Twisted • SM ✔️

Hoofdstuk 40

Ik liep naar de balie en vroeg waar Shawn lag. Mijn hart ging tekeer. Wat was er gebeurd? Waarom lag hij opeens in het ziekenhuis? Ik had de weg richting het ziekenhuis met Cameron gebeld. Het ging niet goed met Shawn. Shawn moest een röntgenfoto laten maken, hij was flauwgevallen.

Ik stapte de lift in en ging naar de 2e verdieping. Ik liep door naar de kamers en zocht naar Shawn. In de lange gang zag ik Cameron om zich heen kijken. Ik rende naar hem toe. Hij wikkelde zijn armen om me heen. "Hoe is het met hem?" Vroeg ik wanneer we elkaar weer los hadden gelaten. Cameron legde zijn hand op mijn rug en leidde me de kamer binnen. In de kamer lag Shawn. Hij had een infuus in en er lag een dekentje om hem heen. Shawn lag gestrekt op het bed met twee grote blokken langs zijn hoofd. Ik liep naar hem toe. "Shawn," zei ik zacht wanneer ik merkte dat hij zijn ogen sloot. "Ik ben het," zijn bruine ogen keken mijn kant op.

"Cam," zei hij terwijl hij tranen in zijn ogen kreeg. Hij haalde een keer diep adem en begon plots te hoesten.

"Rustig aan, baby," zei ik zacht. "Je moet volhouden," er kwam een man met een witte jas binnen die Shawn meenam. Ik keek het toe. Cameron kwam binnen en ging op de stoel zitten. Ik nam plaats naast hem. "Wat is er gebeurd?" Vroeg ik bezorgd.

"Hij is in elkaar geslagen," zei Cameron bezorgd. "Shawn gaat nu verschillende scans in. Dit kan een uur duren," ik zuchtte kort. Ik kon niet begrijpen hoe dit opeens kon gebeuren. Wat heeft Shawn gedaan dat hij dit verdient? "Laten we wat gaan drinken, dan komen gaan we zo weer naar Shawn," ik knikte en liep met Cameron mee.

We gingen in een restaurant zitten. We namen beide een kop thee. "Hoe wist je waar hij was?"

"Shawn kwam zelf naar me toe. Hij had bloed in zijn mond, gelukkig heeft hij alleen zijn lip doorgebeten. We hebben de ambulance gebeld. Nu verdenken ze dat hij zijn ribben heeft gebroken of een van zijn organen kapot zijn," vertelde Cameron. Ik liet alles even bezinken. Het was daarom een lange tijd stil. "Houd je van Shawn?" Ik keek op.

"Tuurlijk hou ik van hem, hoezo vraag je dat?" Vroeg ik. Cameron haalt zijn schouders op. Ik moest lachen. Voor een hele lange tijd praatte Cameron en ik met elkaar. We hadden het vooral over vroeger, onze hobby's en meer.

Na een uur besloten we te gaan kijken in de kamer bij Shawn. We liepen naar de lift. Ik voelde de zenuwen mezelf bekruipen. We liepen zijn kamer binnen. Hij lag daar alweer. Cameron en ik keken elkaar aan. Ook de ouders van Shawn waren gearriveerd. Ik gaf ze een knuffel. "Hoe is het?" Vroeg ik wanneer ik weer bij Shawn stond.

"I'm fine," zei Shawn. Hij keek me aan en knipoogde naar me. "Hoe is het?" Vroeg hij en greep naar mijn hand. Ik glimlachte naar me. Ik negeerde de vraag. We zagen dat de verpleegster alweer binnen kwam.

Shawn kreeg de uitslagen. Geen van zijn organen zijn beschadigd, wel is er een rib gebroken. Maar daar kunnen ze niets aan doen dus moet dit genezen met rust. Shawn werd afgekoppeld en mocht naar huis. "Ik ga mijn auto wel even halen. Blijf jij bij Shawn?" Vroeg ik aan Cameron. De ouders van Shawn gingen ook naar huis. We hadden afgesproken dat Shawn naar mijn huis ging. Ik liep naar de parkeergarage en haalde de auto. Ik ging naar de vooringang en haalde ze op. Ik stapte uit en deed de deur voor Shawn open.

"Jeutje Camila, kon je geen normale auto meenemen?" Vroeg Cameron.

"De jeeps waren op, dus heb ik een tesla meegenomen," zei ik lachend. Cameron moest lachen. "Ik heb nou eenmaal veel keus als ik bij een autobedrijf werk," lachte ik. Shawn moest ook even lachen. Hij stapte in. Ik deed de deur dicht. Ook Cameron ging zitten. Ik zag hem bewonderend om zich heen kijken.

"Camila en ik hebben het eenmaal voor het uitkiezen met auto's" lachte Shawn zacht.

"Mag ik ook een rondje rijden?" Vroeg Cameron. Ik moest lachen en knikte. We reden naar het huis van Cameron om hem af te zetten. Nog snel reed hij een rondje in de tesla. Waarna hij ook weer snel richting zijn huis ging. Hij zei ons gedag. Ik reed naar ons huis. Ik zette de auto op de oprijlaan. Ik deed de deur open. Shawn stond op.

"Heb je veel pijn?" Vroeg ik. Ik pakte voorzichtig zijn hand. Hij keek me even aan. "Wees eerlijk tegen me,"

"Ik kan zeggen dat dit niet fijn is," zei Shawn zacht. We liepen naar binnen. Ik leidde hem naar de bank. Hij ging zitten. Zijn gezicht betrok van de pijn.

"Is er iets wat ik voor je kan doen?" Vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. Hij leunde op de rugleuning en sloot kort zijn ogen. Ik ging op de andere stoel zitten en verdronk in mijn gedachtes.