Mates

Hoofdstuk 21

Pov. Sofie
Ik klampt mij vast aan het persoon, zachtjes wrijft hij over mijn rug.
Ik hef mijn hoofd op en kijk in een paar bruine ogen,
Meteen moet ik denken aan mijn moeders ogen. Zij had ook altijd kleine glinstertjes in haar ogen, net zoals die van haar had hij diepe bruine ogen met een beetje licht bruin.
"Luister ik heb niet veel tijd meer, geloof niet alles wat je ziet en hoort. En vergeet niet, vertrouw op je wederhelft." Zegt hij geheimzinnig, ik kijk hem verbaast aan.
Dan geeft hij mij een knuffel en loopt weg, ik staar verbaast naar de plek waar hij door de deur ging.
Ik draai mij om en kijk in de spiegel die ze voor mij hebben opgehangen, ik herken mezelf niet.
Mijn wang zijn ingevallen, onder mijn ogen zitten donkere wallen en mijn ogen staan dof.
Ik moet denken aan de woorden die de man zei, denk aan je wederhelft.
Waarschijnlijk bedoelt hij Vince, maar de man heeft ongelijk. Hij is mijn wederhelft niet, of dat wil hij niet zijn in elk geval.
Ik voel niks ook al probeer ik een soort emotie te omschrijven het enige wat in mij opkomt is leegte.
De ontelbare vragen die door mijn hoofd gaan die ik niet kan beantwoorden frustreren mij. Ik probeer elke keer een antwoord te vinden maar er komt niks uit, of ik zak nog dieper weg.
Laat ik het zo omschrijven, het is net alsof je door ontzichbare mensen naar beneden word gehaald. Eerst gebruiken ze woorden en dan buiten ze je fysiek uit, maar dan van binnenuit. Je doet er alles aan om dat te negeren, doen alsof het er niet is. Maar het kost je ongelofelijk veel energie,  elke keer weer een lach tevoorschijn toveren en antwoorden met "ja het gaat goed.
Want je weet dat als je zegt dat het minder goed gaat ze gaan vragen waarom het niet goed gaat.
Maar het allerlastigste vind ik om dan aan Luca of mijn ouders of Vince uit te leggen wat er dan niet goed gaat. Want ik heb zelf soms ook geen idee, ik had ruzie met Luca omdat hij vind dat ik mij soms raar of anders gedraag. Ik kan er niks aan doen! Ik weet het soms gewoon niet meer en dagen alleen op die kamer maakt het er ook niet beter op, de enige die mij antwoorden kan geven is die jongen.
Ik sta op van de bank en loop mijn kamer uit, ik loop naar de troonzaal.
De wachters willen mij eerst niet naar binnen lagen, maar ik zei dat ik anders net zo hard ging gillen tot Luca kwam.
Ze opende de deuren voor mij, ik liep naar binnen en zag een groep mensen staan.
Luca zat op zijn troon en voor de troon zat iemand op zijn knieën op de grond bewaakt door twee wachters, ik liep verder de zaal ik tot ze mij doorhadden.
"Wat doe je hier?" Vroeg Luca.
"Ik ben op zoek naar iemand, hij is geen vampier." Zeg ik vastbesloten
"Waarschijnlijk ben je opzoek naar hem," zegt Luca wijzend naar de persoon die geknield voor de troon  zit.
Hij heeft gelijk, maar ik begrijp niet wat er aan de hand is.
"Kan ik hem even spreken?" Vraag ik aan Luca,
Luca kijkt ongelovig van mij naar de jongen en dan weer terug naar mij.
Dan verandert zijn verbazing in een geamuseerde grijns, "dus hij heeft het je nog niet vertelt?" Zegt hij.
"Wat vertelt?" Vraag ik verbaast,
"Niet zeggen, ze heeft volledige uitleg nodig!" Zegt de jongen.
Luca krijgt een gemene grijns op zijn lippen, "hij is je halfbroer." Komt kill uit zijn mond.
Mijn mond valt een stukje open van verbazing en ik kijk geschokt naar de jongen, ik wil naar hem toe lopen maar ik word tegen gehouden door een wachter die mij van achter vastpakt.
"Hierbij veroordeel ik je tot levenslang in de cel wegens geheime informatie doorspelen aan de vijand. Breng hem weg," zegt Luca.
"NEEEEE, nee alsjeblieft! Laat mij met hem praten, breng hem niet weg!" Roep ik paniekerig naar Luca, maar hij geeft een teken aan zijn wachters en mijn broer word weg gesleept.
Als ze met mijn broer de zaal verlaten hebben laat de wachter mij los, ik ren naar Luca en stomp hem tegen zijn borstkas.
"Waarom? Waarom mag ik niet met hem praten, waarom vertelde je mij niet dat mijn halfbroer zo dichtbij was, ZEG HET DAN!" Roep ik boos.
"Degene die hij in het geheim info gaf was jij," fluistert Luca.
Ik zet een stap achteruit, ik zie niet meer Luca.
Ik zie weer het ijskoude bloedzuigende monster, hij pakt mij bij mijn arm vast en sleurt mij mee de zaal uit.
Hij brengt mij naar mijn kamer en vergrendeld de deur, hij komt tegen over mij staan. "Luister ik moet een paar uur weg om wat zaken te regelen, ik wil niet dat je door het kasteel zwerft. Blijf op je kamer, ik laat straks een diensthulp eten brengen. Oke?" Vraagt hij.
Ik knik uit angst dat hij tegen mij gaat schreeuwen, hij loop weg uit de kamer en doet de deur weer op slot.
Ik ga in het raam zitten en zie na een tijdje Luca met wat andere vampieren vertrekken in hun zwarte auto's,
~Ik bedacht mij net iets. Ik wil naar de fontein, zo snel mogelijk.~ Zegt Lara tegen mij, "en hoe wil je dat doen dan?" Vraag ik haar.
"Als de bediende komt slaan we hem of haar bewusteloos en gaan naar de tuin,~
"Oke goed maar je weet dat het niks verandert, Vince is een klootzak." Zeg ik ijzig.
~we zullen zien~

Hey lezers, sorry voor de late update. Waarschijnlijk zien jullie hem morgen vroeg pas, want het is op dit moment half 12 s' nachts.
Ik vind het echt heel kut dat de hoofdstukken vaak pas heel laat online komen, het komt omdat ik veel stress door school heb en het niet zo goed met mij gaat.
Maar ik wil niet dat dat mijn schrijven in de weg staat dus ik ga proberen, en ik zeg proberen want ik weet niet of het binnen 2 of 3 dagen al lukt. Maar ik ga proberen meer overdag te uploaden, hopelijk vonden jullie het leuk en gaat het met jullie goed!
Foto>halfbroer Sofie
Liefs 🌺