Mates

Hoofdstuk 18

Pov. Sofie
Ik luister aandachtig, om zoveel mogelijk geluiden te onthouden.
Eerst lopen we over grind, daarna word er een poort of een grote zware deur geopend. Dan lopen we een galmende hal of zaal in, een tijdje lopen we allemaal kanten op en ik ben gestopt met herinneren hoe vaak we links en rechts zijn gegaan.
Dan loop de gene die mij vast heeft een trap op, met gemak loop hij op snel tempo de trap op alsof ik helemaal niet over zijn schouder hang.
Met mijn hoofd probeer ik zo voorzichtig mogelijk de blinddoek naar boven te schuiven, ik kan er net onderdoor kijken en zie de treden van de trap.
Daarna lopen we verder over een marmeren vloer, ik tel de seconden en minuten dat we aan het lopen zijn.
Dan stop de jongen abrubt en ben ik meteen de tel kwijt, er word een deur geopend en we lopen een ruimte binnen met rood tapijt.
Ik word op een stoel neer gezet en dan sluit de deur zich, even wacht ik en als ik bijna zeker weet dat ik alleen ben gebruik ik mijn vast gebonden handen om de blinddoek van mijn hoofd te halen.
Ik knipper even tegen het felle licht en zie dan in wat voor kamer ik ben, er staat een soort hemelbed. En er is een soort inham in de muur met een zitplek met een raam erbij, het ziet er allemaal heel ouderwets en kasteelachtig uit.
Wat me wel opvalt is het kleine tv-tje in de hoek van de kamer, voor het bed staat een bank.
Ik spring naar het zitplekje bij het raam omdat mijn benen nog steeds aan elkaar zitten.
Ik kijk naar buiten, daar heb ik uitzicht op een gigantische prachtige tuin. Ik ga zitten maar stoot mijn been tegen een klein tafeltje, ik sta op en til het tafeltje op. Het is best licht dus ik spring ermee de kamer in,
ik zet hem naast het kastje waar de tv op staat. Ik spring terug naar het raam en ga zitten, ik trek mijn benen op en zet ze op het bankje. Ik wring mijn handen in een rare positie maar het lukt mij wel om ze zo te draaien ik met veel gepeuter de touwen rond mijn benen wat losser krijg, ik breng mijn handen in een pijnlijke positie waardoor het touw in mijn vel snijd.
Toch heb ik nu meer grip op de touwen rond mijn benen, ik geef een harde ruk en de touwen schieten een klein stukje los.
Er lopen tranen uit mijn ogen maar ik negeer de pijn, ik trek nog een keer hard aan de knoop van het touw(is dat een correcte zin?😂).
Hij gaat los en ik trek de touwen van mijn benen los, ik veeg de tranen weg en kijk naar buiten.
Ik vraag mij af waar we zijn, ~ in elk geval niet bij Vince~ zegt Lara treurig~, "ik ben benieuwt of hij al heeft gemerkt dat we weg zijn." Antwoord ik haar,
~ Hij is vast al lang opzoek naar ons, en als hij ons dan gevonden heeft komt hij ons redden.~
"Dat zal niet zo makkelijk gaan, weet je nog hoelang we hebben gereden."
~we geven de moed niet op, en anders ontsnappen we zelf.~
"Dat valt altijd te proberen," zeg ik zuchtend tegen haar.
Dan word opeens de deur open gegooid, er komt een spierwitte man binnengelopen. Hij kijk door de kamer en ziet mij zitten, hij loopt op mij af en wil mij optillen.
"Genoeg! Ik kan best zelf lopen," en terwijl ik dat zeg sta ik op.
Nors knikt de man en pakt een van mijn armen stevig beet, hij begeleid mij door een doolhof van gangen met allemaal verschillende deuren.
Op sommigen hangt een bordje op andere staat niks, ik zie allemaal schilderijen hangen van mensen. Allemaal zijn ze spierwit met rode ogen, sommigen zijn mannen anderen zijn vrouwen of kinderen.
We lopen naar 2 grote deuren, de bewaker klopt 3 keer op de deur en hij word van binnenuit uit geopend.
De bewaker duwt mij naar binnen, ik kijk rond en zie dat we in een gigantische balzaal zijn aankomen met aan het eind een grote troon.
Op de troon zit een jongen van ongeveer 19 schat ik hem, de bewaker geeft mij nog een duw in mijn rug en ik grom naar hem.
Ik word begeleid tot aan de troon, dan gaat de bewaker aan de zijkant van de zaal staan.
Ik kijk de jongen op de troon aan, hij staart terug tot hij in een flits voor mij staat.
~duidelijk ook een vampier~ zegt Lara in mijn hoofd.
Ik sluif de geur op van hem, ja echt een vampier.
"Eindelijk heb ik het genoegen om je te ontmoeten," zegt hij met een lage maar toch hese stem.
Hij steekt zijn hand naar mij uit maar ik kijk hem aan met één opgetrokken wenkbrauw, meent hij dat nou serieus. Mijn handen zijn nog steeds aan elkaar gebonden dus hem de hand schudden gaat een beetje lastig, hij begrijpt de hint en roept een van de bedienden. Met een mes snijd ze heel voorzichtig de touwen los, ik schud mijn handen een beetje los en laat ze dan langs mijn lichaam hangen.
"Dus eindelijk ontmoet ik je," gaat de jongen rustig verder.
Hij pakt in een snelle beweging mijn hand en drukt er een kus op, zijn lippen en handen zijn ijskoud.
Als hij mijn hand los laat voel ik nog precies waar zijn lippen net mijn huid raakten, "hay" zeg ik maar terug, niet wetend wat anders te zeggen.
Hij neemt mij in zich op, "zal ik je de tuin laten zien?" Vraagt hij plots vriendelijk.
"Wat is je naam," vraag ik hem.
"Mijn naam is Luca, koning der vampieren 5e in mijn familie."
Ik knik en zeg dat ik de tuin graag zou willen zien.
Hij pakt mijn hand en haakt hem door zijn arm, ik stribbel niet tegen.
Ik laat mij begeleiden naar de tuin, ik bekijk hem een beetje vanaf de zijkant.
Hij is knap maar hij heeft iets wat mij rillingen geeft, misschien is het gewoon het idee dat hij een bloedzuigend monster is.
Want dat is hij...

Hey lezers! Weer een hoofdstuk want we hebben de 500 reads gepasseerd!!!!! Ik ben zo blij, ik wil mijn moeder en vader bedanken...
Nee ho stop, ik wil graag jullie bedanken! Jullie geven mij zoveel motivatie en plezier in het schrijven, heel erg bedankt dat jullie de tijd nemen om mijn verhaal te lezen!
Hopelijk genieten jullie er net zoveel van als ik doe💙,
Foto> kamer waar Sofie werd gedropt
Liefs 🌺