Twisted • SM ✔️

Hoofdstuk 20

De naald ging mijn huid in. De verpleger plakte het geheel af. Hij nam wat bloed af. "Zo, ben je er klaar voor?" Vroeg de jongen.

"Ik denk het," zei ik zacht. De verpleger knikte naar me.

"Het komt helemaal goed. We hebben de meest gespecialiseerde artsen voor je uitgekozen," vertelde hij. "We gaan je over een uurtje een narcose geven. Dan ga je slapen en daarna word je weer wakker," zei hij. "Dan is alles weer klaar," ik knikte.

De verpleger ging weg. Ik besloot in een tijdschrift te gaan lezen. Het uur was snel verstreken. Er kwamen drie chirurgen mij ophalen. Ik ging mee met de mensen. Daar kwam ik aan in een witte kamer. "Mevrouw Cabello," zeiden ze. Ik knikte. "We gaan je wat narcose geven. Je gaat daarvan slapen. We verwachten dat we drie uur bezig zijn. Daarna mag je uitslapen." Vertelde de man. Ik knikte. Mijn infuus werd omgezet. Er kwam een vrouw bij mijn hoofd. Ze legde haar handen langs mijn hoofd. Ik keek naar de spuit met het witte vloeistof. Ik werd bang, angstig.

Ik beet op mijn kaken. "Het komt goed, lieve schat," zei de vrouw tegen me. Er viel een traan over mijn wang. Ze veegde hem weg. Ik voelde hoe mijn lichaam zwaarder werd. Ik sloot mijn ogen. Ergens verder weg hoorde ik iemand mij een fijne slaap wensen.

+

+

+

Wanneer ik wakker werd voelde ik een enorme pijn in mijn buik. Het was voor even niet te verdragen. Ik greep naar mijn buik. Er kwam een verpleegster aan. Ik beet weer op mijn kaak en er verschenen verschillende tranen over mijn wang. "Ik ga je pijnstillers geven," zei ze. Ik knikte. Ondertussen werd ik weer in een andere kamer gezet.

Wanneer de pijnstilling was toegediend was ik wat rustiger. Ik viel weer in slaap. En na een uur kwam ik nogmaals wat op aarde. De narcose maakte me duf.

Wanneer ik weer een beetje wakker was voelde ik een hand over mijn pony gaan. De hand veegde mijn haren omhoog. Ik draaide mijn hoofd naar de kant waar de hand vandaan kwam. Voorzichtig opende ik mijn ogen. "Hey," zei een stem voorzichtig. "Hoe is het gegaan?" Vroeg de stem. Nogmaals streelde de hand mijn haar.

"Weet ik niet," fluisterde ik. Ik voelde dat mijn stem schor was. Ik keek weg en voelde mezelf nogmaals wegzakken. Ik viel langzaam alweer in slaap.

"Niet dood gaan," zei een stem. Ik slikte een keer en moest glimlachen.

"Ik ben gewoon moe," zei ik zacht. Ik draaide mijn hoofd weer terug. Voorzichtig opende ik mijn ogen. Ik probeerde het persoon die voor me stond een naam te geven. Mijn ogen waren ook nog niet gewend aan het licht.

Ik keek een lange tijd naar het persoon. Het beeld werd wat duidelijker. "Shawn?" Vroeg ik zacht.

"Ja?" Zei hij zacht. Ik glimlachte breed. Ik merkte dat de pijnstilling weer wat wegzakte. Ik drukte een knop in waardoor er weer meer pijnstilling in mijn bloed kwam. "Hoe is het met je?" Vroeg Shawn. Ik probeerde alle pijn te verbergen.

"Goed hoor," glimlachte ik. "Met jou ook?" Vroeg ik. Ik keek even om me heen en scande alles.

"Ik werd gebeld door de doktoren, ze vroegen of je ze extra beademing mochten geven. Je had zuurstof tekort," vertelde Shawn. Ik keek weer terug. Shawn streelde voorzichtig mijn wang. "En ik heb ja gezegd," ik glimlachte even. "Heb ik een goede keuze voor je gemaakt?" Vroeg hij. Ik knikte voorzichtig. Er kwamen opeens 2 mannen binnen. Ik keek op. Shawn stond op en gaf de mannen een hand. Ook ik gaf ze een hand.

"We wilden even melden hoe we de operatie vonden gaan," zei een van de mannen. Hij was de oudste van de twee. Ik wist dat de andere man in opleiding was. Ik sloot kort mijn ogen maar probeerde ze open te houden.

"Ik zal voor je luisteren. Ik vertel het je later," zei Shawn. "Sluit je ogen maar," ik deed wat hij zij. De doktoren waren in gesprek met Shawn, ik had de energie niet om mee te luisteren.

Wanneer de doktoren weg waren voelde ik hoe Shawn voorzichtig over mijn haren kriebelen. Het voelde zo lekker als hij over mijn hoofd kriebelde. "Hoe laat is het?" Vroeg ik zacht.

"Kwart voor vier," zei Shawn. Hij zat al een uur naast m'n bed. De deur ging open. Er kwam een ander persoon naar binnen.