Twisted • SM ✔️

Hoofdstuk 18

"Jaloers op hoe hij was. Zachtaardig, medelevend, altijd vriendelijk, altijd sociaal. Zijn uiterlijk, altijd netjes gekleed, haar netjes in de gel, die glimlach en zijn ogen," ik keek ze aan. "Ik denk dat ik gewoon verliefd was op jullie zoon. Maar ik was een klein meisje, ik wilde niets met liefde te maken hebben." Zei ik. Ze keken me aan. Manuel veegde tranen weg. "Even later dan bakt het er zo in,"

"Voor Shawn is dat actie is reactie," zei Karen. Manuel knikte. "Want Shawn heeft jou ook dingen aangedaan," zei ze. Ik knikte.

"Echt waar?" Vroeg Manuel verrast. Ze knikte. "Maar, Camila, waarom kom je naar ons? Waarom vertel je dit niet aan Shawn zelf?" 

"Shawn weet dit allemaal al." Vertelde ik. "Wisten jullie die ene keer dat Shawn kwam met Catherine?" ze knikten beide. "Dat was Catherine niet, dat was ik." Het was even stil. Ik voelde tranen achter mijn ogen branden. "Jullie hadden het over dat Camila opnieuw opgevoed moest worden. Dat heeft mij zo geraakt. Het doet mij zoveel pijn dat ik niet alleen Shawn kwetste, maar ook de ouders van Shawn er mee zaten. Ik had nooit verwacht dat mijn daden zoveel schade konden aanrichten aan naasten van Shawn," ik stond op en liep naar de toe. Ze stonden beide ook op. "Ik wilde mijn oprechte excuses aanbieden aan jullie. Ik wil mijn excuses aanbieden over het feit hoeveel pijn ik jullie en Shawn heb gedaan. Het was nooit de intentie om zoveel schade aan te brengen aan jullie leven en aan jullie kleine, grote zoon," zei ik. Ik trilde. Ik schudde beide hun hand die ik eerst op mijn hart had gelegd. Er viel een traan over mijn wang. "Het spijt me,"

"Heel erg bedankt, Camila," zei Manuel. "Ik heb zoveel respect voor je gekregen," zei hij. Ik trilde nog wat na. Ik glimlachte breed.

"Je excuus is met open armen aanvaard," zei de moeder van Shawn. Ze wikkelde haar amen om me heen en wreef over mijn rug. Alle spanningen vielen van me af. Ik veegde mijn tranen weg. Ik glimlachte breed naar haar. We lieten elkaar los. Ook Manuel en ik omhelsde elkaar.

"Hoe is het nu met jullie band?" Vroeg Manuel. We namen weer plaats op de bank.

"Het gaat eigenlijk wel goed," knikte ik. "We gaan op een hele normale manier met elkaar om," vertelde ik.

"Waarom was jij eigenlijk mee en niet Catherine?" Vroeg Karen. "Nu hebben we haar nog steeds niet gezien," zei Karen tegen Manuel.

"Heeft Shawn jullie dit nog niet verteld?" Vroeg ik lachend. Ze schudde hun hoofd. "Calvin, onze huisgenoot, heeft ons uitgedaagd om een week te wisselen van vriendjes. Aangezien mijn zus en ik op elkaar lijken, leek het Calvin een leuk idee om dat te doen," Manuel moest lachen. Ik glimlachte naar hem. "Vandaar dat ik kwam en niet Catherine. We waren verwisseld." Concludeerde ik. Ze begrepen het en maakte een Ooh- geluidje. Ik knikte wat. "Mijn excuses voor mijn zus,"

"Het is goed, Camila," zei Karen. Ze knikte naar me. "Hoe was de week bevallen?" Vroeg ze. Ik lachte even.

"We zijn onder hele nieuwe inzichten gekomen," zei ik. "Het begin was lastig," vertelde ik. "Shawn en ik hebben elkaar opnieuw leren kennen. Ik leerde mijn vriendje op een nieuwe manier kennen. Ik leerde mijn zus opnieuw kennen,"

"Ik hoop op een hele goede manier?" Vroeg Karen. Ik merkte al snel dat ze het wilde weten hoe ik Shawn heb leren kennen.

"Jullie mogen trots zijn op Shawn. Shawn is niet alleen enorm vriendelijk, medelevend en zachtaardig. Maar ook enorm zorgzaam," knikte ik. Ik perste mijn lippen op elkaar. Ik keek even weg. Ik pinkte een traan weg. Ik lachte even. "Sorry dat ik zo emotioneel word," zei ik.

"We snappen het volkomen, Camila," zei Karen.

"Neem rustig je tijd," zei Manuel. Ik glimlachte.

"Ik hoop dat jullie Shawn voor altijd blijven koesteren," zei ik. Ik veegde de tranen weg. "Ik moest voor onderzoeken naar het ziekenhuis, maar mijn vriend was het vergeten en had het te druk met Catherine," zei ik. "Shawn heeft mij opgevangen en is met mij meegegaan," vertelde ik. Karen en Manuel keken elkaar glimlachend aan.

"Weet Shawn dat je hier bent?" Vroeg Manuel. Ik schudde mijn hoofd.

"Ik ga zometeen naar de studio van Shawn." vertelde ik. Ze knikte. Beide keken ze op de klok.

"Ga je er nu heen? Shawn is er tot 5 uur. Daarna gaat hij altijd naar huis toe. Je heb nog 1 uur," zei Manuel. Ik knikte en stond op. De ouders ook. We gaven elkaar nogmaals een knuffel. Ze sloten de deur voor me.

Ik fietste naar de studio en liep naar binnen zonder aan te bellen. Ik liep de studio binnen. Shawn had een koptelefoon op en luisterde naar zijn stem. Diep in gedachtes leek hij geconcentreerd na te denken. Hij keek op.

Hij stond op en hij haalde de koptelefoon van mijn hoofd en liep mijn hand op. Ik wikkelde mijn armen om hem heen. Ik startte onbewust met huilen. Hij kuste mijn wang en suste me. "Laat me niet los, Shawn," zei ik.