Mates

Hoofdstuk 17

Pov. Sofie
Ik word wakker als ik iets voel kriebelen op mijn voorhoofd, ik open langzaam mijn ogen.
Ik kijk recht in zijn grijze ogen, hij glimlacht en staat op uit het bed.
Hij pakt uit zijn kast een onderbroek en een jogging broek, hij loopt de kamer uit.
Ik sla de deken van mij af en zwaai mijn deken over de rand, ik heb het meteen koud en trek een broek met een trui erover heen aan.
Ik loop de trap af en ga naar de keuken, ik zie dat Vince ik de koelkast staat.
Hij draait zich om als hij mij hoort, "er is niet genoeg eten meer voor een goed ontbijt. Vind je het erg als ik even naar de supermarkt ga?" Vraagt hij bezorgt, ik schud mijn hoofd.
"Tuurlijk niet, zolang ik binnen blijf ben ik denk ik wel veilig." Lach ik,
"Oké maar beloof mij dat je niet het huis verlaat. Ook niet in de tuin."
"Oke beloofd" antwoord ik zo serieus mogelijk.
Hij knikt en pakt zijn porthomonee uit een van de keukenlades, hij loopt naar de achterdeur en pakt zijn jasje.
Hij geeft mij een kus op mijn voorhoofd en loopt naar buiten, hij sluit de deur goed af en draait hem op slot.
We kijken elkaar nog één keer aan en dan loopt hij weg,
het voelt toch best raar om in zijn huis te zijn zonder dat hij er zelf is.
Ik loop door het huis en bekijk de enkele foto's die hij heeft opgehangen, na een tijdje krijg ik dorst en loop ik naar de keuken.
Ik pak uit de koelkast het laatste beetje fruitsap en loop dan net het glas in mijn hand naar de woonkamer, ik loop het hoekje om maar word dan van achter vastgepakt. Van schrik laat ik het glas uit mijn handen vallen die kapot spat op de vloer.
Ik stribbel tegen maar de armen om mij heen zijn veel te sterk, ik gil zo hard ik kan in de hoop dat iemand mij hoort.
De belager schuift zijn ijskoude hand voor mijn mond, ~vampier!!!! Doe dan iets!~ roept Lara in paniek.
"Ik kan niks, ik kan mijn handen niet bewegen." Zeg ik paniekerig terug.
Iemand loopt mijn gezichtsveld binnen, het is die vrouw die bij Jeremy hoort.
Ik grom en stribbel nog meer tegen, ik trap om mij heen en kronkel mijn lichaam in de meest onmogelijke houdingen.
De gene die mij vasthoud laat mij opeens los waardoor ik met een harde bonk op de grond beland, mijn handen worden vastgepakt en de vrouw pakt mijn voeten.
Er komt een derde vampier binnenlopen met touw, hij bind het strak om mijn voeten en daarna worden mijn handen strak voor mijn buik vast gemaakt.
"Ian neem haar mee," zegt de vrouw kill.
Ik kijkt haar verschrikt aan, de jongen die achter mij staat tilt mij in een snelle beweging over zijn schouder heen alsof ik zo licht ben als een veertje.
Ik sla met mijn vast gebonden handen hard op zijn rug, maar het lijkt hem niks te schelen.
Ze lopen naar buiten als ze zeker weten dat niemand ze ziet, voor het huis staat een bruin busje.
Vanaf binnen word de zijdeur geopend en gooit de jongen mij naar binnen, ik slaak een kreet van pijn.
De vampieren stappen in en sluiten de deur, het busje rijd met een vaart weg.
Ik rol over vloer van het busje, dan pakken 2 handen mij vast en word ik tussen 2 benen op een bankje geplaatst.
Hij of zij slaat zijn/haar handen om mij heen en houden mijn handen vast zodat er geen kans is dat ik ze ga slaan.
Ik voel me heel onprettig in andermans armen, de hele rit word er niet tegen mij gepraat.
Onderling praten ze wel met elkaar en soms word er een grapje over mij gemaakt maar ik negeer het.
"We moeten haar blinddoeken we zijn er zo," zegt één van de vampieren tegen de gene die mij nog steeds vast heeft.
Er komt een man aanlopen en die houd een blinddoek vast, de vrouw houd mijn nog wat steviger vast en dan word mijn zicht ontnomen door de muffige doek.
"Luca heeft het bevel gegeven de enkelband om te doen," zegt een andere stem die ik nog niet eerder had gehoord.
Iemand trekt mijn broekspijp omhoog en dan voel ik dat er een koud metalen band om mijn enkel word geklemd, dan word mijn broekspijp weer ruw naar beneden getrokken.
De gene die mij vast heeft laat met één hand mijn handen los, dan voel ik dat er met  een hand over mijn rug word gestreeld.
Ik span mijn lichaam aan en grom, de persoon gaat gewoon door.
Dit keer grom ik zo boos mogelijk, "rustig wolfje ik beloof je geen pijn te doen." Zegt een vrouwen stem bij mijn oor, ik zucht verslagen. Ik kan er niks aan verander, zij hebben mij in hun macht en mij verzetten is op dit moment niet de beste optie.
Langzaam komt de bus tot stilstand, iemand doet de deur open en ik word uit de bus getrokken. Iemand gooit mij over zijn schouder en ik laat het gewoon gebeuren, verzetten heeft nu geen zin. Ik zie niks ik kan niet lopen en als de persoon mij laat vallen heb ik alleen maar meer pijn, ik zucht en wacht af.

Hey lezers!!! Wat vonden jullie ervan?
Hopelijk vonden jullie het weer leuk, ik ga proberen er vanavond nog een hoofdstuk op te zetten. En anders komt er morgen weer een.
Foto>het busje
Liefs 🌺