Twisted • SM ✔️

Hoofdstuk 39

Shawn

Ik liep de sportschool uit. Het was vroeg deze ochtend, er hingen wat donkere wolken in de lucht. Ik voorspelde dat het elk moment kon gaan regenen. Ik was lopend gegaan dus wilde ook snel terug zijn. Vandaag zou ik naar de studio gaan en mijn aller eerste nummer opnemen. Ik was er een beetje zenuwachtig voor maar ik voelde mij enorm goed vandaag.

"Daar is hij!" Schreeuwde een luide stem. Ik schrok en keek om. Ze wezen naar me. Vijf oudere mannen renden naar me. Alles leek tien keer zo langzaam te gaan. Ik zette het op het rennen. "Wacht! Mendes!" Riep dezelfde stem. Fuck! Fuck!

Ik kende de mannen niet maar ik wist dat dit foute boel was. Ik keek achter me en zag de mannen achter me aan rennen. Pas nu besefte ik mij dat het logo van de brandweer op hun shirts stond. Vrienden van Parker! Schoot er door mijn hoofd. "Sta stil! Verdomme!" Schreeuwde een stem naar me. Ik besloot harder te gaan rennen. Ik keek om me heen en besloot naar het meest bekende huis te gaan. Ik was beland in de wijk waar Cameron woonde. Ik sloot een zijstraatje in te duiken.

Ik voelde hoe ik buiten adem begon te raken. Ik keek nogmaals achter mij te kijken of ik nog achtervolgt werd. De vijf mannen rende nog achter me aan. Ze kwamen zelfs steeds dichterbij!

Plots voelde ik hoe ik struikelde over een ingezakte put. Ik viel op de grond. Het was gedaan met me! Schoot er door mijn hoofd. Ik sloot mijn ogen en wachtte de klappen af. Een van de mannen lachte gemeen naar me. Ik voelde al zacht een schoenpunt in mijn been. "Weetje, Mendes," zei de stem. Begon zijn stem. "We houden er niet zo van als je aan onze kameraad zit," het was even stil. Ik kromp in een. Ik wist dat wegrennen geen optie is. "Je weet precies over wie we het hebben, toch? Shawn?" Ik hield me stil, ik wilde er niet op in gaan. Plots voelde ik een trap in mijn buik. Ik kreunde van de pijn. "Toch Shawn?"

"Ja ik weet het," zei ik. Het was stil.

"3 kiezen los, kaak naar de klote, milt gescheurd, buikbloeding," zei een andere zwaardere stem. Ik beet mijn kaken op elkaar. "Ik weet niet hoe je dat voor elkaar heb gekregen. Maar we zullen jou ook die pijn geven," ik verkrampte in een en wachtte geduldig op de schoppen.

"Het spijt me," zei ik zacht. Pas nu proefde ik het bloed in mijn mond.

"Te laat, kleine vriend!" Zei weer een andere stem. Op dat moment voelde ik meerdere schoppen in mijn rug, buik en zelfs een tegen mijn hoofd aan. Ik voelde de pijn. Ik draaide mezelf op m'n rug. Een steek van de pijn overviel me. Het was ondragelijk.

"Stop!" Riep ik. Ik moest hoesten wanneer ik een schoen tegen mijn borstkas voelde. Mijn longen brandde.

Ik wist dat dit mijn einde zal zijn. Zou Camila weten dat ik van haar hou? Zou ik ooit nog beroemd worden? Zou Camila iemand anders kunnen vinden?

Diep in mijn gedachtes merkte ik dat de schoppen gestopt waren. Ik kroop in een en wachtte toch nog een moment. Ik opende mijn ogen en keek om me heen. Ik was alleen in het donkere steegje. Probeerde op te staan en zo snel mogelijk hulp te vragen. Ik greep naar de stenen muur en greep me vast aan de uitstekende bakstenen. Ik ging de hoek om naar het huis van Cameron te gaan. Ik klopte op de deur en greep mij vast aan de deur. De pijn kon ik niet beschrijven, mijn rug deed verschrikkelijk veel zeer.

De deur ging open. "Wat heb je gedaan? Fuck!" Riep een stem.

"Ik heb hulp nodig," zei ik. Ik voelde hoe Cameron mijn lichaam vast pakte.

"Fuck! Mam bel de ambulance!" Riep de stem van Cameron. Hij hielp me naar me andere ruimte. Cameron hielp mij om te gaan zitten. Ik hoorde en voelde de paniek in het huis. De ambulance was gebeld en was onderweg. De moeder van Cameron liep mijn kant op en bekeek mijn verwondingen.

Ze haalde mijn shirt aan de kant. Ik opende nu pas mijn ogen en keek mee. Een grote open wond op mijn buik. Ze raakte het aan. "Fuck!" Schreeuwde ik het huis. Cameron was naar de keuken. Hij kwam terug met allemaal doeken. Hij gaf ze aan zijn moeder.

"Wat is er gebeurd?" Vroeg Cameron in paniek.

"Ik ben in elkaar geslagen," zei ik. Ik hoorde de sirenes vanuit boven. Er kwamen twee mannen binnen.

"Waar heb je pijn?"

"Mijn rug en nek doen enorm veel zeer. Mijn buik ook." Zei ik. Ze legde mij op een brancard en reden al snel met mij naar het ziekenhuis. Ik kreeg pijnstillers.

De gedachtes van de vorige keer in een ambulance kwamen terug. Ik werd angstig maar stopte mijn angst weg. Ik keek om mij heen. Ik moest Camila inlichten! Bedacht ik mij.

Ik werd het ziekenhuis binnengereden. Meerdere verplegers kwamen mijn kant op.

Na wat onderzoeken besloten ze foto's te maken. Ook moesten er mri scans uitgevoerd worden. Ik vroeg of ik iemand mocht bellen. Gelukkig mocht ik dat nog dus ik belde Camila.

"Met Camila," zei de stem.

"Camila, wil je niet schrikken als ik zeg wat er aan de hand is,"

"Is goed, wat is er?" Vroeg ze.

"Ik lig in het ziekenhuis, kan je hierheen komen?" Ik schoot in de tranen. Ik voelde mij een sukkel. Alleen maar omdat ik zo nodig Parker moest slaan. Ik hoorde hoe Camila schrok van mijn telefoontje.

"Ik kom er nu aan!" Zei ze. Ze hing op. Ik legde mijn telefoon weg.

"Meneer Mendes, zou u kunnen staan voor een moment?" Vroeg een verpleegster. Ik haalde mijn schouders op. De pijn schoot ook weer door mijn lichaam heen. Ze hielp me overeind. "U moet heel even blijven zitten," ik wachtte een moment. "Als je rustig wilt gaan staan, dan kunnen wij een foto maken," ik knikte. De pijn.. het werd ondragelijk. Plots leek alles zwart te worden.