Twisted • SM ✔️

Hoofdstuk 21

Parker liep naar binnen. Ik zag dat Shawn opstond. "Camila, hoe gaat het?" Vroeg Parker. Hij duwde Shawn een stuk opzij. Ik keek hem aan.

"Paker-" zei ik. Shawn verliet de kamer. Ik zag dat hij een oog in het zeil hield bij het raam, dat stelde me gerust. Parker ging op de stoel zitten naast mijn bed. Zijn vinger ging langs mijn wang. "Wil je van mij afblijven?" Vroeg ik. Parker keek me aan, hij veegde een pluk haar weg. Ik greep zijn hand. "Ik vroeg je wat, Parker," zei ik boos.

"Hoe is de operatie gegaan?" Vroeg Parker. Ik liet zijn pols los.

"Dat kan je beter vragen aan Shawn," zei ik. Ik voelde woede opkomen. "Hij stond me wel bij tijdens de operatie," Parker keek kort naar het raam waar Shawn stond. De blik van Paker werd boos, jaloers en onaardig. "Wat doe je hier?"

"Ik kom bij je kijken hoe het met je gaat. Het is niet dat het uit is, dat ik niet meer om je geef," zei Parker.

"Waar was je dan die belangrijke afspraak twee weken geleden? Je had me beloofd overal bij te zijn." Zei ik. Parker zuchtte.

"Je bent nog gemener dan Catherine als ze ongesteld is," zei Parker. Ik gromde.

"Je heb me vervangen door Cat?" Vroeg ik verontwaardigd. Parker knikte. "Ga me kamer uit, nu!" Riep ik. Parker stond op. "Wat ben jij een grote fout," hij liep de kamer uit. Shawn liep gelijk mijn kant op. Hij nam plaats en vroeg hij naar wat er gebeurde. Ik huilde kort.

Ik voelde de warmte van Shawn tegen me aan. Voorzichtig kuste hij mijn wang. "Het komt allemaal goed," fluisterde Shawn zachtjes. Ik knikte. "De dokters zeiden dat het goed was als we alvast gaan kijken of je al een beetje kan staan. Wil je dat proberen of nog niet?" Ik knikte. Misschien als ik kon staan, kon ik eerder naar huis.

Shawn probeerde de leuning van het bed te draaien. Na wat geklungel is het hem gelukt. Hij zorgde dat de paal van mijn infuus en beademing kon rijden. Shawn ging naast mijn bed staan. Voorzichtig trok ik mijn benen op. Ik draaide mijn lichaam een kwartslag. Shawn pakte mijn hand. In zijn andere hand had hij de paal. Ik legde mijn benen van het bed af. Voor even stopte ik en probeerde een gewenning aan te nemen van de pijn. "Gaat het?" Vroeg Shawn. Hij wreef even over de rug van mijn hand. Ik knikte.

Voorzichtig schoof ik naar voren totdat ik mijn voeten op de grond kon zetten. "Daar gaan we," zei ik zacht. Ik stond op. Ik voelde gelijk een enorme pijn in mijn onderbuik. Shawn ondersteunde mijn lichaam. Ik had de paal in mijn handen gekregen voor nog meer ondersteuning. Ik zette een stapje. De pijn leek niet te houden, maar ik ging door. Ik wilde mij niet laten kennen tegenover Shawn.

"Heb je pijn?" Vroeg Shawn. Ik knikte voorzichtig. Ik voelde dat Shawn mij optilde. Hij had zijn arm onder mijn benen gelegd. Ik gilde zacht van de schrik. Hij liep naar het bed en legde mij er voorzichtig weer in. Hij legde de deken over mijn lichaam heen. Hij keek me glimlachend aan.

Er werd geklopt op de deur. Er kwam een verpleegster aan. "Het bezoekersuur is voorbij," zei de vrouw wat verlegen. Shawn knikte. De vrouw verliet de kamer. Shawn keek me even aan.

"Tot morgen," zei Shawn met een glimlach.

"In de ochtend komen mijn ouders op bezoek," vertelde ik.

"Dan kom ik morgen avond," zei Shawn met een glimlach. Ik knikte. Voorzichtig zag ik hoe zijn gezicht dichter bij de mijne kwam. Hij legde voorzichtig zijn lippen op de mijne. Ik zoende hem kort terug. Ik voelde me zo gelukkig wanneer hij zijn lippen op de mijne legde. Hoe snel een gevoel kan veranderden...

Wanneer hij terug trok legde ik mijn vinger op zijn kin. Hij keek me aan. Voorzichtig legde hij zijn lippen weer op de mijne. Ik moest glimlachen. Wanneer we weer loslieten keek Shawn me aan. "Tot morgen," zei ik.

"Tot morgen, Cam," zei Shawn. Hij glimlachte en liep de kamer uit. Hij zwaaide nog even vanaf het glas. Ik zwaaide terug. Ik keek even om me heen. Ik kroop wat onder de dekens.

Na een uurtje rust kwam een verpleegster aangelopen. Ze keek wat op de monitoren. "De beademing mag er weer af, je heb weer genoeg zuurstof in je bloed," zei ze. Ik knikte en ze hielp me van de draadjes in mijn neus.

"Mevrouw," zei ik. Ze knikte. "Ik wil liever niet dat die jongen met de zwarte haren bij mij komt," zei ik. "Mag ik dat aangeven?" Vroeg ik. Ik wilde niet dat Parker mij kwam opzoeken. De laatste tijd deed hij mij zoveel pijn.

"Tuurlijk mag je dat aangeven," zei de verpleging. "Ik zal dat doorgeven met de mensen die daar over gaan,"

"Dankuwel," zei ik met een glimlach.

"Mag ik daar een reden bij opgeven?" Vroeg ze.

"Hij is mijn ex." De verpleging moest lachen.

"Exen, ze zijn zo irritant," lachte ze. Ik moest lachen. Daar heb ze zeker gelijk in.

Dit gaat sowieso fout