Twisted • SM ✔️

Hoofdstuk 19

Tijdsprong: 1 week

Ik kreeg twee briefjes van vijftig euro in mijn handen. Ik vouwde het op en legde het weg. Catherine deed een vreugde dansje. We moesten lachen. "Ik moet zeggen: jullie hebben echt jullie best gedaan," zei Calvin. "Wel weer wennen hoor, Catherine met Shawn. Camila met Parker."

We moesten even lachen. "Daar moet op gedronken worden," zei Parker. Ik stond op en liep naar de keuken toe. Wanneer hij terug kwam had hij een grote fles met Jack Daniels op de tafel gezet. Hij kwam naast me zitten. Hij opende de fles. Schonk voor zichzelf en Calvin in. Hij pakte het glas in zijn handen. Ik besloot voorzichtig tegen hem aan. Ik had hem toch wel gemist. Voor kort keek ik om me heen.

Shawn keek me kort aan, wanneer hij realiseerde dat ik keek, keek hij zelf ook snel weg. Ik besloot van Parker af te kruipen. "Ik denk dat wij moeten praten," zei Parker tegen me. Ik knikte. We stonden beide op en liepen naar de slaapkamer.

We namen plaats op het bed. Ik keek Parker even aan. Hij krabde even aan zijn stoppels. "Waar wil je over praten?" Vroeg ik zacht. Ik begon me zorgen te maken over ons.

"Ik wil deze relatie beëindigen," zei Parker. Hij keek me aan.

"Hoe bedoel je?" Vroeg ik. Mijn hart leek kort te stoppen. "Na vier jaar?" Vroeg ik zacht.

"Ik voel gewoon niets meer voor je," zei Parker. Ik voelde tranen opkomen, ik had de energie niet meer om ze tegen te houden. Al m'n energie leek binnen een paar woorden weg te zijn gevaagd. "Het ligt niet aan jou,"

"Waarom zeg je zoiets als we twee weken zonder elkaar zijn geweest," huilde ik. Ook nadenken lukte mij op dit moment niet meer. Mijn lichaam voelde ijskoud. "Ik hield van je, Parker,"

"Ik heb ook van jou gehouden, Camila. Maar we passen gewoon niet bij elkaar," zei Parker. "Ik kan je niet geven wat jou gelukkig maken. Je kan dat ook niet bij mij," ik keek kort weg.

"Wat had ik je moeten geven? Ik gaf je alles. Mijn leven, mijn toekomst, mijzelf en mijn hart. Wat wilde je nog meer?" Vroeg ik. Het was een lange tijd stil. "Is het omdat ik je geen kindje kan geven?"

Parker keek op. Ook hij schoot vol. "Nee dat is het niet," zei Parker.

"Dat is het wel, anders huil je niet," huilde ik. Ik veegde mijn tranen weg. "Het spijt me dat ik je niet een kindje kan geven. Het spijt me dat alle vrouwen van de brandweer wel zwanger kunnen worden. Terwijl jij achterblijft," de brandweer was alles voor Parker, waarom zou zoiets dan ook niet mee spelen?

"Het gaat daar niet om," zei Parker. "We zijn nog zo jong," ik stond op van het bed. Mijn ogen deden zeer. "We kunnen elkaar gewoon niet geven wat we nodig hebben,"

"Onthoudt dat ik van je hield. Bedankt voor de geweldige vier jaar, Parker," zei ik. Hij keek op. Ik deed de deur open. Ik sloot de deur wanneer ik eruit was gelopen. Ik ging naar mijn kantoor. Daar ging ik zitten op de stoel van mijn opa. Ik wikkelde mijn armen over mijn benen.

Het was uit, officieel. Ik had gedacht dat Parker niet naar Catherine luisterde wanneer ze het over relaties hadden. Maar helaas deed Parker dat wel. Na vier hele jaren, bijna vijf, was onze relatie over. Precies op het moment dat ik Parker het meeste nodig had.

Morgen had ik de operatie die de kanker weg zou halen. Die de verstopping deed wegvagen. Waar ik hoopte Parker gelukkig mee te maken. Kinderen was Parker zijn grootste droom. Maar omdat ik niet vruchtbaar was, was dit altijd een issue geweest in onze relatie.

Ik zou morgen alleen de operatie aangaan. Ik zou mijn leven weer opstarten en doorgaan als vrouw. Ik had alles geregeld voor het werk, voor een huisje voor Parker en mij. Het huis was zelf al bijna klaar omdat het over 3 maanden werd opgeleverd. Parker wist er natuurlijk niets van, want het was een verrassing. Het huis was door een architect ontworpen. Alles van onze dromen zat erin.

Het was dus aan mij om daar alleen te gaan wonen of gelijk te verkopen. Ik wist nog niet wat ik zou doen met het huis. Ons huis...

Is dit om te huilen of niet?