Pov. Sofie
Ik word wakker door het gepiep van mijn wekker, gisteravond verliep gelukkig soepel. Max had tijdens het avond eten niks meer gezegd over mijn te laat thuis komen, hij keek me wel een paar keer onderzoekend aan.
Ik bleef de rest van de avond op mijn kamer met het excuus dat ik veel huiswerk had, in plaats daarvan moest ik steeds denken aan Vince. Zijn ogen stonden gebrand op mijn netvlies, ik was uiteindelijk vroeg op bed gegaan.
Als ik in de badkamer mijn tanden aan het poetsen ben trilt mijn telefoon in mijn broekzak, ik pak hem en kijk van wie het appje is. Onbekend nummer staat er,
{V=Vince, S=Sofie}
V: hey
S:wie is dit?
V:Vince ;)
S:oh hé, hoe kom je aan mijn nummer?
V: via via
S: oke
V: zullen we vandaag samen naar school fietsen?
S: euhm oke
V: ik ben er over een kwartier ;)
S: tot straks
V: tot zo
Ik doe mijn telefoon terug in mijn broekzak en frons mijn gezicht, ~oke dat was een beetje raar~ zegt Lara tegen me. "Ja wel een beetje wel ja," antwoord ik haar.
Ik pak mijn tas in met mijn gymspullen en boeken, ik loop naar beneden en trek mijn schoenen aan.
Ik zeg gedag tegen mijn ouders en pak uit het sleutel kastje mijn huis en fiets sleutel, ik haal de deur van het slot en stap naar buiten.
Ik trek de deur achter mij dicht en loop naar mijn fiets, als ik me met de fiets omdraai staat Vince op de stoep met een geamuseerde blik te kijken.
"Hoelang sta je daar al?"Vraag ik hem, "niet zo lang" zegt hij mysterieus.
Ik stap ook op mijn fiets en samen vertrekken we naar school, na een lange stilte vraagt hij: "Hoe oud ben je?"
Even overdondert van zijn vraag zeg ik, "15 maar morgen word ik 16."
"Echt! Waarom had je dat niet eerder gezegd," zegt hij quasi boos.
Ik lach en kijk hem aan, hij kijk terug en lacht naar me.
Ik focus me snel weer op de weg voordat we een ongeluk krijgen, als we op school aankomen zetten we onze fietsen naast elkaar in het fietsenhok.
Vince stelt voor om nog even op het plein in de zon te gaan zitten, ik stem in en loop achter hem aan.
We gaan zitten op één van de bankjes, ik voel dat hij naar me kijk en draai mijn hoofd zijn kant op.
Hij bekijkt me met een frons op zijn voorhoofd, " is er iets?" Vraag ik hem onzeker.
"Ik weet niet, gister zat je gezicht onder de blauwe plekken en kneuzingen. Er liep zelfs een diepe snee over je wang," hij wrijft met zijn duim over mijn wang. "Precies hier, maar nu is er niks meer te zien. Het lijkt net alsof er gister helemaal niks gebeurt is," zegt hij nog steeds fronsend en mijn gezicht bekijkend.
"Je weet dat wij als wolven sneller genezen dan normale mensen," gebruik ik als excuus.
TRINGGGGG!!!
~Gered door de bel~ zucht Lara opgelucht.
Vince staat op en ik volg zijn voorbeeld, als we door de deur lopen richting de kluisjes hoor ik iemand mijn naam roepen. Ik draai me om en zie Merel en Daan aan komen lopen, Merel geeft me een knuffel alsof we elkaar al jaren kennen.
Ik trek me uit de omhelzing en lach naar Daan, Merel wend zich tot Vince. "Vind je het erg als we Sofie even van je stelen?"
"Nee hoor, ik zie je straks bij Bio ja?" Zegt hij
Ik knik en Merel trek me mee naar de les, we geven de leraar een hand en met zijn drieën claimen we een plek voor 3 op de achterste rij.
"Zo jij en Vince hé," zegt Merel plots.
Ik bloos en Daan kijk me een beetje verdrietig en jaloers aan...
Zo weer een hoofdstukje lieve lezers van me!
Hopelijk vonden jullie het leuk💪☺
Foto>Merel.
Liefs 🌺
JE LEEST
Mates
Werewolf"Mine....." zegt hij als hij me tegen de muur van mijn huis duwt, Vince doet nog een stap dichterbij en ik kan zijn ademhaling voelen op mijn huid. "Laat me los," snauw ik naar hem. "Je bent van mij!" zegt hij bezitterig, ik probeer hem van me af t...
