Twisted • SM ✔️

Hoofdstuk 7

"Omdat het iets is tussen Parker en mij," zei ik. Ik keek Shawn aan, terwijl hij me verward aankeek. "Niemand hoeft zich daarmee te bemoeien. Ik wil geen adviezen van andere mensen die half niet weten hoe of wat," ik keek weg.

"Mag ik minimaal weten wat je heb?" Vroeg hij. Ik keek hem kort aan en zuchtte even. "Ik ben tenslotte nu je vriendje," ik zuchtte lachend. Shawn grijnsde naar me.

"Ten eerste: je bent niet mijn vriendje," zei ik. Ik dacht even na. "Ten tweede: ik heb eierstokkanker en is mijn eileider verstopt. Ik kan op het moment dus geen kinderen krijgen op een natuurlijke manier," vertelde ik. "Weetje nu genoeg? Wacht je weet al teveel," zei ik gemeen

Op dat moment werd ik het podium opgeroepen. Ik liep naar het podium waar ook ik een microfoon vast kreeg. We begonnen te praten over onze plannen voor het komende jaar. Na een uur was het allemaal voorbij en was de borrel beginnen. Shawn en ik besloten om weer naar huis te gaan. Shawn had een taxi gebeld, de taxi was er binnen tien minuten. Shawn en ik liepen naar buiten en we stapte in. Shawn vertelde het adres.

De reis terug naar huis was er doodse stilte. Toen we aankwamen betaalde we de man. We liepen naar boven en kleedde ons om. Mijn kleding lag nog op het bed van Shawn, omdat ik mij daar had omgekleed. "Je bent echt een schoothondje," zei ik zacht. Shawn draaide zich om en keek me aan. "Continu stond je naast me," zuchtte ik.

"Wat moest ik dan? Als ik wegging dan was het ook niet goed," zuchtte Shawn, ik zuchtte ook met hem mee. 

"Nee maar echt continu, doe je dat ook bij Catherine?" Vroeg ik. Ik gaf hem een duw toen ik merkte dat hij dichterbij kwam. In een klap viel hij naar achteren en maar ving zichzelf op. Ik draaide me om en liep naar de muur. Ik spande mijn kaken aan en probeerde tranen te ontwijken. Ik legde mijn voorhoofd tegen de muur aan en begon toch met huilen. Ik zakte in een en klampte tegen de muur. Ik begon te trillen.

"Camila!" Zei zijn stem. Ik hoorde voetstappen mijn kant opkomen. Er hurkte een lichaam naast de mijne. Vervolgens voelde ik twee gespierde armen om mij heen wikkelen. Ze trokken me voorzichtig op de borst van Shawn. Ik voelde de adem op mijn haren blazen. Ik kon niet stoppen met huilen. De hand van Shawn wreef over mijn rug. Het was voor een lange tijd stil. De hand wreef over mijn haar. "Het spijt me dat ik niet speelde wie je wilde dat ik speelde, het spijt me dat wij twee gewoon geen goede vrienden zijn. En het spijt me voor alles wat ik je aangedaan heb," hoorde ik zijn stem zeggen toen hij merkte dat ik iets rustiger werd. Ik was een lange tijd stil.

"Shawn, ik ben bang," zei ik.

"Waarvoor ben je bang?" Vroeg Shawn zacht. Ik was stil. Ik lag nog met mijn hoofd op de borst van Shawn. Ik keek hem niet aan.

"Voor morgen," zei ik zacht. "Ik moet morgen naar het ziekenhuis, voor onderzoeken. Maar Parker zou mee gaan. Alleen hij is het vergeten, hij heeft mij beloofd elk onderzoek bij me te zijn. Maar hij heeft het te druk met Cat," zei ik zacht. "Nu moet ik alleen," fluisterde ik. Er verscheen een traan over mijn wang. Ik keek hem aan, hij veegde een traan weg.

"Dan ga ik toch met je mee?" Stelde hij voor. Ik keek hem aan. "Deze week ben ik jou vriendje. Vriendjes hebben plichten," zei hij. Hij glimlachte zwak naar me. "Hoe laat moet je er zijn?" Vroeg hij. Ik keek hem aan.

"1 uur," zei ik.

"Dan zijn we samen om 1 uur in het ziekenhuis," zei hij. Ik knikte. Hij legde mij in het bed. Hij dekte me diep onder de dekens en kwam naast me liggen. In een paar minuten was ik in slaap gevallen.