Twisted • SM ✔️

Hoofdstuk 17

"Goedemorgen, schoonheid," zei een stem. Ik keek op. Shawn keek me glimlachend aan. Zijn lichaam was lekker warm. Ik lag wat op zijn borst. De dekens lagen over onze lichamen heen. Zijn arm lag rond mijn middel. "Ik ga vandaag naar de studio, ga je met me mee?" Vroeg Shawn. Ik keek hem aan.

"Ik moet eigenlijk nog wat anders doen," Vertelde ik hem. Hij knikte.

"Het is goed," zei Shawn. Ik glimlachte naar hem. Vandaag wilde ik toch langs de ouders van Shawn. Ik moest mijn excuses aanbieden, alleen op die manier kon ik mijn schuldgevoel weg leggen. Ik voelde hoe zijn hand even over mijn haar ging.

Na een uurtje in bed geluierd te hebben besloten we ons klaar te maken voor de dag. Ik nam een snelle douche en deed wat kleding aan. Ik liep de douche uit en werd omver gelopen door Parker. Hij rende de deur uit. Ik schrok er wat van, ik keek geschrokken om me heen. Ik zag Catherine boos in de deuropening staan. Ik probeerde haar te negeren. "Cam," zei ze. Ik liep naar haar toe. "Doet Parker dat ook altijd bij jou?"

"Hij is brandweerman, dit is zijn werk," zei ik. Catherine keek me boos aan. Ze gooide haar deur dicht voor mijn gezicht. Ik opende haar deur, ik was het zat. Zo vaak was ze boos, zo vaak deed ze gemeen tegen haar medemensen. De laatste tijd had ze steeds vaker een woede aanval. "Nu hou je op, Catherine Cabello! Het is nu klaar met dat stomme gedrag," Catherine keek me aan. "Wat is er toch met je aan de hand?!"

"Er is niets!" Riep ze. Ik keek haar wat ongelovig aan.

"Oh, ja?" Vroeg ik. "Wat ben je van plan? Hoezo wilde je dan zo graag ruilen van relatie? Je weet toch dat Parker weg loopt?" Ze kreeg tranen in haar ogen, ze liet zich zakken op het bed.

"Laat me gewoon met rust, Cam," zei ze. Ze veegde tranen weg. "Ik wil even alleen zijn," ik knikte en besloot haar dan ook echt met rust te laten. Ik maakte me wel zorgen over haar, maar wilde haar ook niet pushen om meer te vertellen. Er zat wel iets achter, maar weet niet wat.

Ik besloot daarom richting de ouders van Shawn te gaan. Ik pakte de fiets. Na 20 minuten gefietst te hebben kwam ik aan bij hun straat. Ik dacht na, welk nummer woonde ze ook alweer? Nummer 34 dacht ik. Ik klopte aan. Er kwam een vrouw aan de deur. "Catherine!" Zei de stem van de vrouw. De moeder van Shawn, Karen Mendes.

"Nee, i- ik ben-" ik begon te stotteren. Ik keek haar kort aan. "Ik ben Camila," zei ik zacht. Het gezicht van Karen betrok. Er kwam een man achter haar staan. De vader van Shawn, Manuel Mendes. "Zou ik binnen mogen komen?" Vroeg ik. Ze knikten beide. We liepen naar de woonkamer. Manuel zette de televisie uit. We namen plaats. Ik keek even rond. Er waren vele foto's van Shawn en zijn zusje samen. Ze waren er beide nog jong.

"Waarom ben je hier, Camila?" Vroeg Karen. Manuel zijn gezicht kreeg een frons op zijn voorhoofd. Hij kende waarschijnlijk mijn naam van vreselijke gezichten. Het was even stil. Ik keek ze beide aan.

"Ik wilde mijn excuses aanbieden voor alles wat ik tegen Shawn heb gedaan," ik keek hun aan. De moeder van Shawn kroop in een, ze had haar hand voor haar gezicht gelegd. Haar vader legde zijn hand op haar rug.

"Waarom heb je dat dan gedaan?" Vroeg Karen. Ze keek me aan. Haar ogen waren waterig. Ook Manuel keek me wat aan. Ik dacht even na.

"Het gebeurde gewoon," zei ik zacht. Ze keken me aan.

"Het gebeurde gewoon?!" Vroeg Karen. Ze keek me aan.

"Je breekt toch niet zomaar iemand zijn pink, duwt iemand de sloot en stuiken in, drukt iemand een gat in zijn hoofd, je scheld iemand toch niet zomaar uit? Ik snap het niet, Camila. Wees duidelijk," zei Manuel. Ik liet mijn ogen zakken. Mijn schuld gevoel werd alleen maar groter.

"Ik kan het jullie uitleggen," zei ik.

"Doe dat," zei Karen wat boos.

"Wanneer je uren na gaat denken over de vraag waarom," begon ik. "Ik kwam uit op maar een ding," ik stopte even. "Dat was puur omdat ik jaloers was op Shawn," Karen en Manuel keken me aan.