Twisted • SM ✔️

Hoofdstuk 16

Een keertje een Shawn pov, daarom is dit hoofdstuk extra lang
Shawn

"Ik moet gaan," glimlachte Camila. Ik knikte en zei haar gedag. Ik vertelde haar dat ik vanmiddag zou langs komen.

Wanneer zij weg was besloot ik mezelf klaar te maken voor de dag. Veel had ik niet te doen vandaag. Ik wilde vandaag wat inspiratie op papier zetten.

Wanneer ik de badkamer uitliep, liep ik Catherine tegen het lijf. Ze keek me aan. "Wat?" Snauwde ze.

"Niets," zei ik zacht. Ik zuchtte en liep mijn kamer binnen. Ik trok mijn grijze, lange shirt aan. Ik deed mijn haar. Ik ging achter mijn bureau zitten en besloot mijn zwarte boek te pakken waar ik songteksten in schreef. Ik had wel wat ideetjes om te gebruiken voor een nieuw nummer.

Ik pakte een pen en schreef het op. Ik keek wat voor me en probeerde woorden te vinden die mijn gevoel en gedachtes op papier konden zetten. Mijn hersenen begonnen te kraken. Ik besloot te stoppen met waar ik mee bezig was. Ik kon het vandaag niet.

Ik liep naar beneden. Ik pakte een muffin en besloot nu al richting Camila te gaan. Het was ongeveer 11 uur in de ochtend. Ik had besloten met het openbaar vervoer te gaan, omdat Camila dat ook moest en zij in de middag klaar was met werken. We zouden dus samen terug kunnen reizen.

Aangekomen bij de bushalte had ik gelukkig gelijk de goede bus. Ik stak mijn hand uit en de bus stopte. Ik nam plaats in de bus. Een half uur in de bus om daarna 20 minuten verder te reizen met de trein.

Ik had wat muziek op. Weer verdreven mijn gedachtes weg. Wat heb ik de laatste tijd toch? Elke keer dwalen mijn gedachtes richting de andere kant. Ik verwarde wat.

Camila en ik hebben in een korte tijd een hele andere manier van omgaan gekregen. Het voelde goed. Gisteren heb ik gezegd tegen Camila dat ik verliefd op haar was, al vanaf mijn 13e. Zij was het meisje die ik mijn leven lang zocht. Maar Camila en ik konden niet door een deur. Ik dacht eerst dat ze mij gewoon wilde plagen. Maar het mondde snel uit in vechtpartijen, woordenwisselingen die verder gingen dat een normale ruzie. Ik gaf de hoop bij Camila op en besloot verder te gaan met Catherine. Ik werd verliefd op Catherine, maar was nooit zo diep gevallen als ik was bij Camila. Catherine was net zo mooi als Camila, maar het innerlijk was zo lelijk. Als een beeldschone avocado die rot van binnen was.

Nu dat Camila en ik samen hebben gepraat en veel goede gesprekken hebben gehad kon ik met een gerust hart met haar praten. Ik kon meer kwijt dan ik kon bij Catherine.

Ik herinner mij die avond dat Catherine mij vertelde dat ze mij alleen hield omdat ik knap was. Dat Catherine eigenlijk nog nooit van mij heeft gehouden. Dat Catherine me gebruikte voor de foto's die ze dan op instagram kon zetten. Uitmaken durfde ik toen niet. De liefde die ik voor haar voelde was na die woorden ook weg.

"Hey! Kijk eens uit," riep een dikke kale man. Ik werd wakker van mijn gedachtes. Ik bood mijn excuses aan en liep verder naar het grote gebouw waar Camila werkt. Ik liep naar boven en ging naar de 10e etage. Ik liep langs June die mij gedag zei. Wat mij een teken gaf dat ik door mocht lopen. Ik klopte op de deur van het kantoor van Camila. Ik opende de deur.

Camila was druk aan de telefoon. Ze zwaaide naar me. Ik besloot stil aan de lange glazen tafel te gaan zitten. Er stond een grote fruitmand met appels. De ene glom meer dan de andere. Ik legde mijn hoofd op de tafel en observeerde Camila een beetje.

Haar stem was zo anders dan normaal. Meestal praatte ze met een veel hogere toon. Haar toon klonk zoveel volwassener en serieuzer. Ik beet onbewust op mijn lip. Op een of andere manier vond ik die stem van haar toch enorm sexy! Ze was in geheel gewoon enorm sexy.

Na een kwartier hing Camila op. Ze drukte de knop in en liep mijn kant op. "Hey," zei ze. Ze kuste voorzichtig mijn wang. Ik voelde een gehele tinteling over mijn lichaam. Ik voelde hoe warm mijn wang werd.

"Hey," zei ik wat dromerig terug. Ze nam plaats op de stoel naast me een keek me kort aan. "Hoe is het?"

"Goed, en bij jou? Nog wat gedaan?" Vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd.

"Inspiratie opgeschreven voor eventuele nieuwe muziek," vertelde ik. Ze knikte.

"Mag ik het zien?" Vroeg ze. Ik knikte en pakte mijn zwarte boek. Ze pakte het over, maar voor ze het echt overnam keek ze me aan. Ik gaf het aan haar. Ze opende het boek. Ik legde mijn armen op tafel. Dit gaf haar al snel de kans om haar arm om de mijne te haken. Ik glimlachte breed. Ze keek in het boek en las was dingen. Ze leunde ondertussen met haar hoofd tegen mijn schouder.

Ik keek haar aan. Ik bekeek haar ogen, zo prachtig. In de twinkeling kon ik mijzelf zien. Ik ging door naar haar neus, haar lieve kleine neus. Al snel kregen haar lippen mijn aandacht. Ze waren prachtig vol, zacht en roze. Hoe zouden ze voelen op de mijne? Nog steeds zo geweldig als de eerste keer? Ik wilde haar zoenen. In mijn hoofd gebeurde het. In mijn gedachtes zoende ze me, ze wikkelde haar handen in mijn haar. De kriebels gierden door mijn lijf.

Plotseling ging de telefoon weer. Ik legde het boek opende tafel en liep ernaar toe. Ze drukte op wat knoppen. "June, zou je willen zeggen dat ik in een vergadering zit?"

Ik probeerde mij niet ermee te bemoeien. Ze kwam weer naar me toe gelopen. Ze ging zitten en haakte op haar arm weer om me heen. Ze begon met verder lezen. "Wauw dit stukje vind ik echt heel mooi," zei ze en wees een stukje van een nummer. Het stukje had nog geen naam en was nog niet uitgewerkt.

"Take a piece of my heart, and make it all your own. So when we are apart, you'll never be alone,"

"Dankjewel," glimlachte ik. Ze bladerde verder. Ze kwam alweer bij de lege pagina's.

"Je heb echt talent," zei ze. Ik glimlachte wat, eigenlijk heeft niemand zoiets ooit gezegd. Ik glimlachte wat ongemakkelijk. Mijn hart ging te keer. Ze maakte me gek.

Er werd op de deur geklopt. Camila zuchtte geïrriteerd. Ze liep naar de deur. Ze opende de deur. "Wat is dit?" Vroeg Camila verrast. Haar stem zei genoeg. Ik moet glimlachen.

"Heeft mijn moeder gemaakt, voor jou," zei een mannelijke stem. "Appelflappen,"

"Super lief van je, Stefan! Dank je je moeder van me?" Vroeg ze. Ik keek weg en probeerde te doen alsof ik er niet was.

Na een paar minuten kwam ze weer naast me zitten. Ze keek me even aan. Ik glimlachte naar haar wanneer ik een twinkeling in haar ogen zag. "Zijn je ouders echt boos op mij?" Vroeg ze zacht. Ik dacht na.

"Ze zijn niet fan van de familie Cabello," zei ik zacht. Meteen kreeg ik spijt van wat ik zei. "Ik bedoel,"

"Nee, ik begrijp het helemaal," zei Camila. Ze veegde een lok haar uit haar gezicht. Ik zuchtte even.

"Camila, het is niet jou schuld," zei ik. Waarom flap ik alles eruit? Sommige dingen moet ik vaker over nadenken. Ze keek me wat verward aan. "Niet alleen jij bent de schuldige," ik legde mijn hand op de hare. "Ik had al een jaar met Catherine. Ze hebben haar nog nooit gezien. Mijn ouders zijn gewoon enorm beschermend. Soms iets te beschermend," voorzichtig wikkelde we onze handen in een. Ze keek me aan en knikte. Ik streelde met mijn duim over de rug van haar hand.

"Ik zal alles rechtzetten, Shawn," zei Camila.

"Het ligt niet aan jou," zei ik zacht.

"Ik doe alles voor ons," zei Camila. Ze knikte. Ze pakte mijn hand steviger vast. Ze glimlachte naar me. Voor even was ik weer van de wereld.

"Ons?" Vroeg ik zacht.

"Ons,"