. Allemaal zijn ze oplettend en ieder geluid word gehoort, dit is nog maar het begin van het einde.

Hayyy lezers, hoe gaat het met jullie?
Na een hele lange tijd eindelijk weer eens een hoofdstuk!!!
Hopelijk vonden jullie het leuk, tik dan vooral even dat sterretje aan!😘😘😘💙💙🐐🐐.
Liefs 🌺