Mates

Hoofdstuk 19

Pov. Sofie
Luca opende een deur en ik keek de prachtige tuin in, naast het pad groeien prachtige rozenstruiken en in de verte hoor ik het gekletter van een fontein.
Luca legt zijn koude hand op mijn onderrug en duwt mij in de richting van de fontein, de fontein heeft de vorm van een zwaan en bestond uit meerdere laagjes.
Onder de snavel van de zwaan zweefde een blauw lichtgevend bolletje, we bleven vlak voor de rand staan.
"Mag ik je wat vragen?" Doorbreekt Luca de stilte, ik knik als antwoord.
"Hoe erg vertrouwen jij en Vince elkaar, en weet je zeker dat hij net zo veel om jou geeft als jij om hem?"
Ik kijk hem verbaast aan, "natuurlijk vertrouw ik hem. Hij is mijn mate en ik zou mijn leven in zijn handen durven te leggen." Snauw ik hem toe.
"Ik heb toch iets heel anders gehoord, wolfje." Zegt Luca kill, en dat is het moment dat ik mij minder op mijn gemak begin te voelen.
~niet luisteren! Hij kletst uit zijn nek, vergeet niet hij is een vampier en liet je ontvoeren.~
Ik zet wantrouwig een klein stapje bij Luca weg, een poging tot ontsnappen lijkt mij geen optie.
De muur rond de tuin werd streng bewaakt en er liepen een aantal bewakers ook over de muur, "ik zal het je laten zien" zegt Luca mysterieus.
Hij steekt zijn hand uit, met tegenzin pak ik de ijskoude hand aan.
Hij trekt mij naar de zijkant van de fontein waar we beter zicht hebben op de blauwe bol,
"Kijk zelf maar." En hij wenkt naar de bol.
Ik kijk naar de bol en het licht word steeds feller, de tuin verdwijnt en ik sta in Vince zijn huis.
Alles ziet er precies het zelfde uit als normaal, ik hoor voetstappen en Vince komt vanuit de keuken de kamer ingelopen.
Op de voet word hij gevolgd door een van zijn  beste vrienden, "wanneer gaan we de zoektocht beginnen?" Vraagt de jongen aan Vince.
"Wanneer begrijp je het nou? We gaan niet zoeken," zegt Vince bot tegen de jongen.
Ik voel een vreselijke pijn door mijn hart gaan, hij wil mij niet zoeken.
Hij wil mij niet, al die tijd deed hij alsof. Alle lieve dingen die hij zei en alle leuke momenten die we samen hadden beleeft was allemaal toneel.
Ik loop naar Vince, "alsjeblieft doe mij dit niet aan. Zeg alsjeblieft dat je het niet meent, alsjeblieft." Smeek ik hem snikkend, maar hij ziet of hoort mij niet. Ik ben ontzichbaar voor ze...
"Maar ze is je mate!" Verdedigt de jongen mij,
"Ja dat is ze. Maar ze heeft krachtige gaven, gaven die we konden gebruiken tegen de vampieren. Maar nu zij naar hebben moeten we een andere manier vinden om ze te verslaan," zegt Vince kill.
"Hoe hebt je haar zo makkelijk aan het lijntje kunnen houden?" Vraagt de jongen verachtend,
"Dat was niet moeilijk. Ze is zwak, makkelijk te manipuleren, en ze is onzeker. Ik deed haar zich goed bij mij voelen en toen had ik haar al voor mij gewonnen. Het was makkelijker dan ik had verwacht, ik geef niks om haar. Ze mag dood vallen." Eindigt Vince kill, de jongen kijkt verward en boos naar Vince.
Maar ik let niet meer op ze, ik zak door mijn benen en val neer op mijn knieën.
Huilen lukt mij niet, er glijd alleen een eenzame traan over mijn wang.
Mijn hart breekt langzaam in kleine stukjes en elk stukje doet meer pijn, ik druk mijn nagels in het vel van mijn handen in de hoop dat de pijn in mijn hart minder word.
Ik had mij teveel open gesteld, ik vertrouwde hem meteen. Wat wist ik nou eigenlijk van hem? Ik kende zijn familie niet, ik wist niks van zijn verleden. Niet wanneer hij jarig was en of hij broers of zussen had, aan de ene kant voelde ik allemaal emoties. Maar in mijn hoofd voelde ik mij een robot, mij gedachtes stonden uit en ik wist niet wat nog werkelijkheid was en wat niet.
De omgeving veranderde en ik zat op het gras van de tuin, iemand legde zijn hand op mijn schouder. De hand was koud en ik wist van wie hij was, maar ik wou het niet. Op dit moment wou ik niet leven, een kort moment wilde ik dat ik in de aardbodem zou verdwijnen en niet meer terug zou komen.
Iemand sprak tegen mij, maar ik wilde de woorden niet horen.
Ik werd door elkaar geschud maar ik wilde het niet voelen,ik sloot mij compleet af van de buiten wereld.
Het werd stil, stil in mijn hoofd en stil in mijn hart.
Ik werd van de grond getild, ik sloot mijn ogen maar merkte niks van wat er om mij heen gebeurde.
Pas toen ik werd neer gezet en mijn ogen opende zag ik dat ik in de kamer was waar ik eerder ook al achter was gelaten, maar dit keer ging er iemand naast mij op de bank zitten.
Luca sloeg zijn arm om mij heen maar zei niks, ik waardeerde de stilte en staarde voor mij uit naar niks in het bijzonder.
Hoe heb ik mij zo kunnen vergissen in hem? Vraag ik mezelf af...

Hey trouwe lezertjes van mij! Hoe gaat het daar aan jullie kant van het scherm?
Sorry dat vandaag het hoofdstuk pas zo laat online staat, maar ik had super veel huiswerk te doen😧😒😥.
En school gaat dan helaas voor want ja ik moet wel gewoon mijn examen halen dit jaar, bleh ik krijg al de rillingen als ik er aan denk.
Maar gelukkig duurt dat nog even☺
Foto>fontein
Fijne avond/nacht allemaal en lekker slapen!
Liefs 🌺