Mates

Hoofdstuk 5

Waarschuwing! Het einde van het hoofdstuk is een beetje depressief, als je er niet tegen kan raad ik je aan het einde te skippen.
Pov Sofie
Ik hang in zijn armen en kijk hem met grote ogen aan, hij staart terug met zijn prachtige grijze ogen.
Ik adem in en neem zijn geur op, wolf! Is het eerste wat door mijn gedachten schiet.
"I..ik..euhm" stamel ik beduusd, ik zet mijn voeten goed neer en ga staan.
"Gaat het een beetje?" Vraagt hij lief, ik knik en kijk de kamer rond.
"Luister ik vind het heel fijn dat je me hebt verzorgt maar ik moet nu echt naar huis," zeg ik terwijl ik hem aankijk.
"Ik breng je wel," zegt hij met een bezorgde ondertoon in zijn stem.
Ik schud mijn hoofd van nee, "luister je bent net helemaal bont en blauw geslagen en geschopt ik laat je niet zo zwak over straat lopen. Nee daar komt niks van in, je hebt rust nodig."
Paniek schiet door me heen als hij dat zegt, want als hij me brengt betekend het dat ik mezelf niet kan helen met mijn helende gaven.
Weer schud ik mijn hoofd, hij zet een stapje dichterbij. "Hoe heet je eigenlijk?" Vraagt hij, "Sofie" zeg ik tegen hem.
Hij doet nog een stap in mijn richting, snel zet ik er twee achteruit.
"Nu je mijn naam weet, mag ik dan ook die van jou weten?" Vraag ik hem.
Hij loopt naar me toe, stopt vlak voor me. Hij buigt zich naar voren en ik voel zijn warme ademhaling in mijn nek, ik voel zijn lichaamswarmte en er gaat een rilling door mijn lichaam.
"Vince" fluistert hij in mijn oor, hij zet 3 stappen achteruit alsof er niks gebeurt is.
Ik knik omdat ik nog te overweldigt ben door zijn vorige actie, "zou je me de deur kunnen wijzen?" Vraag ik.
Even zie ik twijfel in zijn ogen maar ik zie dat hij beseft dat het geen zin heeft om er tegen in te gaan, hij knikt en wenkt dat ik hem moet volgen.
Hij loopt de gang in en opent de deur, ik wil langs hem heen lopen maar hij steek zijn arm uit waardoor ik omhoog kijk in zijn ogen.
"Zie ik je morgen op school?" Vraagt hij, ik knik en hij lacht. Ik smelt van binnen en verdrinkt in zijn  ogen.
~Gaan we nog?~ Vraagt Lara, ik kom uit mijn trance en zeg dag tegen Vince. Ik loop onder zijn arm door en stap naar buiten, ik kijk nog één keer achterom en loop dan weg richting het bos.
Als ik een stukje het bos ben ingelopen verander ik in mijn wolf, ~EINDELIJK VRIJ!~ roept Lara blij in mijn hoofd. Ze neemt het van me over en rent naar ons favoriete plekje, bij de rivier aangekomen drinkt ze wat en geeft me dan de controle weer terug.
Ik verander terug in mijn mensenvorm en ga zitten in het gras, ik stroop de pijpen van mijn broek op en strek mijn hand erboven uit. Ik concentreer me en de kneuzingen en blauwe plekken verdwijnen, daarna ga ik verder met de rest van mijn lichaam.
Als ik er zeker van ben dat ook mijn gezicht weer helemaal genezen is en er niks neer te zien is van al mijn kneuzingen en blauwe plekken ga ik op weg naar huis.
~en wat doen we met onze fiets?~ vraagt Lara aan mij, shit helemaal vergeten!
Ik verander mijn koers en loop naar het steegje, tot mijn opluchting ligt hij daar nog op de grond.
Ik pak hem en fiets richting huis, daar zet ik hem voor het huis tegen de heg aan en ga naar binnen.
Mijn ouders werken tot laat dus ze zullen niet merken dat ik veel later thuis ben dan normaal, ik open de deur en loop door de woonkamer naar de keuken.
Ik pak een glas en vul hem met water, ik draai me om maar laat bijna het glas uit mijn hand vallen omdat mijn broer Max in de deuropening staat.
"Hey hoe gaat het" vraag ik zo normaal mogelijk,
"Waarom ben je zo laat thuis? Op je rooster zag ik dat je al veel eerder uit was" zegt hij op een beschuldigende manier.
"Wat ik.... we hebben nog even op school huiswerk gemaakt" weet ik uit te brengen, ~stalker dat hij is, zomaar in ons rooster neuzen~ zegt Lara geïrriteerd tegen mij.
Ik loop langs hem heen en ren naar mijn kamer, ik sluit de deur en laat me op bed ploffen.
Ik blijf even liggen en kijk naar de foto op mijn nachtkastje waar ik samen met mijn oude beste vriendin op sta, een traan glijd over mijn wang die ik snel weg veeg.
"Je bent haar niet waard, ze verdient zoveel beter dan jij." Zegt mijn depressie tegen me, ik schud verhit mijn hoofd in de hoop dat de stem weg gaat. Hij zit er nu al 2 jaar en is er steeds vaker, ik noem de stem altijd Elmo. Omdat ik vroeger bang was voor Elmo(uit Sesamstraat), ik zeg tegen hem dat hij weg moet gaan. Zijn antwoord is hetzelfde als altijd: "Ik zal er altijd zijn, ik zal je breken. Ik laat je niet met rust, ik maak je gek."
Ik staar doelloos naar het plafond terwijl er steeds meer tranen over mijn wangen stromen...

Hay lezertjes weer een hoofdstuk, ongeveer 900 woorden!!🎉🎉
Foto>Vince
Ik wil jullie heel graag meegeven dat als je zelf in een situatie zit waarin je niet lekker in je vel zit, depressieve gedachtes heb en jezelf misschien wel pijn doet wil ik je graag dit meegeven. Zoek hulp! Ga naar iemand die je vertrouwd, zelf zit ik in zo'n situatie. Ik heb samen met mijn mentor hulp gezocht en het helpt, je hoeft zoiets niet alleen te overwinnen!
Liefs 🌺