YÜREK SIZIM (TAMAMLANDI)

VE HAYALLER YIKILIR!

  
   "Şimdi açsam pencereyi de beklesem...
Sen gelsen...
Olmaz ya hani geliversen...
Hiçbir şey sormasan...
Hiçbir şey söylemesen...
Sussam...
Sussan...
Sussak..."

             🍂🍂🍂🍂🍂🍂

Kurduğum hayallerim ve içimde yeşeren umutlarım tek tek gözlerimin önünde yanıp küle dönmüştü,
  Cengiz'in beni sevebileceğini düşünerek ne kadar büyük bir salaklık ettiğimi geç olsa da anlamıştım.

İçimde ki acıyı tarif edemiyordum. Başımı Elif'in dizlerine koyup hüngür hüngür ağlamıştım. Elif'te bu halime diyecek birşey bulamıyordu. Tek yapabildiği saçımı okşayıp "geçecek kardeşim" demesi oluyordu..

Cengiz hiç bir zaman kalbini bana açmıycaktı günü birlik ilişkileriyle hayatını sürdürüp gidecekti, çok salaktım hayatım boyunca kimseye aşık olmayıp Mutlu Mesut yaşarken gidip en olmadık kişiye aşık olmuştum.

Aşık olmak benim neyime? Diye sormadan edemiyordum! Şuan onu tamamen unutmak için herşeyi yapabilecek durumdaydım ama biliyordum ki hemen geçmiycekti.

Diğer  günlerde ruhsuz gibi derslere girip çıkıyordum. Konuşmuyor hatta doğru düzgün yemek bile yediğim söylenemezdi. İlk defa aşık olmuş ve daha başlamadan kaybetmiştim! Hayatın benle büyük bir derdi vardı yani bir türlü yüzüme gülmeyen kaderimin başka bir açıklaması olamazdı..

Elif bu hallerimi görünce üzüldüğünden, onun yanındayken yapmacık bir gülümseme yüzüme takıp herşey yolundaymış moduna giriyordum. Ama en yakın arkadaşımın benim bu sahte çabalarını yutmadığını biliyordum.

-maya kendini toparla bak sen böyle üzgünken benim elimden birşey gelmemesi epey koyuyor diyerek dudaklarını büken elifi yanaklarından öpüp içten bir gülümseme sundum ona.

- özür dilerim ama zamana ihtiyacım var, sana söz tekrar eski halime dönmek için elimden ne gelirse yapıcam diyerek sarıldım.
  Hayatım bu kadardı işte, kendim düşüp sonra da kendi halime acıyordum. Acınıcak bir haldeydim dizlerim Kanadığın da elimi tutup "tamam geçti" diyen biri yoktu hayatım da.

Tam şu anda annemin yanımda olmasını istiyordum. Saçlarımı okşayıp bana sıkı sıkı sarılmasına o kadar ihtiyacım vardı ki, burnumun direği sızlarken her zaman yaptığım gibi kendi kendime moral verdim.
"Geçicek maya bu da geçicek, hiç bir acı kalıcı değildir"

Doğruydu hiç bir acı kalıcı değildi Zaman'la unutulup kabuk bağlardı. Tam olarak kapanmasa da eskisi gibi can yakmazdı...

Vize haftası hızlı bir şekilde başlayıp bitmeye yaklaşırken kendimi tamamen derslere konsantre etmiştim.
Bu süre zarfında arada yine kuzeyle beraber Mehmet bize uğrayıp gidiyordu. Cengiz'den haberim yoktu ve onun Hakkı'nda birşeyler de duymak istemiyordum.

Elif bunu bildiğinden normal şartlarda Cengiz'i sorarken artık tam tersine onun adını bile ağzına almıyordu. Minnetle onun bu haline tebessüm ettim.
   Biten vizelerle beraber 3 haftalık bir aradan sonra finaller başlıycaktı bu süre zarfında ani verdiğim kararla İzmir'e küçük bir kaçamak yapmaya karar verdim. Kuzey bu ani kararımdan dolayı baya işkillense de zar zor kabul etmişti. Aslında bu kararıma sinir olmalarının tek nedeni tek başıma izmire gitmek istemem olduğunun farkındaydım.

Normal şartlar da her yere beraber gittiğimiz için bir sorun olduğunu anlamıştı ama Elif'in de yardımıyla daha fazla üstüme gelmeyi bırakmıştı.

-maya bak sırf sen daha fazla üzülme diye üstüne gelmiyorum, ama bende tek başına izmire gideceksin diye huzursuzum yani bıraksaydın bari ben senle gelseydim diyerek yüzünü asan Elif'in elini tuttum